Ontwikkelaar Bloober Team brengt met The Medium zijn tweede game naar de relatief nieuwe Xbox Series X. De vorige titel – een opgepoetste versie van de Observer – kon ons niet helemaal overtuigen, dus hadden we onze hoop gevestigd op deze psychologische horrorgame. Een genre waar de Xbox Series met Observer, Call of the Sea en nu deze The Medium stilaan een patent op begint te hebben. Toch zijn er heel wat elementen die van The Medium een andere ervaring maken. Eentje daarvan komt uit onverwachte hoek: de game voelt een pak ‘klassieker’ aan dan we hadden verwacht.

Tussen de twee

Dat komt grotendeels omdat de ontwikkeling van The Medium al zo’n 10 jaar terug startte. Alleen werkte het concept van de game naar verluidt niet op de vorige generatie hardware. Wat dat hoogtechnologische concept dan is? The Medium pakt uit met een vrij uniek idee: op gezette tijden splitst het scherm in twee en moet je jouw personage in twee verschillende werelden tegelijk gaan besturen.

Op deze manier worden er situaties gecreëerd waarin één versie van hoofdpersonage Marianne vastzit in een puzzel, en haar alter ego in de andere wereld een oplossing moet zien te vinden. Marianne’s donkere schaduw bezit bepaalde spirituele krachten die haar toelaten om haar versie van de realiteit te manipuleren. Vaak zal Marianne B haar spirituele energie bijvoorbeeld moeten gebruiken om een elektrisch voorwerp van ‘kracht’ te voorzien, waardoor de machine in de realiteit van Marianne A plots in gang sputtert.

Deze tandemwerking zorgt voor enkele van de betere momenten van deze game, maar gek genoeg zitten er minder zulke scènes in het ongeveer 10 uur durende spel dan we hadden gehoopt. Het is technisch best indrukwekkend en helemaal niet overdonderend om in twee werelden tegelijk te spelen. De levels zelf zijn relatief klein maar bevatten wel voldoende grafische details om beide gezichtsvelden boeiend te houden.

Gez-hel-lig

Dankzij die splitscreen interacties ademt The Medium wel een sfeertje uit dat niet alledaags kan genoemd worden. De andere realiteit waar marianne’s alter ego in vertoeft, lijkt wel een kruising van de middeleeuwse hel en H.G. Giger’s Aliens. Daar waar de “echte” Marianne best creepy omgevingen moet verkennen zoals een verlaten bos en een zo mogelijk nog meer verlaten Oost-Blok vakantieresort, valt het enorm mee in vergelijking met de door lijken en lichaamsdelen opgefleurde omgevingen waar haar alter ego zich tegelijkertijd doorheen beweegt.

Nog angstaanjagender wordt dit alles zodra (mini-spoiler) er zaken vanuit de spirituele wereld zich een weg beginnen banen naar Marianne’s dagdagelijkse realiteit. Ze heeft gelukkig wel wat ervaring met de wereld van geesten en overledenen, aangezien zij een gave bezit als medium. Maar het duurt niet zo heel lang vooraleer de game toch wel vrij donkere onderwerpen en beelden op je netvlies loslaat.

Clicking of the Dead

Toch willen we geen verkeerde verwachtingen scheppen. The Medium is geen horrorgame vol bloedstollende gevechten en gore. Hoewel de inspiratiebron oerklassieker Silent Hill is – Bloober Team heeft zelfs een deel van de puike soundtrack laten componeren door Silent Hill-veteraan Akira Yamaoka is dit een grotendeels pacifistische game waarbij je gevaar vooral tracht te ontlopen of ontwijken. De rest van de gameplay wordt opgevuld door het verzamelen van dagboeken, brieven, postkaarten en ‘herinneringen’ van personages uit het verleden, zoals in de betere walking simulator.

Heel af en toe zijn er lichte point-and-click elementen zoals het combineren van items in je inventory, maar die zijn bijna verwaarloosbaar. The Medium schippert de hele tijd tussen onderhuidse spanning tijdens het verkennen van de levels, en momenten van plotse actie. Geen jump scares, maar wel momenten waarop alles plots in een stroomversnelling komt. De combinatie doet ons sterk denken aan games als Silent Hill en Project Zero, waar de mensen van Bloober Team duidelijk heel wat respect voor hebben.

Misschien daarom ook dat The Medium op gameplayvlak oubollig aanvoelt: een groot deel van de ideeën komt rechtstreeks uit de vorige eeuw, weliswaar met betere graphics en stemmenwerk. The Medium voelt dan ook niet echt aan als een next-gen game. En ook op grafisch vlak verwachten we net iets meer van deze Xbox Series X-game. Daar waar de Observer Remake er echt knap uitzag, voelt The Medium eerder gewoontjes aan. The Medium krijgt dan ook een score die je zou verwachten met zo’n titel: gemiddeld.