Vergeet wat we ooit een tijdje geleden in onze hands-on zeiden: met buttonmashen kom je in Sifu nergens. We maakten de opmerking na een korte testsessie met de beat’em up en wat blijkt nu? Die versie was he-le-maal niet representatief voor het eindresultaat. Hier krijg je tijdens de introlevel een spoedcursus Pak-Mei-kungfu en zelfs tijdens de interactieve begingeneriek krijg je wat finesses mee. Maar daarna is het brute ernst: zonder onmiddellijk naar perfectie te streven en dubbel en dik in te zetten op combo’s, zal het snel gedaan zijn.

Met het looprekje

Sifu werkt met een slim en origineel progressiesysteem: er zijn geen levens of xp-levels in dit spel, maar telkens je klappen ontvangt word je enkele jaren ouder. En die extra kilometers van het leven zijn ook duidelijk merkbaar op het lijf van je naamloze vechter. Je gaat steeds trager je vele vijanden te lijf.

Tijdens dat verouderingsproces (maar ook wanneer je bepaalde schrijnen bereikt) kan je jouw vergaarde punten omzetten in nieuwe knoppencombo’s, maar dat betekent natuurlijk alleen maar een vooruitgang als je die vervolgens ook effectief gebruikt. Het is een sympathieker systeem dan een gezondheidsbalk of een beperkt aantal levens, dat ouder worden.

Alleen: je wordt wel érg snel oud. Want je krijgt veel slaag, als je tenminste niet oplet. Tijdens onze eerste sessie hadden we, na het afronden van de eerste level, al de vrij gezegende leeftijd van 62 jaar bereikt, en voorbij de 70 is het afgelopen. We begonnen dus dik in het nadeel aan level twee, waardoor we de hele rimram maar opnieuw begonnen.

Niet voor watjes

Sifu is een aartsmoeilijke game die je verplicht om al zijn finesses op te zoeken. Winnen in deze intrigerende vechttitel betekent vier dingen: vaak opnieuw beginnen, de combo’s leren en die ook effectief gebruiken, zien dat je zo weinig mogelijk wordt geraakt, en het systeem in je voordeel gebruiken. Hoe beter je wordt, hoe spectaculairder en impactvoller de nieuwe moves worden die je erbij krijgt.

Jij speelt de zoon van een Sifu, een Chinese kungfumeester die aan het begin van de game wordt vermoord door een criminele bende. Dus ga jij in een wraakqueeste, achter de daders aan, die ieder hun eigen bolwerk hebben in de stad. Qua verhaal en gamecontent zou Sifu – mocht het hier gaan om een conventionele beat ‘em up – eigenlijk op een uurtje of twee gepiept zijn.

Door die steile maar eerlijke moeilijkheidsgraad en het feit dat je je moet verdiepen in de diepste geheimen van het vechtsysteem, mag je dat echter minstens maal vijf doen. Op een bepaald moment komt daardoor onvermijdelijk de vraag of deze beenharde vechtgame ook wel een beetje leuk blijft, en die mag je voor jezelf beantwoorden. Sifu is namelijk het soort game dat wil verbluffen, niet behagen.

Stijlmix

De animaties in Sifu zijn, dankzij het feit dat ze grotendeels het resultaat zijn van mocap door een echte kungfumeester, onwaarschijnlijk vloeiend. Wat ook al bijdraagt tot het zintuiglijk bevredigende gevoel dat deze game geeft. En ook artistiek is het een toppertje.

Franse gamestudio’s als Sloclap, het Parijse bedrijf achter deze game, hebben een visuele traditie gekweekt waarin ze invloeden van bijvoorbeeld de Chinese cultuur passend maken met de grafische conventies van de Franse strip. Bij deze titel resulteert dat in een prachtige cel-shaded visuele stijl met dikke klare lijnen rond ieder personage.

Ook voor de soms eigengereide camera valt heel wat te zeggen: op een bepaald moment, wanneer je in een smal gangetje met veel tegenstanders belandt, waande ondergetekende zich zelfs even in lunapark-oudje Kung Fu Master uit 1984.

Bijzonder zintuigelijk dus, deze Sifu, al mag je niet vies zijn van een stevige rammeling en dito uitdaging. Wie grote fan is van Street Fighter, Mortal Kombat of andere vechtklassiekers, zal dat niet noodzakelijk zijn van Sifu. Al heb je dan wel gegarandeerd een voetje voor.