Getest op: Xbox Series X
Ook beschikbaar op: PS5/PC

Als gamers zien we best veel door de vingers. Dat we in een militaire shooter zoals Call of Duty plots worden afgeknald door Nicki Minnaj met fluoroze uzi of andere lucratief cosmetisch monster. Of dat Activision elk jaar steeds minder moeite lijkt te doen om zijn Call of Duty-formule te vernieuwen. Zo lang het maar goed speelt. Maar dit jaar zijn ze te ver gegaan.

Triumviraat

Voor we erin duiken, eerst even wat intel: de Call of Duty-serie wordt al 20 jaar in stand gehouden door drie verschillende hoofdstudio’s die afwisselend een game in de shooterserie developen. Kwestie van elk jaar een nieuwe game te kunnen droppen. Infinity Ward is de grote nummer 1: de bedenkers en vernieuwers die met Call of Duty 4: Modern Warfare de basis legden voor de reeks. Ontwikkelaar Treyarch wist zich met Black Ops en Zombies als degelijke nummer 2 te positioneren. En op de derde plaats staat Sledgehammer Games die ooit als hulpstudio startte en vooral middelmatigheid afleverde met COD WWII en Vanguard.

Hoewel Modern Warfare eigenlijk van Infinity Ward is, kreeg Sledgehammer toch de leiding over deze Modern Warfare 3. Wij voelden al nattigheid. Verhalen doken op dat deze game oorspronkelijk als uitbreiding voor Modern Warfare 2 gepland was. Na protest van de aandeelhouders zou uitgever Activision het geweer van schouder hebben veranderd en geëist hebben dat Sledgehammer de uitbreiding tot volwaardige sequel zou omtoveren. In amper 18 maanden, de helft van de standaard ontwikkelingstijd van een normale Call of Duty. En dat verklaart waarom deze Modern Warfare 3 eerder aanvoelt als een snel ineengeflanst en inspiratieloze uitbreiding van Modern Warfare 2 dan een volwaardig nieuw hoofdstuk.

Zoutloze campagne

Laten we starten met het grote pijnpunt: de singleplayercampaign. Die is in vergelijking met vorige games bijzonder kort en zoutloos. Waar je in vorige games gegarandeerd een entertainende achtbaanrit vol explosieve Hollywood-waardige set pieces voor de kiezen kreeg, krijg je hier een verzameling van adhoc samen gegooide levels die vooral elementen uit het verleden lijken te recycleren.

Na een best geslaagd introlevel waarin je ’s nachts een streng bewaakte gevangenis binnenbreekt, een opstand veroorzaakt om zo jouw doelwit te bevrijden, gaat het allemaal bergaf. Voor één keer speel je niet de trouwe en immer volgzame rookie soldaat, maar stap je zelf in de legerlaarzen van iconen zoals Captain Price en Ghost. Al hadden we dat spectaculairder verwacht.

De campaign wisselt korte, lineaire levels af met zogenaamde Open Combat missies. Dat zijn kleine openwereldlevels waarin je je eigen route kiest om bepaalde objectives te voltooien. Op weg vind je wapenkisten met beter schiettuig, kan je killstreaks oppikken en zelfs gewoon van loadout wisselen. Een ietsiepietsie Warzone-injectie, zeg je? Klopt. En dat heeft zo zijn gevolgen.

Het aantal indrukwekkende set pieces momenten is nihil. De verhaalvertelling ondermaats en de level pacing, nou ja, onbestaande. Die Combat Missions spelen als een ongeloofwaardige schietgallerij waar stealth wordt aangeraden, maar de ietwat ervaren shooterspeler hier als onverslaanbaar eenmansleger gemakkelijk doorheen walst. Een drukke, vijandelijke legerbasis op je eentje binnenvallen om er drie helikopters te vernietigen? Meer dan een granaatwerper en goed getimed sprintwerk heb je niet nodig.

