Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: PS4/Xbox One/Xbox Series/PC

Toen Ubisoft de stealth gameplay van Assassin’s Creed inruilde voor een groots actie-RPG avontuur, schreeuwden misnoegde puristen moord en brand. Met Assassin’s Creed Mirage doet Ubisoft Bordeaux hetgeen waar die achterban al jaren om vraagt: terugkeren naar de roots met veel stealth en weinig RPG-elementen. En alle gevolgen vandien.

Verademing

Om met de kameel in huis te vallen: na de veel te grote wereld van Odyssey en Valhalla vinden we deze Mirage een verademing. Compacter, korter en gestript tot de originele kernwaarden van de serie. Maar tegelijk weten we dat een grote groep zich zal ergeren aan deze gemoderniseerde terugkeer naar het verleden. Vooral die groep die ettelijke uurtjes in Assassin’s Creed Valhalla pompte en niet op de hoogte is van de opzet van deze Mirage.

Want ondanks enkele terugkerende punten van herkenning – wapens en outfits kan je bijvoorbeeld wel nog steeds RPG-gewijs upgraden – is deze Mirage een compleet andere Assassin’s Creed-ervaring. Ubisoft Bordeaux stripte zo goed als alle RPG-elementen van de game, vertelt voor het eerst weer een lineair verhaal, dwingt spelers om te sluipmoorden en bestraft de ongeduldigen die hier de Viking willen uithangen. En na het Angelsaksische bloedbad van Valhalla kan dat best als een schok overkomen.

Meanderend verhaal 

Die focus op stealth sijpelt in alle gelederen van Mirage door. Het tempo bijvoorbeeld ligt een stuk lager dan wat we gewoon zijn. Niet alleen het speeltempo, maar ook dat van het verhaal. Na een gezwinde start waarin je als straatdief Basim in aanraking komt met de Hidden Ones krijg je in de bergen een Assassins-commandotraining en moet je vervolgens terug naar Bagdad om er de sektarische Hidden Ones lid per lid zien te ontmaskeren.

Die schaduwstrijd tegen de Hidden Ones staat centraal in Mirage, dat terwijl Basim ook met zijn eigen demonen en verleden moet zien af te rekenen. Alleen: erg meeslepend vinden we Basims opmars naar Master Assassin niet. Zijn persoonlijke strijd en motivatie vinden we zelfs best zwakjes. Waar Vikingvoorganger Eivor wraak wilde nemen voor de moord op zijn vader en de Egyptische Bayek door een valstrik zijn eigen zoon had vermoord, missen we hier emotionele motieven. Basim is best een coole Assassin, alleen mocht Ubisoft het verhaal best van enkele memorabele plotwendingen voorzien hebben.

Detective Bassim

In het immer zanderige en van detail bulkende Bagdad, moet je de Hidden Ones in kaart zien te brengen. En doet doe je door overal sluipend, stelend en luistervinkend informatie te ontfutselen. Terwijl de submissies het telkens wat anders aanpakken, is het hoofdstramien vrijwel hetzelfde: de locatie scouten met je arend, nuttige plekken of personen aanduiden, wachters markeren en vervolgens een parkour-route naar je doelwit zien uit te dokteren. En dat gebeurt met vallen en opstaan.

Onverlaten op je pad moet je stiekem in de nek prikken of met allerlei hulpmiddelen uitschakelen. Van een werpmes en blaaspijp tot een mijn. En dat voelt écht als een old school Assassin’s Creed. Terwijl de AI van de vijanden is opgekrikt, volgt Mirage de oerklassieke wetten van het stealthgenre. De looproutes van wachters veranderen nauwelijks en beperken zich doorgaans tot een klein gedeelte van de locatie, waardoor een kort alarm snel en plaatselijk in de kiem kan worden gesmoord.

Spottende klokkenluiders moet je dan weer snel zien om te leggen of het wordt wegrennen, in het hooi schuilen en wachten tot de alertmeter terug op normaal staat. Net als vroeger dus. Met hier en daar enkele tweaks. Zo jagen boogschutters je arend weg van strengbewaakte locaties, waardoor je soms blind te werk moet.

