Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC/Xbox One/PS4

Na de fantastische uitbreiding Shadow of the Erdtree stond nóg meer Elden Ring niet op onze bingolijst. Maar kijk: From Software verraste vriend en vijand met de aankondiging van Nightreign, een coöperatieve actie-rpg-spin-off die de Souls-formule spijst met battle royale- en roguelike-elementen. Of hoe de innovator zélf eens leentjebuur speelt bij de concurrentie. Een geslaagde ratatouille? Dat hangt er een beetje van af aan wie je ‘t vraagt.

Het concept van Nightreign? Gedurende drie in-game dagen moet je met z’n drietjes (of solo) zien te overleven in een steeds kleiner wordende spelwereld à la Fortnite. Wanneer de dag eindigt, en dus de cirkel op z’n kleinst staat, verschijnt een eindbaas. Kraai je victorie, dan begint dit hele grapje opnieuw, tot je dag drie haalt en het tegen een van de acht zogeheten Night Lords mag opnemen. Zegevier je daar? Een dikke vette proficiat, je hebt een succesvolle run beëindigd.

Solo slim?

Toegegeven: deze spin-off recenseren was voor ons een lastige klus. Hoewel we een occasioneel potje co-op niet schuwen, dwalen we het liefst moederziel alleen rond in de even fraaie als hopeloze werelden die From Software als geen ander op poten weet te zetten. Nightreign speel je idealiter met z’n drietjes (een duomodus zou ook in de pijplijn zitten na online geklaag) al kunnen de echte durvers dus ook alleen op wandel in het willekeurig gegenereerde Limveld. Wij voelden ons meteen verleid om met Wylder, de meest veelzijdige posterboy van dienst, de klus solo zien te klaren. Maar het werd pijnlijk snel duidelijk dat deze manier van aanpak enkel voor de meest hardcore masochisten weggelegd is. Ofwel zit de balans wat scheef – we zijn er niet helemaal uit.

Nee, Nightreign is echt wel een volbloed multiplayergame die enigszins meesurft op de succesgolf van de battle royales en roguelikes van weleer. Sta ons toe dat een ietwat rare demarche te vinden voor een studio die altijd zo eigenwijs zijn eigen koers vaarde. Begrijp ons niet verkeerd: het From Soft-DNA is in vol ornaat aanwezig – inclusief rijke lore – maar de elementen die wij zo liefkozen aan het Soulsgenre worden hier tot een minimum beperkt. Oeverloos exploreren? Schier onmogelijk daar de steeds kleiner wordende cirkel je continu op de hielen zit. Een uitgekiende build bricoleren? Evenmin van tel: ook bij de wapens, upgrades en items die je aantreft dien je vliegensvlug knopen door te hakken. Voor experimenteren is er dus hoegenaamd geen tijd.

Nee, het is rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan, in de hoop zo veel mogelijk upgrades bijeen te sprokkelen om kans te maken in de vele opnieuw kwalitatieve baasgevechten. Daartoe zijn ook de bewegingsmogelijkheden helemaal aangepast: je kan van bergen springen zonder ook maar iets van schade te pakken en erna desgewenst diezelfde berg beklauteren.

Frustrerend

Eens je dat gejaagde tempo wat gewend bent en het geluk hebt om twee partners te vinden – het kostte ons vaak zonder overdrijven tien minuten om een potje te starten, al gaan we er natuurlijk van uit dat dit zal beteren vanaf release – valt er zeker voldoende lol te trappen. De acht klassen, die niet allemaal meteen beschikbaar zijn, zijn uniek en gevarieerd genoeg om te blijven boeien. Vooral scherpschutter Ironeye, die vijanden van ver bestookt met zijn pijl-en-boog en zelfs zwakke plekken kan blootleggen, is immer een handige kompaan, al is het maar om gevallen metgezellen weer tot leven te wekken vanop afstand. Maar ook tank Raider, wiens aanvallen niet te onderbreken vallen, toont zich waardevol.

Over het algemeen varieerden onze sessies van vermakelijk en bevredigend tot enorm frustrerend. Het loodje leggen bij een nochtans fraai ontworpen Nightlord kan voor een flink zure nasmaak zorgen aangezien je, zoals bij een ‘normale’ Soulslike, dat baasgevecht niet meteen opnieuw kunt proberen, maar een compleet nieuwe run op poten moet zetten, iets wat algauw drie kwartier duurt.

Gelukkig maak je wel degelijk permanente progressie dankzij het zogeheten Relic-systeem. Op cosmetisch vlak is de beloning dan weer kariger. Zo duurt het onevenredig lang om nieuwe outfits of uiterlijke aanpassingen vrij te spelen. Dat bepaalde kostuums van bekende figuren (zoals Dark Souls-legende Solaire!) enkel als betaalde DLC verkrijgbaar zijn, is een keuze die wat wringt met het imago van de studio.

Ook netwerkproblemen gooiden weleens roet in het eten: wanneer een partner uit de sessie gezwierd wordt wegens technische perikelen, kan hij niet meteen opnieuw aanhaken. Nee, je zult het met zijn tweetjes moeten zien te rooien vanaf dan: knap lastig. Dat From Software overigens geen crossplayfunctionaliteit voorzien heeft, zien we ook met lede ogen aan.

Voor wie?

We schreven het al: lastige klus om Nightreign te recenseren. Want wie zit hier eigenlijk op te wachten? Probeert From Software een nieuw publiek aan te boren? Het lijkt ons onwaarschijnlijk dat iemand die helemaal niets heeft met de Souls-niche zich hierin zal willen verdiepen. Anderzijds vervreemden Miyazaki en co. een beetje hun trouwe aanhang door hun eigen geliefkoosde genre te verwateren.

Nu goed: Nightreign is geenszins From Softwares grote nieuwe klepper, eerder een iets zachter geprijsd tussendoortje. Maar dat ze dan met The Duskbloods, de eerder dit jaar aangekondigde Nintendo Switch 2-exclusive, eveneens op de multiplayerkar springen, baart ons dan weer wel wat zorgen.

Gelukkig zijn er steeds meer kwalitatieve Soulslikes op de markt (kijk maar naar The First Berserker: Khazan en Lies of P!) en heeft Miyazaki zelf al bevestigd dat ze van plan zijn om games te blijven creëren die hun traditionele stijl omarmen. Oef! Schoenmaker, blijf misschien toch maar beter bij je leest.