Getest op: Nintendo Switch

Toen de dieren nog konden spreken was de lancering van een nieuwe Mario-game een beetje zoals de release van een nieuwe Star Wars-film: een heus evenement. Mario is nog steeds zowat hét grootste game-icoon, maar niemand zal ontkennen dat de lancering van een nieuwe Mario-game intussen minder tot de verbeelding spreekt dan pakweg de manie die er bestond toen Super Mario Bros. 3 of Super Mario 64 verscheen. Nintendo levert echter nog steeds met elke nieuwe Mariogame kwaliteit af. En dat is hier niet anders. Super Mario Bros. Wonder serveert voor het eerst in tien jaar een heus 2D-avontuur van de loodgieter die het ondertussen ook tot filmster geschopt heeft.

Alles geven

Trompetgeschal en triomf! We kondigen het nu al aan: Wonder slaagt erin om zowat alle cruciale vakjes af te vinken die wij verwachten in een Mario-game. Perfecte platformgameplay, een fijne en uitnodigende soundtrack, heel wat afwisseling in levels en natuurlijk – het uithangbord van deze Super Mario Bros. Wonder – de talrijke transformaties die je kan ondergaan.

De besnorde held kan het opnieuw niet laten om paddenstoelen, vuurbloemen en heel wat andere flora op te smikkelen die hem veranderen in sterkere versies van zichzelf. Olifant-Mario springt het meest in het oog, aangezien het personage in deze vorm nog groter wordt dan via een Super Mushroom. Maar ook wel trager. Gelukkig compenseert de slurf, die zowat elke vijand en obstakel kan uitschakelen erg veel. En dan zijn er nog heel wat coole transformaties die je in het nieuwste nummer van Invader Magazine kan ontdekken.

De crew niet vergeten

We hebben het enkel over Mario en da’s verkeerd. Ook op het vlak van speelbare personages haalt Nintendo alles uit de kast: zowel Luigi, Daisy, Peach en Toads (in drie verschillende kleuren) zijn van de partij. Functioneel is er zo goed als geen verschil tussen de personages op gameplayvlak, maar de visuele variatie en bijhorende animaties blijven leuk.

Bovendien kan je dit keer ook kiezen voor meerdere Yoshi’s of de iets obscuurdere Nabbit. Die fungeren als een soort easy mode voor beginnende spelers: met Yoshi ben je zo goed als onoverwinbaar en Nabbit verliest enkel een leven als hij in de afgrond dondert. Handig wanneer je met je neefje of kleine broertje speelt, of gewoon even je favoriete level opnieuw spelen zonder veel tegenstand.

Naast de coole transformaties verrijkt Nintendo de gameplay verder met de introductie van Actiebadges. Elke badge die je vrijspeelt, geeft Mario en co een specifieke move of upgrade. Eentje laat je je pet gebruiken als parachute, een andere geeft je een boost in sprongkracht door je sprong eerst op te laden via kort te bukken (zoals in de klassieker Super Mario Bros. 2). Per level kan je maar één badge activeren, kwestie van je niet overpowered te maken. In principe valt elke wereld uit te spelen zonder behulp van een specifieke badge, maar de game raadt je soms aan een bepaald exemplaar te kiezen om een lastige uitdaging te klaren.

Emancipatie ten top

Op verhaalvlak zet Nintendo de emancipatie van Prinses Peach voort die werd ingezet met de bioscoopfilm. De prinses wordt voor één keer niet ontvoerd door Bowser – we kunnen het zelfs nauwelijks geloven – en is gewoon een speelbaar personage. In plaats van dat platgetreden plot, begeeft de groep vrienden zich in het Bloemenrijk op uitnodiging van Prins Florian.

Wie anders dan Bowser daagt plots op om nog maar eens roet in het eten te gooien. Hij versmelt zich met het kasteel van Bloemenrijk om lava en verderf te spuwen. Samen met prins Florian trekken de helden op pad om het monsterlijke gevaarte letterlijk uit de lucht te halen. Om dat te bereiken moet je zes werelden doorkruisen (en misschien zelfs nog iets meer voor wie goed zoekt) met telkens een vijftiental unieke levels.

Naast klassieke platformactie, bieden deze levels ook afwisseling aan in de vorm van gevechtsuitdagingen waarin Mario een aantal vijanden moet zien uitschakelen op zo’n kort mogelijke tijd. Er zijn ook pauzelevels die eenvoudig maar ontzettend vermakelijk zijn, en levels waarin je een puzzel moet zien op te lossen. Kortom, qua afwisseling zit het snor, al vonden we dat er misschien net iets meer klassieke levels in de game hadden mogen zitten.

Moeilijk te weerstaan

Zeker ook welgekomen zijn de Wonderbloemen. In zowat elke missie zit er eentje verstopt en zodra je deze aanraakt gebeurt er iets, jawel, wonderbaarlijks. Meestal verander het level volledig, of ondergaat Mario een nooit eerder gezien transformatie. De effecten kunnen alle kanten opgaan en moet je vooral zelf ontdekken. Maar denk aan levels die plots op hun kop gedraaid worden, de snelheid die plots verdubbeld wordt, Mario die in sluipende Goomba verandert of levelobjecten die zich plots heel anders gaan gedragen. Zoals een groene buis die zich plots kruipende regenworm waant. Best psychedelisch allemaal. Alcohol of andere geestverruimende middelen nuttigen voor je deze Mario Bros. Wonder gaat spelen, raden we dan ook ten sterkste af.

De mix van dit alles zorgt ervoor dat Wonder misschien niet de beste, maar wel één van de meest vermakelijke Mario-games van de laatste jaren geworden is. Het neemt de inventiviteit van Super Mario Galaxy en Odyssey, en koppelt dit aan 2D-levels. Sommige van de nieuwe werelden voelen even experimenteel aan als de betere Super Mario Maker creaties, en het zou ons niet verbazen als ook dat een inspiratiebron voor deze games was.

Dat ook de graphics een nieuw likje verf kregen en er daardoor zelfs beter uitzien dan die van Super Mario 3D World, is mooi meegenomen. De enige minpunten die we kunnen bedenken is de eerder vermelde nood aan meer (uitdagende) levels. Daarnaast zouden we ook de multiplayer (zowel lokaal als online van 2-4 spelers) eerder in het negatieve hoekje willen steken. Die voegt behalve extra chaos wat ons betreft niet zoveel toe. Leuk om deze modus met jongere kinderen te spelen, maar voor de gemiddelde gamer zal dit grotendeels als een soloavontuur aanvoelen. Eentje dat we voor de goede verstaander dus van harte aanraden.