Getest op: Nintendo Switch

We zijn bij Invader niet vies van een goeie partygame op zijn tijd. Maar toen we deze Everybody 1-2-Switch! In de Switch schoven, bekroop ons meteen dat-eerste-biertje-op-een-festivalgevoel: te duur, smaakt slechter dan we gewoon zijn en ook nog eens serieus aangelengd.

Horace power

Waar voorganger 1-2-Switch nog een soort veredelde tech demo was voor de Switch, ligt de lat nu stukken hoger voor opvolger Everybody 1-2-Switch. Je vecht het uit in teamspelletjes tot 8 spelers, waarbij de opeenvolging van minigames tussen de 20 minuten en een uur duren. Horace het vreemde paard praat je doorheen de tutorials, maar zo goed als alle games wijzen zichzelf uit. En eerlijk? We vinden Horace ook maar een vreemde verschijning. De games worden bepaald aan de hand van een roulette, maar er zijn er maar 17 in totaal (ter vergelijking: 1-2-Switch had er 28), wat betekent dat je al heel snel dezelfde games ziet terugkomen.

Smartphone for the win!

Cool is dat er een aparte stand werd toegevoegd waarbij je ook met je smartphone kan deelnemen. Geen gedoe dus met extra Joy-Cons voor iedereen: je iPhone of Android-phone verzekert je van een plekje en je kan tot met 100 spelers gaan deelnemen. Geen idee hoe dat verloopt want wij bij Invader hebben niet zoveel vrienden, maar stuur gerust kiekjes mocht het jou wel gelukt zijn om zoveel mensen te verzamelen.

In deze stand zijn er maar 13 games toegankelijk en wij stootten soms op weirde situaties: heb je bijvoorbeeld de cameratoegang in je instellingen geblokkeerd, dan worden sommige games gewoon meteen gecancelled voor alle spelers. Technische issues die de pret bederven van een fris idee.

Ondermaatse creativiteit

De minigames zelf getuigen niet altijd van evenveel creativiteit. Wij zaten bijvoorbeeld niet echt te wachten als op een potje bingo met de vrienden. Of op een minigame waarin je kids een ijsje hoort bestellen en dan achteraf in een quizje mag noteren hoeveel bollen van elk er waren. Die is ronduit weird.

Andere games zijn best wel fun, maar de creatieve bloedarmoede is van ver te spotten: de Samourai Slice-game is eigenlijk een doordrukje van de Quick Draw-cowboygame uit de eerste game. Heb je bovendien een party pooper in je gezelschap die snel door heeft dat je even goed met je pols kan schudden in plaats van wild met de armen te zwaaien of heen en weer te bewegen, dan haalt die gegarandeerd de overwinning binnen.

In de ninja game had het hele gezelschap ook al heel snel door dat het weinig uitmaakte waar je stond of in welke richting je gooide met je ninjasterren, zolang je timing maar goed zat. Bummer, want dat haalt de fun er wat uit.

Te veel problemen

We merkten ook dat de motion controls niet altijd even goed werkten en dat de Joy-Cons al eens de connectie met de Switch verloren in de heftige episodes. Dodelijk als je het net tegen de tijd aan het uitvechten bent met je tegenstanders.

Stoot je door tot de latere games, dan krijg je eigenlijk gewoon moeilijker versies van dezelfde games. Fun voor even, maar na een middagje  heb je het wel gehad. Valt er dan helemaal geen pret te beleven in Everybody 1-2-Switch? Toch wel: met bijvoorbeeld de Joy-Con-verstoppertje minigame hebben we een korte leuke tijd gehad. Je kan het ding tijdens je zoektocht laten trillen om je op weg te zetten.

Ook de minigame waarbij je een item met ongeveer hetzelfde kleur als op het scherm moet zoeken, zorgde voor enkele aantal hilarische taferelen. Maar goed, daarmee rechtvaardig je de prijs van deze party game niet. Er is gewoon te weinig herspeelbaarheid en door het gebrek aan echt originele minigames, wordt het geheel snel saai en eentonig.

Waar Wii Sports zichzelf de onsterfelijke roem in katapulteerde, vrezen we dat deze Everybody 1-2-Switch! snel stof zal verzamelen. Nee, dan beter een goeie Mario Party-game, of een potje Mario Kart. Next!