Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

Negen jaar na het debuut van Life is Strange kruipen we eindelijk weer in de huid van Max Caulfield, die niet langer het onzekere tienermeisje van toen is. Na de traumatische gebeurtenissen in Arcadia Bay, probeert ze haar leven als fotografe op te bouwen aan een prestigieuze universiteit in Vermont. Plots slaat het noodlot toe wanneer haar vriendin Safi op mysterieuze wijze om het leven komt. Aan Max de taak om het mysterie rond haar dood op te lossen.

Déjà vu?

Deze Double Exposure is in tegenstelling tot Life is Strange 1 en 2 niet ontwikkeld door de Franse studio Dontnod. De Amerikanen van Deck Nine – die ook al enkele tussensequels voor hun rekening namen – hebben het roer voorgoed overgenomen. En hoewel ze netjes de formule van voorganger Dontnod volgen, slagen ze er niet in om de magie van die eerste game te recreëren.

Net als in dat eerste deel beschikt Max over een speciale kracht. Waar ze voorheen de tijd kon terugdraaien, kan Max dit keer tussen twee parallelle tijdlijnen schakelen: één waarin Safi nog leeft en een ander waar ze overleden is. Het ontrafelen van de details rondom de dood van Safi staat centraal en het mysterie groeit naarmate je meer ontdekkingen verricht.

Daarnaast kom je regelmatig voor zware keuzes te staan die het verloop van het verhaal zouden moeten beïnvloeden. We willen niet te veel verklappen, maar aan plotwendingen hier zeker geen gebrek. En hoewel deze soms iets doorschieten in het absurdistische, kan dat voor ons de detectivepret niet drukken. Life is Strange, after all.

Ben je nieuw in de reeks? Dan raden wij aan om vooraf ten minste de eerste Life is Strange door te spelen. Er zitten behoorlijk wat referenties in deze sequel, en hoewel het hier gaat om een op zichzelf staand verhaal, mis je een flinke dosis context als je de eerste game niet hebt gespeeld.

Haastige spoed is zelden goed

Doe je het liever rustig aan? In Double Exposure krijg je de vrijheid om in je eigen tempo alle omgevingen te verkennen. Je wordt niet gestraft als je de sfeer opsnuift en alle interactieve voorwerpen checkt op zoek naar nieuwe info. Je bepaalt zelf hoeveel je te weten wilt komen over je vrienden en andere relevante personages op de universiteit. Vanuit de ene tijdlijn kan je ook een illusie oproepen van de andere, waardoor je bijvoorbeeld ongemerkt kan spioneren en afluisteren. Wel een groot gemis in deze sequel is de chemie tussen Max en Chloe. Die was zo sterk in de originele game dat het wat onwennig voelt om Max te zien omgaan (en zelfs flirten) met nieuwe personages.

Wie bekend is met de serie weet dat Max de neiging heeft om veel in zichzelf te praten en dit kan soms licht storend werken. Echter geeft ze hiermee ook regelmatig hints over de locatie van een volgend spoor. Hou je liever van de harde aanpak? Dan kan je in de instellingen aanpassen hoe vaak deze hints gegeven worden. Zuivere speurneuzen zoals wij aarzelden dan ook niet om deze frequentie helemaal naar beneden te brengen.,

Dat de originele stemactrice terug is om Max te vertolken is een dik pluspunt. Sowieso zijn we erg te spreken over hoe alle personages tot leven zijn gebracht. Niet alleen wat stemmenwerk betreft, maar ook in de kleine nuances van gezichtsuitdrukkingen. Een subtiele houding of blik kan vaak het verschil maken in hoe een sarcastische opmerking moet worden opgevat.

Please like & subscribe

Een leuke en herkenbare toevoeging is het gebruik van sociale media. Je kan op elk moment de telefoon van Max tevoorschijn toveren en lezen wat de andere personages bezighoudt. Een slimme aanpak om personages uit te diepen zonder dat alles in de talloze cutscenes gepropt dient te worden. Post je zelf een foto, dan zie je de likes en reacties in real-time binnenstromen. En in de alternatieve tijdlijn rijmen de socials met de gebeurtenissen in die tijdlijn. Wat een extra dimensie toevoegt aan de game.

Vinden we minder geslaagd: hoewel de illusie wordt voorgehouden dat jouw keuzes een grote impact hebben op het verhaalverloop, is dat alweer enorm beperkt. We deden de test en verschillende keuze-opties leiden heel vaak tot dezelfde uitkomsten. Met weinig tot helemaal geen herspeelwaarde als gevolg.

Hoewel het verhaal tijdens onze 10 uur durende reviewsessie best onderhoudend bleef, heeft Double Exposure simpelweg een minder grote impact dan eerdere delen. Is het de vloek van de sequel of was deze franchise gewoon beter bij de bedenker gebleven? Dat zal de volgende Life is Strange ongetwijfeld uitwijzen.