Het hadden eigenlijk twee games moeten worden, maar regisseur Cory Barlog besliste om van Ragnarök één groot sluitstuk te maken. En wat voor een finale is het geworden. Niet alleen een lijvige klepper, maar ook dé showcase van wat PS5 gaming is: technisch verbluffend, visueel overdonderend en meeslepend tot het einde. Nooit gedacht dat het einde van de wereld zo fantastisch zou zijn.

Oscar voor Odin

Ragnarök pikt de besneeuwde verhaaldraad enkele jaren na de eerste God of War op: tijdens zijn waketocht voor zijn overleden vrouw heeft Kratos, samen met zoon Atreus, stevig tegen de funderingen van het noordse godendom getrapt. En daar moeten ze nu de gevolgen van dragen. Atreus, nu een puberende tiener min volle identiteitscrisis, is op zoek naar antwoorden en hoe hij zijn krachten kan beheersen. Vader Kratos doet er alles aan om zijn zoon te beschermen. Vooral tegen zichzelf. Kratos’ positie als gewelddadige, onbevreesde überpatriarch komt daardoor op een losse sokkel te staan, al blijft de voormalige Griekse oorlogsgod nog steeds een oerkracht waar ze ook in Asgard rekening moeten mee houden.

Dat dondergod Thor snel zou opduiken om wraak te nemen voor zijn vermoorde zonen, dat stond in de in de noordersterren geschreven. Net zoals Freya nog steeds Kratos’ bloed kan drinken voor de dood van haar zoon Baldur. Al draait het allemaal toch iets anders uit. Maar goed, zonder veel te verklappen (we willen echt NIETS spoilen): het resulteert in een sterk en meeslepend plot, misschien zelfs het meest volwassen verhaal dat een God of War-game ooit heeft gebracht.

Sterke plotwendingen, enkele verrassende samenwerkingen, onverwachte partnerwissels en vooral: sterk acteerwerk met zelfs verschillende geestige momenten. Vooral aan de andere kant dan. Die eenogige smeerlap Odin? Die nomineren wij alvast voor een Oscar voor meest genietbare en sarcastische slechterik. Samen met de bulkende Thor die tegen wil en dank een van de vileine sterkmakers is geworden. Een eigen spin-off voor de hamerslingerende vetzak? Wij zouden er niets op tegen hebben. Dat Santa Monica af en toe een loopje neemt met de noordse mythologie vinden we lang niet erg. Anders was het allemaal te voorspelbaar geweest.

Toad people en minotaurussen

Noem God of War Ragnarök gerust een lijvige brok. Zonder ons te hard in zijmissies, challenges en schattenjachten te verliezen hebben we er zo’n 33 uur over gedaan om het verhaaleinde te bereiken. Een zinderende achtbaanrit waarbij verveling geen seconde op het menu staat. De jongens van Santa Monica hebben duidelijk geluisterd naar de kritieken: niet alleen is Ragnarök dubbel zo lang als zijn voorganger, maar serveert het veel meer afwisseling. In decors, tempowissels, speelbare personages en – niet onbelangrijk voor een actiegame – het aantal vijandtypes.

Dat laatste is gemakkelijk verdrievoudigd. Tijdens je moordtocht door de negen werelden mag je toad people doormidden hakken, donkere elven het licht laten zien, sneeuwkrijgers uiteenrukken, interdimensionele wezens verpletteren en zelfs prehistorisch gevogelte vreten. Tot in de zinderende finale krijg je nooit eerder geziene vijandvariaties voor de voeten geworpen.

O ja, en gooi er maar een halve mythologische zoo bovenop: vaak wordt je opmars een halt toegeroepen door stroomgeleidende hagedissen, Scandinavische minotaurussen en andere plus sized monsters die je tot een immer uitdagende semi-boss battle dwingen. En zoals de reeks het voorschrijft worden die altijd met een bloederige executie beslecht.

Bye bye sloomheid

Nog een pijnpunt van de voorganger dat Ragnarök aanpakt: de makers hebben die irritante sloomheid eruit gekregen. Waar Kratos in het vorige deel soms aan de grond leek vastgeplakt, krijgt de Spartaanse Geest nu een deugddoende speed-injectie die hem zowat de flair en snelheid van vroeger bezorgt. Kratos is kwieker en beweeglijker: hij hopt nu sprintend over kloven (gewoon R3 indrukken volstaat), jump attackt onbevreesd van een klif en hijst zich vliegensvlug op aan hogere platformen met zijn Blades of Chaos. Waarmee deze Ragnarök een stuk dichter bij de feel van de originele God of War-trilogie staat. De bij momenten kolossale vijanden en battles op bewegende oppervlakten (zei er iemand ‘walvis’?), helpen daar ook bij.

Die extra bewegingssnelheid vertaalt zich ook naar de combat: veel vaker kom je nu in arena’s terecht waarbij je tussen platforms moet bewegen om een groepje onverlaten te lijf te gaan. De combat is sneller, een stuk verticaler en voelt beter dan ooit: verfijnd en qua mogelijkheden bijzonder uitgebreid waarbij je trouwe Blades of Chaos en je strijdbijl nu evenwaardig zijn. Beide wapens hebben een groter en evenwichtiger arsenaal aan close combat en afstandsaanvallen. Plus een shitload aan te ontgrendelen skills en runic attacks. En wanneer je net het gros van de skills hebt ontgrendeld, komen de makers aanzetten met een evenwaardig alternatief.