Basic combat

Verkies je wapengekletter boven stealth gameplay? Dan raden we Mirage af. Ubisoft Bordeaux heeft er alles aan gedaan om de directe aanpak te counteren. Zo is het aantal vijanden stevig opgedreven. En ook de beruchtheidsmeter moet het moorden in publiek tegengaan. Op bloed beluste vechtmachines hebben hier dan ook weinig te zoeken. Want komt het toch tot een confrontatie, dan zal je merken dat de combat een stuk is terug geschaald.

Weg zijn die over-the-top superaanvallen uit vorige delen. Hier moet je het doen met een zwaard, een dolk waarmee je een parry kan uitvoeren en een ontwijkmanoeuvre. Die basic vechtopzet werkt best en past helemaal binnen het back to the roots-plaatje. Maar wanneer je omsingeld wordt, is de pret vaak snel uit. Ook het uithoudingsvermogen om een dozijn vijanden tegelijk aan te pakken, is niet meer. Je staminameter verhindert lange gevechten en ook grotere vijanden zijn een stuk lastiger. Basim heeft weinig in te brengen tegen wachters met vlammenwerpers. En ook aanvallen van gepantserde reuzen kan hij niet zomaar counteren. Nee, hij moet rond de kolos schuifelen om diens rug te raken. Die snelle ontwijkende counteraanval is er wel, maar zit verstopt onderaan de skill tree en kan je dus pas laat in de game unlocken.

Uit de kluiten gewassen DLC

En daar schermert de blauwdruk van deze Mirage door: dit avontuur was oorspronkelijk bedoeld als uitbreiding voor Valhalla en werd vervolgens tot volwaardige spin-off opgepompt. De skill tree is net als de combat zonder te veel franjes, waarbij je vooral vrij standaard features vrijspeelt. Geen valschade, extra focus, een upgrade voor je arend of een nieuwe tool. Welkome upgrades die het sluipmoorden vergemakkelijken, dat wel, maar niets wereldschokkend.

De aanpak van de tools vinden we stukken geslaagder: zo kan je hier elke tool upgraden en unieke abilities toewijzen. Wat het aantal stealthmogelijkheden stevig opschroeft. Onze werpmessen werden uiteindelijk gifmessen die het lichaam van de gevallen ontvanger instant doet ontbinden. En onze booby trap voorzagen we dan weer van gifgas dat mits goeie timing in één klap drie wachters naar het hiernamaals kan helpen.

Bagdad schittert

Ook enkele kudos richting het team van Ubisoft Bordeaux: Bagdad ziet er fantastisch uit. De ronde stad met zijn vier verschillende districten kan onmogelijk de afwisseling van de vorige kolossale AC-games in de schaal werpen, maar dat bederft de pret niet. De stoffige straten en steegjes zijn drukbevolkt, de bazaars bulken van het detail en in de omliggende woestijn kan je op zoek naar oases en bijhorende onderwatergrotten. Ubisoft integreerde zelfs wat hapklare stukken geschiedenis over de wereldstad. Zo leerden we bijvoorbeeld dat Bagdad maar liefst zeven gevangenissen telde en die vooral volzaten met schuldenaars die hun belastingen niet snel genoeg hadden betaald. Zo zie je maar dat niet zoveel is veranderd.

We hebben ons vermaakt met het lekker old school parkouren en sluipen in Mirage. Minder groots en uitgebreid dan we van een Assassin’s Creed-game gewoon zijn en dat vinden we voor deze stealth spin-off helemaal prima. In zo’n 20 uur ben je door de verhaalmissies – inclusief wat random parkourprocrastinatie – al heb je dan best nog wat te doen. Bagdad stikt van de sfeer en van de collectibles. En dat Ubisoft ook enkele Tales of… -missies (lees: zijmissies met meer vlees aan de beenderen) juichen we alleen maar toe. Het is niet van onze gewoonte, maar misschien gaan we deze gewoon Platinumen. Want een uurtje of 10 extra rondhossen in het oude Bagdad vinden we allerminst een straf.