Getest op: Xbox Series
Ook beschikbaar op: PC

Terwijl Sony en Nintendo de ene top exclusive na de andere eruit persen, lijkt Microsoft er maar niet in te slagen zijn Game Pass bibliotheek van degelijke exclusives te voorzien. Maar daar komt verandering in. Na acht (!) lange jaren is Bethesda Games Studios’ ambitieuze ruimte-epos Starfield eindelijk geland.

Welcome to the geek club

Voor we dieper het heelal induiken, even dé hamvraag beantwoorden: kan Starfield zijn torenhoge verwachtingen inlossen? Dat hangt af van wat je verwacht. Hoop je op een revolutionaire totaalervaring die het gamen als medium heruitvindt? Dan steven je af op een teleurstelling. Verwacht je eerder een oerdegelijke Bethesda-RPG zoals Fallout en Skyrim, maar dan in space? Dan zit je gebeiteld. Voor een bijzonder lange rit.

Jouw avontuur start eenvoudig: als hardwerkende mijner kom je in aanraking met een vreemd object dat hetzelfde effect heeft als een longdrinkglas vloeibaar MDMA. Je hoort muziek, krijgt visioenen en eindigt languit op de vloer. Eens bij bewustzijn, word je uitgenodigd in het clubhuis van de Constellation, een groep ruimteverkenners op zoek naar antwoorden. Jij mag ze helpen het mysterie van die zogenaamde Artefacts te gaan oplossen. Ruimteschip. Ruimte. Artefacts verzamelen. Eenvoudig toch?

Zo hard Bethesda

Bethesda Games overdondert je al snel met randactiviteiten, heel wat NPC’s die je als companion kan inschakelen, random encounters, verschillende facties met allerlei klussen en – in ons geval – zelfs gedwongen undercoverwerk. Nadat we tijdens een toelatingstest van de militaire Vanguard-factie, een spacehelm jatten, werden we gearresteerd en verplicht om een piratenorganisatie van binnenuit te ontmantelen.

Die undercover piraterij beviel ons na een tijdje echter zo, dat we een driedubbelleven gingen leiden. Ruimteverkenner, criminele undercoveragent én ruimtepiraat. Een bijzonder aparte zijsprong die ook impact had op onze latere exploten: zo dook een misnoegde ex-piratencollega verschillende keren op om ons te vermoorden.

Om maar te zeggen: op verhaal- en missievlak is dit een Bethesda RPG pur sang. Jouw Starfield is de mijne niet. De lokroep om het verhalende pad te verlaten is altijd aanwezig en immer verleidelijk. Hoewel het hoofdverhaal je het snelst naar je nieuwe superpowers voortstuwt, zijn het veeleer de zijmissies die het sappigst zijn en jouw ruimtetrip écht vormen. De morele keuzes die je maakt zijn allesbepalend voor jouw ruimte-ervaring. En die wordt gegarandeerd anders dan die van andere ruimtecowboys.

Kogelsponzen inc.

Op dat vlak blinkt Starfield uit. Er is zoveel te doen en te ontdekken, dat je deze game de tijd moet geven. De schaalgrootte is ongezien en Bethesda combineert zoveel verschillende gamesystemen – zonder veel tutorials – dat je brein minstens een uurtje of 10 nodig heeft om alles te verwerken. Overdonderend veel, maar daarom niet grensverleggend.

Op gameplayvlak serveert Bethesda vooral vertrouwde kost. De gun combat bijvoorbeeld kunnen we best pruimen. Hierbij moet je met niet al te futuristisch schiettuig Spacers en ander schorem lek knallen. Voor een RPG voelt de gun combat best goed en minder steriel dan in pakweg Fallout. Het kogelsponsfest van in het begin – sommige guns zijn écht niet performant – evolueert naar een absoluut genietbaar schietfestijn die de regels van de aardse zwaartekracht logischerwijs aan zijn kosmonautenlaars lapt.

Je kan switchen naar third person perspectief (geloof ons, een aanrader) en de jetpack maakt gevechten een stuk verticaler en mobieler. En de bovennatuurlijke powers die na pakweg 15 uurtjes hoofdverhaal worden ontgrendeld, zorgen voor welkome afwisseling. Alleen: de computergestuurde vijand is niet altijd van de slimste is, waardoor een tactische aanpak vaak overbodig is.  Van dichtbij knallen met de shotgun, werkt verdacht efficiënt.

Te veel menu’s

We hebben ons echter harder gestoord aan Bethesda’s eeuwige voorliefde voor menu’s en inventory management. Dat zelfs tot in de gunplay doordringt. Dat munitiemanagement? Ronduit irritant. Het is een dagtaak om in de menu’s uit te dokteren welke kogels een bepaalde gun nodig heeft en waar je die in godsnaam kan aanschaffen. En de game moeten pauzeren om in je inventory even wat stimulerende middelen te selecteren en nuttigen? Typisch klassieke RPG misschoen, maar het vloekt met de gunplay.

