Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series / PC

Het gebeurt de laatste tijd wel vaker: nadat we de controller neerleggen om de review te schrijven, zitten we vooral met gemengde gevoelens. Er is veel goeds te zeggen over Capcoms excentrieke dinoshooter, maar tegelijk hebben de Japanners heel wat aparte keuzes gemaakt, waardoor deze Exoprimal niet voor iedereen is weggelegd.

Dino’s, exo’s en AI

Wie een trailer van Exoprimal kijkt zal – ondanks zijn euhm… creatieve opzet – misschien weinig verhaal verwachten. Een team van zwaarbewapende exosuits moet hordes raptors, triceratops en andere uit een parallel universum gedropte dino’s terug naar de eeuwige jachtvelden dirigeren. Maar geloof het of niet: er schuilt er wel degelijk verhalende diepgang in deze wereld.

De plot draait om een kwaadaardige AI genaamd Leviathan. Die laat ons in een alternatieve dimensie strijden tegen de uitgestorven reptielen, met als doel om data te verzamelen. Door het voltooien van online matches speel je uiteindelijk delen van het verhaal vrij. Zo kom je meer te weten over de achtergrond van Leviathan en de oorsprong van de oneindige stroom aan dino’s.

Multiplayer met een twist

Exoprimal is een best aparte mix van PvP en PvP. Jij bent onderdeel van een vijfkoppig team mechs. Alle exosuits zijn onderverdeeld in drie klassen: de evenwichtige assaults, de slome en zwaarbewapende tanks en support dat voor health en teamondersteuning zorgt. Elke exosuit heeft zijn eigen wapens en abilities. Capcom zorgt gelukkig ook binnen elke klasse voor voldoende variatie, om ze allemaal te proberen en je voorkeur te vinden. Vervolgens word je losgelaten in een metropool en stapsgewijs tussen de wolkenkrabbers geleid waar je bij elke halte letterlijk duizenden dino’s moet zien af te knallen.

Shoutout naar de designers van Capcom: de verschillende exosuits zijn echt goed ontworpen. Naast de vliegende Skywave, is Murasame een van onze favorieten: een snelle, beweeglijke samoeraikrijger die met zijn hightech katana door alle prehistorisch vlees snijdt. Alle special moves zien er bovendien weergaloos uit. Ook cool: je kan ook tijdens de battles snel van mech veranderen, quasi zonder wachttijd. En da’s best indrukwekkend.

Race tegen de klok

Terwijl je vecht tegen de stroom aan computergestuurde monsters, race je eigenlijk tegen een ander team dat dezelfde route aflegt. En dat geeft Exoprimal zijn eigen smoel tussen de grote namen als Destiny en Overwatch. Het gaat hier niet om de perfecte reflexen of om de strategische plaatsjes in de maps te kennen. Enkel snelheid van uitvoering, een goede samenwerking en bovenal een goede balans van exosuits zorgen ervoor dat je als winnaar van het slagveld stapt. Daarnaast heb je ook mogelijkheden om tijdens de race oog in oog te komen met de vijandige spelers. Zo is er een powerup om als heuse T-Rex het vijandelijke team te invaden en ze te vertragen.

Af en toe worden beide teams tegenover elkaar gezet en kan je tijdens korte confrontaties elkaar rechtstreeks op de korrel nemen. Alleen: dit vinden we het minst geslaagde deel van Exoprimals aparte PvPvE formule. Zo hebben we ettelijke matches gespeeld waarin ons team niet divers genoeg bleek en we daarom kansloos bleken. Een duidelijk probleem in balans. Het helpt ook niet dat je de verschillende exosuits afzonderlijk moet levelen, waardoor je bij het wisselen naar een minder gebruikt pak, plots een stuk zwakker bent. Het doet de flexibiliteit van het systeem geen goeds.

Volhouders worden beloond

Een andere ontwerpkeuze vinden we minstens even vreemd: er zit vrij veel content verstopt achter een stevige grindmuur. Je speelt op je eigen tempo door het verhaal heen door middel van online matches. Hoe verder je vordert, hoe meer je van het verhaal ontdekt en hoe meer coole features worden toegevoegd aan de multiplayer.

Zo kan Leviathan aan het eind van een match besluiten om bijvoorbeeld een baasgevecht op het menu te zetten waarin beide teams moeten samenwerken. Maar dat de speler hiervoor eerst ettelijke uren door de enigszins repetitieve multiplayer moet worstelen? Dat is nefast voor de spelersbasis. We zijn er dan ook van overtuigd dat het grootste deel van de Exoprimal-spelers de coolste aspecten van de game niet gezien zullen hebben. En dat is zonde.

Technisch geslaagd

Los van de bizarre ontwerpkeuzes, is Exoprimal op technisch vlak geslaagd. De visuals die Exoprimal op het 4K-scherm tovert zijn ronduit prachtig. De kleuren fel en gevarieerd waardoor de chaotische actie goed tot zijn recht komt. Zelfs wanneer er ontelbaar veel dinosauriërs door je gezichtsveld rennen, houdt de PS5 zonder moeite de framerate stabiel.

Wel merk je al snel dat de stem van Leviathan beperkt is qua script waardoor je tijdens de wedstrijden voortdurend dezelfde oneliners krijgt te horen. Leuk voor één wedstrijd, maar wanneer je urenlang moet grinden om de coolste gameplayfeatures te beleven, dan ga je haast denken dat Capcom het opzettelijk doet. Of dat die sadistische AI Leviathian tot in de servers van het Japanse Capcom-kantoor is geslopen en de boel loopt te belazeren.

Exoprimal is een een vreemde dino in de bijt. Een aantal keuzes pakken goed uit, zoals de symmetrische matches tegen de klok en de optie om het andere team te gaan dwarsbomen. Maar de ongebalanceerde PvP-gedeeltes en het veel te hoge grindgehalte, zal menig gamer doen afhaken. En dat Exoprimal zich vooral in de competitieve multiplayerhoek lijkt te manifesteren, helpt daar weinig bij.