Het helpt de geloofwaardigheid alvast niet. Het voelt alsof deze campaign er in een recordtijd moest uitgeperst worden. Waarna Sledgehammer het handvol missies dat ze reeds hadden uitgetekend voor de uitbreiding, hebben aangevuld met scriptloze Open Combat-missies. Zijn er dan helemaal geen plottwisten of epische shootouts om het allemaal op te smukken? Niet echt. Na een uurtje of vier rolt de aftiteling van het scherm en dringt het tot door dat je zelfs geen eindconfrontatie met de oerslechterik hebt gehad. Jeezes, op naar de multiplayer dan maar?

Multiplayer is de sterkhouder

We spelen al Call of Duty sinds het prille begin. En hoewel we na al die jaren grondige veranderingen aan de formule zelfs niet meer verwachten, stelt Activision onze loyaliteit stevig op de proef. De multiplayer – die ook hier alweer de sterkhouder is van het pakket – is haast identiek aan die van Modern Warfare 2. Je wapens en skins van MW2 worden overgezet en MW3 voegt er een rits nieuwe guns, enkele kill streaks en een heleboel oude maps bovenop.

De enige échte verandering die Sledgehammer doorvoert, is dan ook eerder een tweak: de perks komen nu in de vorm van outfit items. De Overkill perk die je toelaat twee hoofdwapens tegelijk te dragen, is nu een vest geworden. Net zoals de perk om sneller tussen wapens te wisselen nu een stel handschoenen is. Dezelfde inhoud, maar dan anders verpakt. Om het unlocken van perks, kill streaks en guns wat langzamer te maken, koppelt Sledgehammer nu ook Daily Challenges eraan vast. Zo kan je de Heartbeat Sensor enkel vrijspelen door acht Daily Challenges te voltooien. Lang leve de grind.

Begrijp ons niet verkeerd: we vinden de multiplayer nog steeds goed. En die nieuwe Mosquito drone is onze favoriete nieuwe kill streak. Maar komaan, jongens, dit kan je toch onmogelijk een nieuwe multiplayer noemen en 70 euro voor vragen? Dit is een uitbreiding. En hetzelfde geldt voor de maps die netjes uit Modern Warfare 2 van 2009 geplukt zijn. Leuk om klassiekers zoals het luchthavenknalfestijn Terminal en de witmarmeren doodsput Quarry te herbeleven, maar Activision had dit evengoed als DLC map pack kunnen aanbieden. Natuurlijk speelt het als een tierelier, dat deed het ervoor ook, maar nieuwe stuff brengt deze Modern Warfare 3 niet.

Halloween in Warzone?

En dan zijn we aanbeland aan de derde teleurstelling. Sledgehammer heeft de immer populaire Zombie modus in een nieuw keurslijf gepropt dat vooral de korte ontwikkelingstijd ten goede zal gekomen zijn. Zo maakten ze er een open wereld extraction shooter van die meer wegheeft van een Halloweenversie van Warzone dan van het geschifte en immer overrompelende knalfest dat Zombie ooit was.

In claustrofobische gangen aan een razendtempo honderden ondoden en hun al even dooie Dobermanns afknallen: dat was Zombies. En dat is nu getransformeerd in een veel te lange zoektocht naar objectives in een veel te grote Verdansk-met-mist. Waarbij de missies kilometers van elkaar verwijderd zijn en jouw om revival smekende teamgenoten nooit op tijd kunnen geholpen worden. De moeilijkheidsgraad ligt hoog, teamwork is lastig en gezien je de missies verschillende keren na elkaar moet voltooien, is de vooruitgang ontzettend traag. Dit voelt eerder als een tijdelijk Warzone-event dan een volwaardige Zombies-ervaring.

We kunnen deze Modern Warfare 3 niet anders zien als het laagtepunt van de Call of Duty-serie. Dit is een duidelijk signaal dat het uitbrengen van jaarlijkse sequels moet stoppen. Want wanneer je onder druk van de aandeelhouders dit soort halfslachtige vlees-noch-vis uitbreiding als volwaardige sequel in de markt zet, dan klopt het gewoon niet meer. Wat ons betreft mag de stekker er voor een jaartje of twee uit, jongens. Tijd om te herbronnen.