New year, same shit: het lijkt wel de slagzin van 2K Sports, die met zijn NBA-reeks als de meest hardnekkige boomer vernieuwing schuwt. Desalniettemin blijven ze jaar na jaar steevast de meest gepolijste virtuele basketbalervaring op ons afvuren, waarrond tot onze spijt immer de indringende beerputgeur van microtransacties walmt.

Maar maakt dat écht iets uit? Zonder noemenswaardige concurrentie is het eenzaam aan de top voor 2K en blijven hoopers aller landen jaar na jaar geld pompen in de game én diens verguisde Virtual Currency. Op den duur voelt zelfs deze review bijna overbodig.

Aanval zwaait de plak

Maar goed, 2K Sports schiet op vele vlakken ook raak dit jaar. Zo voelt de actie op het veld weer een tikkel intuïtiever aan, bovenal als je de bal in je handen hebt. Waar vorig jaar de defense een fikse streep voor kreeg en het dus knap lastig was om een verdediger verward achter je te laten na een smerige cross-over, zwaait opnieuw de aanval de plak. In die mate dat het met bepaalde vinnige supersterren genre Ja Morant of coverboy Devin Booker opvallend eenvoudig is om richting doel te sjezen voor een van de belachelijk vele slamdunks.

De spektakelwaarde kreeg een boost, maar hetzelfde kan gezegd over het realisme. Een steal of block timen is minder arbitrair dankzij de vele geüpgradede animaties en een bal die meer dan ooit zijn eigen leven lijkt te leiden. En ook de AI van je teamgenoten werd merkbaar opgevijzeld, zodat ze amper willekeurig rondrennen als kip-zonder-kop, maar slim slashen met zicht op afwerking. Daarnaast kreeg de shotmeter een lichte update, waarbij je zelf de timing van je release kan bepalen, hetgeen de toegankelijkheid stuwt.

Oogstreling

Nu goed, het zit hem in de details, want zoals we ieder jaar schrijven: wat het balspel zelf betreft, hebben we eigenlijk nooit écht te klagen gehad. Dito op grafisch gebied: de huidige gen NBA 2K23 is een absolute oogstreling tot in het kleinste detail, al hoeft dat niet te verbazen aangezien deze slokop een stevige 160 GB in beslag neemt.

Maar dankzij de ray tracing-tech blinken de vele NBA-velden blinken weer als nooit tevoren; de arena’s zitten tjokvol uit hun dak gaande fans, securityguards, stafleden, coaches, enzovoort en wat de NBA-sterren betreft, is de grens met fotorealisme opnieuw ietsje vager geworden.

Geitje

Op naar de – alweer bol staande – inhoud dan. Wie nummer 23 zegt, krijgt meteen flashbacks naar de enige echte Michael Jordan, His Royal Airness hemzelve. In een ver verleden werd al een modus gewijd aan de spreekwoordelijke geit (of G.O.A.T., zo u wil), maar deze nieuwste iteratie van de Jordan Challenge is verreweg de meest complete en entertainende.

Het doel is simpel: je kruipt in ‘s mans huid en herbeleeft enkele van zijn meest iconische momenten uit zijn gevierde carrière, met stipulaties allerlei. Ronduit geweldig, temeer dankzij de oldschool filters en gewijzigde UI om je helemaal terug te katapulteren naar de nineties op hun best.

Gokarten in The City

Uitgebreid is zoals steeds het kernwoord voor deze basketbalreeks. Alle modes uit de voorgaande edities – MyNBA, MyTEAM, Pro-Am, WNBA… – zijn aanwezig en doen allemaal dienst als vanouds. De grote toevoeging waar 2K Sports sinds enkele jaren mee uitpakt, is The City, het onlineluik van de populaire MyCAREER-modus.

In een grote urbane open wereld moet jij jouw zelfgebricoleerd evenbeeld naar de top zien te shotten in een soort RPG-MMO. Uiteraard vormt basketballen de spil van dat alles, maar er valt ook naast het veld genoeg gekkigheid te beleven, zoals … gokarten (geen grap) of zelfs een rapcarrière uitbouwen onder begeleiding van levende legende J.Cole.

Leve de toevoeging van fast travel, want het is eigenlijk nimmer plezierig om je in de stad, die gelukkig 30% compacter is dan vorig jaar, voort te bewegen. Na enkele uurtjes heb je het wel gezien en wenste je gewoon dat een good ole menu je van challenge naar challenge gidste. Bovendien is het begeleidende verhaaltje rond ‘MP’, jouw superster in wording, alweer danig oudbakken dat we ons op geen moment verwant voelden met onze veel getalenteerdere evenknie.

Reken daar de schaamteloze product placement en de continue nudging richting microtransacties bij, en we hadden gauw zin om onze ethernetkabel door te knippen. Tenzij je bereid bent om veel, héél véél tijd te pompen in deze grootstad, is het gewoonweg frustrerend jouw middelmatige nozem richting sterrendom te loodsen. Een probleem dat we al lang kennen, maar kennelijk zomaar kan blijven voortbestaan. Nee, geef ons dan maar het minder roofzuchtige offline-luik.

Ander verdienmodel?

Zoals elk jaar zadelt NBA 2K23 ons weerom op met gemengde gevoelens. Alles hangt ervan af hoe je deze game wilt beleven. Ben je een aspirant-manager die graag seizoen na seizoen doorploegt met je favoriete team, of daag je graag je beste kompaan uit in vriendschappelijke partijtjes – zowel on- als offline -, dan is deze aflevering haar adviesprijs waard, ook al zijn de wijzigingen subtiel. Wie zich daarentegen het liefst in The City verdiept – de meesten kennelijk – heeft hopelijk tijd te veel of spaargeld op overschot, anders valt deze nieuwste aflevering veel moeilijker aan te raden.

We sloten onze vorige review af met een pleidooi voor een ander verdienmodel, à la eFootball, dat hoewel zijn ongelooflijk magere uitvoering een interessant idee in de markt zette: een free-to-play game die gaandeweg (al dan niet betalende) content implementeert, in plaats van ieder jaar een licht opgesmukte versie van de vorige game uit te brengen. Aangezien dezelfde frustraties de kop opsteken, zijn we die mening nog steeds toegedaan. Maar gezien 2K’s monopoliestatus koesteren we weinig hoop. Volgend jaar nieuwe poging?