Zijn we ook minder over te spreken: de dogfights in de ruimte. Die zijn niet zozeer een zaak van behendigheid, eerder een kwestie van bewapening. Je doelwit in het vizier locken en vervolgens al je wapens op hem loslaten. Dat terwijl je de energie over de verschillende parameters van je schip verdeelt. Het werkt, maar is gewoon niet zo bevredigend.

Niet zo grenzeloos

Een rasechte Bethesda RPG met een flinke dosis schietactie dus, al vinden we het qua ruimte exploren toch tegenvallen. Dat was toch ook een belofte van Starfield? Het eindeloze universum als rasechte kosmonaut verkennen? Wel, verwacht je tijdens die verkenningstocht vooral aan veel menu’s, cutscenes, laadschermen en fast travels. Starfield is niet de high-end polished versie van No Man’s Sky waarin je naadloos door de atmosfeer vliegt, de ruimte in. Of vice versa.

Starfield is ontwikkeld met Bethesda’s eigenste Creation Engine en die heeft zo zijn beperkingen. Het universum lijkt eerder een immense verzameling van hubs op planeten, waartussen je enkel kan fast travellen. Landen, opstijgen, enkele lichtjaren verder gravjumpen: het is niet meer dan een knop indrukken en vervolgens naar een korte cutscene kijken. Je zal niet honderden, maar duizenden keren toekijken hoe je spaceship landt, opstijgt of zich aan een ruimtestation koppelt. En dat allemaal op de tonen van epische orkestrale muziek. Best filmisch allemaal, maar wij hadden liever wat meer hands-on praktijk gezien. En geloof ons, na 50 uur wil je die veredelde laadschermen het liefst skippen.

Press X to land

Als speler moet je voortdurend tussen planeten hoppen en dat kan dus enkel via menu’s en verplichte fast travel. Gecombineerd met de soms onduidelijke navigatie, zorgt het voor vreemde situaties. Buiten de geregisseerde verhaallocaties zijn planeten vaak leeg. Landvoertuigen bestaan hier niet. Wil je naar een locatie op diezelfde planeet die verder af is gelegen? Dan moet je terug de ruimte in, om vervolgens vanuit de ruimte elders op dezelfde planeet te gaan landen. Allesbehalve ecologisch verantwoord. Maar ach, de aarde is hier toch al om zeep.

En dat vinden wij het grootste gebrek van Starfield: ondanks het immens aantal planeten en locaties om te bezoeken, krijg je nooit dat ongebreidelde vrijheidsgevoel van een Skyrim of andere openwereldgame. Net door die vele verplichte fast travels en laadschermen, voelt dit heelal eerder als een ketting van locaties, dan een weids open universum. En voor een game die jarenlang werd gepromoot als de ultieme ruimte-ervaring, vinden we dat enigzins zonde.

Technisch gezien

Dit is dus niet de naadloze ruimte-ervaring waarop we hoopten, al moeten we het Bethesda ook kudos geven: het ziet er allemaal erg goed uit. De belichting, character models, ruimtemetropolen en het ganse retrofuturistische sfeertje waarin het baadt: Starfield is veruit één van de mooiste Bethesda RPG’s ooit gemaakt.

Al hebben ze hiervoor ook een toegeving moeten doen: de framerate op Xbox Series is gecapt op 30 fps. Wat tijdens de shootouts opvalt. Het voelt allemaal net minder vloeiend en vlot aan. In grotere omgevingen durft de framerate zelfs af en toe onder de aanvaardbare grens duiken. Gelukkig gebeurt dat niet heel vaak, waardoor we Starfield op technisch vlak gerust een solide ervaring mogen noemen.

Veel insecten, weinig bugs

Ook opvallend: voor een Bethesda-game heeft Starfield weinig bugs. Verrassend, vooral omdat Bethesda hier zoveel verschillende gamesystemen combineert. Zo is er nog het uitgebreide craftingsysteem, kan je jouw ruimteschip upgraden, verbouwen of gewoon eentje van nul ontwerpen. O ja, en ze integreerden ook een belachelijk gedetailleerde bouwmodule waarmee je je eigen uitvalsbasis kan ontwerpen en inrichten. Zaten wij eerlijk gezegd niet op te wachten, maar het zit er wel in.

Starfield is overweldigend qua scope en ongezien qua productiewaarden. En enkel daarom moet je het zelf proberen. Na 50 uur voelt het alsof we nog maar het topje van de spreekwoordelijke ijsberg hebben gezien. Heel veel spacegame dus, al vinden we niet alle onderdelen even geslaagd.

In plaats van meer, hadden we misschien liever wat meer impactvolle momenten gehad. Want ook al valt er ontzettend veel te beleven en kunnen we onze intergalactische ontdekkingstocht nog tientallen uren verderzetten, zijn we niet weggeblazen van de som der elementen. En stiekem hadden we dat wel gehoopt.