Getest op: Xbox Series
Ook beschikbaar op: PS5 / PC

Hoogdagen voor masochisten en hen die gezegend (of vervloekt?) zijn met een duister zieltje. In afwachting van de hoogst geanticipeerde uitbreiding voor Elden Ring blijft het zogeheten Soulslikes regenen. Wo Long: Fallen Dynasty en Lies of P deden het dit jaar zéker niet onaardig, maar Lords of the Fallen stond toch bovenaan ons verlanglijstje.

Nochtans, de originele Lords of the Fallen uit 2014 was een miskleun. Maar het in 2020 opgerichte Hexworks Games bestaat uit ruim 75 gepassioneerde From Software-aanbidders die alles uit de kast sleurden om dat euvel te doen vergeten. Het goede nieuws: dat is hen goeddeels gelukt met deze reboot. Het slechte: je moet er een handjevol ongemakken bijnemen.

Dark Souls IV?

Esthetisch leunt Lords of the Fallen met zijn grimmig gotische, met wanschepsels bezaaide wereld verdacht dicht aan tegen zijn inspiratiebron. Sterker: had je ons vooraf wijsgemaakt dat we Dark Souls IV voor de kiezen kregen, we hadden je nog geloofd ook. Temeer omdat ook de gebruikersinterface, besturing en mistige manier van verhaalvertelling wel heel erg vertrouwd aanvoelen voor veteranen. Nee, subtiel is Hexworks niet geweest, maar we kennen allemaal de uitdrukking: beter goed gejat dan slecht verzonnen.

Desondanks heeft Lords of the Fallen wel degelijk een eigen smoelwerk gekregen. Met als grote uitschieter de zogenoemde Umbral Lamp. Jouw zelfgebouwde krijger beschikt te allen tijde over een mysterieuze olielamp waarmee je desgewenst kunt gluren of zelfs duiken in Umbral, het nachtmerrieachtige rijk der doden, die zich als een soort laag onder de ‘reguliere’ spelwereld Axiom bevindt. Waar een blokkade is in Axiom, is misschien wel een doorgang in Umbral. Dat leidt tot interessante, voor ons zelfs ongeziene omgevingspuzzels, die vooral de exploratie – toch een essentieel onderdeel van een Soulslike – een fikse boost geven.

Frustratie

Daar staat dan weer tegenover dat Lords of the Fallen wel heel erg kwistig is met zijn opvallend agressieve vijanden, opdat die broodnodige momentjes van rust haast onbestaande zijn. Nee, een vredig parkwandelingetje hadden we niet verwacht van een dergelijke game, maar de balans zit hier toch wat scheef. Ga je een hoekje om, verschiet dan niet dat je… welja, het hoekje omgaat na alwéér een hinderlaag van een klein legertje gedrochten. En dan durft frustratie weleens op te duiken, ook al beschik je over twee levens.

Gelukkig maakt de veelheid aan speelstijlen en gevarieerde combat – vanzelfsprekend dé essentie van een Soulslike – veel goed. Naar goede From-gewoonte zijn gevechten een soort ritmische dans van toeslaan, rollen en pareren. Op het meest basale niveau voelt elke zwaai met een van de véle beschikbare wapens, ongeacht welk, impactvol aan. Animaties ogen soepel, en de meeste confrontaties zijn bevredigend, gesteld dat je het overleeft, want pittig wordt het zéker. En dat geldt bovenal voor de vaak epische baasgevechten. Al moet ook gezegd: naar het einde toe zakt het niveau wat in.

Pleisteren

Hexworks zet Lords of the Fallen al te graag in de markt als “de eerste next-gen Soulslike”, gestut op de waanzinnig capabale Unreal 5-motor. Hoewel huiveringwekkend, is de spelwereld zéker fraai te noemen, maar daartegenover staat een teleurstellende performance. Op de PlayStation 5 zagen we de framerate meer dan geregeld hakkelen, in die mate dat het flink stoorde. Gelukkig bewijst de ontwikkelaar zich vlijtig met regelmatige updates, en is er al verbetering merkbaar.

Niet zo voor het multiplayerluik. Wie al eens graag zijn hak- of magieskills etaleert tegen een medespeler grijpt beter terug naar pakweg Elden Ring, want PvP valt dik tegen door vervelende connectieproblemen. De naadloze co-opmodus werkt dan weer wel vlotjes, al komt progressie enkel op conto van de hoofdspeler en moet de opgeroepen partner het stellen met een magere troostprijs. Vreemde designkeuze die we allerminst toejuichen.

Mocht het niet duidelijk zijn: gemengde gevoelens troef hierzo. Gelukkig zit de essentie helemaal snor en vallen bovengenoemde kritiekpunten met wat pleisterwerk aan te pakken. Lezen jullie mee, Hexworks?