Schaken met een strijdbijl

Niet alleen zorgt Ragnarök voor meer visuele variatie in de vijanden, ze vergen vaak een andere aanpak. Die irritante vliegende oogballen moet je eerst met magische pijlen bestoken, ijskrijgers zijn immuun voor je strijdbijl en de gemiddelde inwoner van Muspelheim is dan weer vuurbestendig waardoor je Blades minder impact hebben.

Andere vijanden laden hun aanval dan weer eerst op, aan jou om die dan met een snelle tussenkomst van je schild (tweemaal op L1 drukken) te breken. Vijanden moet je vaak lezen en vliegensvlug je tactiek kunnen aanpassen. Kortom: de combat is een stuk uitdagender en tactischer geworden waarbij blind op de knoppen rammen nu echt niet meer volstaat.

Dankzij Atreus en andere partners is de combat ook weer een stukje magischer geworden. Zo kan je doelwitten met een spell bestoken waarna je aanvallen dubbel zo hard aankomen. Op vlak van omgevingspuzzels bouwt Ragnarök verder op zijn voorganger, met enkele nieuwe physics based trucjes waar je even moet bij nadenken. Geen echte breinbrekers zoals vroeger, maar altijd een welkome rustpauze om het bloed en de ingewanden even van je af te laten glijden.

Technisch hoogstandje

We moeten toegeven: tijdens onze 33 uur durende trip was de drang om de verhaalmissies links te laten liggen bijzonder sterk. Omdat we elk uithoekje van de zeven werelden wilden verkennen. Waar we in de vorige vaak verloren liepen, hebben de makers de mogelijke klim, loop en vaarrichtingen beter aangegeven. Het prehistorische kompas vinden we nog altijd kut: door de grootschaligheid van de werelden is het niet altijd duidelijk waar je heen moet voor een bepaalde zijmissie, waardoor dat woestijnritje altijd iets langer duurt dan gepland. De Vikingen hadden volgens ons toch betere navigatie.

Nog een reden om je volledig in de wereld van Ragnarök te verliezen: alles ziet er zo verdomd geweldig uit. Niet alleen de imposant grootse omgevingen (geloof ons, de scène met de rotsmuur is adembenemend), maar ook de set pieces bulken van het detail. Het bevroren meer van Midgard doorkruisen met je slee is één ding, zien hoe Kratos zich in een dwergentreintje moet proppen om Svartalheim te bereiken is hilarisch. Waarna de eindhalte dankzij een monsterlijke interventie een stuk vroeger komt dan verwacht. O ja, alle screenshots in deze review zijn zelfgemaakt en komen recht van de PS5-versie. Geen bewerkte beelden hier.

Met Ragnarök levert Santa Monica Studios zowaar dé PS5 showcase af, een technisch hoogstandje dat visueel geweld in hoogdetail én aan een stabiele 60 fps op je 4K-scherm knalt. Al heeft het ons één ding geleerd: een hogere framerate moet altijd voorrang krijgen op een hogere resolutie. Het maakt een actiegame zoveel beter. De Performance Mode is dan ook de enige juiste keuze om deze Ragnarök in te beleven. Alles ziet er fantastisch goed uit en de combat voltrekt zich aan 60 fps. Heb je een 120 hz-tv dan kan je ook de Higher Framerate optie aanzetten die mikt op 120 fps.

Actie met statistiekjes

Het enige waar we – net als bij de voorganger – niet helemaal van overtuigd zijn, is de hoeveelheid statistiekjes die met het customizen van Kratos en Atreus gepaard gaat. We begrijpen het, zowat alle genres integreren RPG-elementen, al vinden we het hier best doorgedreven. Toch voor een actiegame. Met verworven ervaringspunten kan je nieuwe skills ontgrendelen en upgraden. Met verzamelde haaientanden, mineraalstenen en andere resources kan je dan weer je nieuwe uitrusting en wapenonderdelen gaan craften of upgraden.

Daarnaast kan je nog een heleboel enchantments in je amulet kwijt, die hier en daar de cijfertjes lichtjes opkrikken. Van een iets betere defence en kortere cooldowntijd tot groter luckpercentage of vitaliteit. Wie zich verdiept in de parameters kan zijn uitrusting verder gaan toespitsen op zijn vechtstijl, maar persoonlijk vinden wij het voor een God of War-game wat te veel van het goede.

Gelukkig kan je in het menu ook gewoon op L3 drukken waarna de game de beste onderdelen gebaseerd op jouw favoriete parameter selecteert. En eerlijk? Tijdens onze verhaalrit, hebben we nooit écht moeilijkheden gehad met vijanden of bosses. Daarvoor is het arsenaal aan wapens en attacks te groot. Gewoon regelmatig upgraden is de boodschap. Al moeten we tegelijk toegeven: die verdomd moeilijke (en geheel optionele) Berserker Gravestones hebben we fluitend links laten liggen. Terugkeren zullen we, maar enkel nadat we gelevelled zijn.

Los van die overdaad aan statistiekjes kunnen we maar één ding zeggen: wat is Ragnarök een epische game geworden. Niet alleen een showcase van wat next-gen gaming is, maar ook het bewijs dat Sony’s aanpak zijn vruchten afwerpt. Jarenlang investeren in eigen studio’s en ze uitdagen om zowel de technische als inhoudelijk grenzen van videogames te verleggen: het werkt. Na The Last of Us: Part II is deze God of War Ragnarök opnieuw het bewijs dat je een videogamecultuur moet kweken en niet gewoon met een zak geld kan kopen.