Wat doet Nathan Drake zoal in de Uncharted-games? Beetje vechten, beetje schieten, hier en daar een omgevingspuzzel oplossen. Maar de hoofdmoot van zijn activiteiten, voor minstens 70 procent van de speeltijd van de games, is hangen. Hij hangt aan ravijnen, regenpijpen en loshangende luchtvrachtcontainers. Het mag dus niet verbazen dat je zijn jongere versie, in de deze week in de bioscoopzalen landende Uncharted-verfilming vertolkt door Tom Holland, ook voor het eerst in die positie aantreft, in een scène die recht uit een van de games lijkt te zijn geplukt.

Niet losgekomen

Maar daar schuilt net het probleem met Uncharted. De film breekt niet met de vloek die inmiddels al zo’n dertig jaar op videogame-adaptaties lijkt te rusten, omdat de creatieve ploegen achter al die films blijkbaar maar niet snappen dat ze net géén film moeten maken die lijkt op een videogame. Géén film die een twee uur durende cutscene lijkt. Géén film als Uncharted, dus.

Een videogame die je niet kunt spelen is niet waar je voor naar de bioscoopzaal trekt. Regisseur Ruben Fleischer (goed volk anders, want ook van Zombieland, Gangster Squad en Venom) kopieert zoveel elementen uit de games (waaronder ook de knettergekke finale) dat hij bij momenten lijkt te zijn vergeten dat hij met een film bezig is.

Goeie voornemens

De intenties waren nochtans goed. Fleischer werkte naar eigen zeggen zo veel als hij kon met échte, fysische decors in plaats van greenscreen-hocuspocus, net om dat videogamegevoel van het scherm te weren. Ook ging hij met opzet voor een jongere versie van protagonisten Nathan Drake, Victor ‘Sully’ Sullivan (een droevig miscaste Mark Wahlberg) en Chloe Frazer (Sophia Ali), om niet écht met dezelfde figuur te komen als in de games.

Tijdens het eerste bedrijf van de film, in New York, zien we hoe Drake wordt gerekruteerd door Sully om samen achter de vijfhonderd jaar geleden verloren gelegde goudschat van ontdekkingsreiziger Ferdinand Magellaan. Zoals altijd is er ook een tweede partij op zoek naar dezelfde schat, en dat is bij deze gelegenheid Santiago Moncada (Antonio Banderas), die per definitie al gelooft dat zijn familie, in de zestiende eeuw een van de geldschieters van Magellaans expeditie, de rechtmatige eigenaar is van de vijf miljarden aan goud waarmee oompje Ferdinand ergens op de wereld gestrand is geraakt.

Hoe moeilijk kon dit zijn?

Daarna gaat het verder naar Barcelona en ergens in de Stille Oceaan, in een avonturenverhaal dat nergens boven een brok genietbare lulkoek komt. Het verhaal van de film vertelt ook niets wat fans van de games nog niet wisten over Nathan Drake, en zelfs veel minder dan wat onbevangen bioscoopgangers er wellicht over willen weten. Het is een poepgewone gelukszoeker, zonder de emotionele dieptes die hij in de games wél heeft.

Verder pleegt regisseur Fleischer een paar onvergeeflijke halsmisdrijven pleegt tegen het medium cinema, zoals een personage dat op een wel héél makkelijke manier uit het scenario werd geschreven. Terwijl hij het zichzelf makkelijk had kunnen maken door gewoon naar de filminvloeden achter de Uncharted-games te gaan kijken.

Het zijn nu toevallig heel filmische games, onder meer schatplichtig aan avonturenklassiekers als Raiders of the Lost Ark (1981), Romancing the Stone (1984) en Big Trouble in Little China (1986). Iets meer van de opzwepende cadans, de humor en de onbevangen charme van dat soort oerbronnen aanboren, en hij was er wél geweest.