Wat als Pixar zich op de videogamemarkt zou storten? Die vraag overviel ons meteen toen Sony voor het eerst uitpakte met de indie-titel-met-AAA-allures Kena: Bridge of Spirits. Om maar te illustreren hoe feeëriek dit kleinood oogt. Sterker zelfs: het is nog leuk om te spelen ook.

Dat Kena met zijn toverachtige visuals een aan Disney schatplichtige sfeer uitademt, hoeft niet helemaal te verbazen. Ontwikkelaar Ember Lab is dan ook een animatiestudio uit Los Angeles, die nu zijn eerste stappen in de wondere wereld van videogames zet. Vooraf vreesden wij dat dat gebrek aan ervaring sterk voelbaar zou zijn in de gameplay, maar dat blijkt héél goed mee te vallen. Stijl boven inhoud, zeg je? Niets van aan. Al moet het gezegd: het zijn wel degelijk de oogverblindende animaties en vergezichten, continu vergezeld van een hoopgevende streep muziek, die de meeste lof verdienen.

Cuteness overload

De bitterzoete plot, hoewel zeker genietbaar, overtreft geenszins die van de gemiddelde animatiefilm die dezer dagen in de zalen loopt of te streamen valt – Soul buiten beschouwing gelaten; dat is dan ook een meesterwerk. Hoofdpersonage Kena, een dartele meid met magische krachten, fungeert als een soort ‘zielengids’, die getormenteerde geesten van overledenen naar de andere kant helpt. Een niet zo eenvoudige klus die meer dan eens resulteert in vechtpartijen van verschillende grootteordes.

Gelukkig krijgt ze doorheen haar avontuur onder meer hulp van de zogeheten Rot – een nogal ongelukkig gekozen naam voor kleine, zwarte, BELACHELIJK schattige wezentjes, die in staat zijn om de wereld van allerlei corruptie te zuiveren. Zij stelen wat ons betreft de show en zorgen voor een verfrissende toets in de voor het overige rechtdoorzee ervaring. Dat je, indien gewenst, die übercute beestjes kunt knuffelen of zelfs opsmukken met grappige hoedjes allerlei, wist vooral onze wederhelft te smaken (en wij stiekem ook).

Lekker oldskool 

Kena: Bridge of Spirits deed ons meer dan eens denken aan de goede oude tijd, waarin dit soort actieplatformers genre Jak & Daxter, Star Fox Adventures, Sly Cooper,… schering en inslag waren. Al zijn er ook modernere toetsen te bespeuren. Zo mep je kwade bosnimfen tot gort middels de schoudertoetsen, een gameplaykeuze die we vandaag wel vaker zien bij genregenoten.

Hoewel de sporkjesbossen en -dorpen in dit avontuur bulken van de collectibles, krijg je een lineair spelverloop dat zich afspeelt in een pseudo-sandbox. Platform-, puzzel- en vechtsequenties wisselen elkaar in sneltempo af, in die mate dat je gewoon geen kans krijgt om je te vervelen. Dat Kena: Bridge of Spirits aan de korte kant is – om bij de acht uur gameplay – wordt dan weer goedgemaakt door de relatief zachte prijs in de PlayStation Store. 40 euro voor deze PS5-game is een no-brainer. En voor de verzamelaars: een fysieke release staat op de planning voor november.

Pittig sprookje

Wat ons behoorlijk verraste is de soms nogal pittige moeilijkheidsgraad, die contrasteert met de kindvriendelijke stijl. Kena geneest niet vanzelf, dus je moet voortdurend je gezondheidsmetertje in de gaten houden, wil je een gewisse dood voorkomen in de boss battles. En je timing moet ook onberispelijk zijn wil je aanvallen pareren en counteren. Ook hier weer een oldskool insteek die we ten zeerste weten te appreciëren.

De enige smetjes op het fel blinkende blazoen zijn wat ons betreft de loop- en zwemanimaties van Kena, die eerder aan de houterige kant zijn. Een beetje zonde, gezien de ontwikkelaar een animatiestudio is. Wanneer de game automatisch opslaat ontwaren we ook enkele framedrops, al gaat het nooit echt storen. Ontwikkelaar Ember Lab heeft voor de rest een diepe indruk op ons nagelaten met zijn sprookjesachtig debuut, die een kamerbrede glimlach zal ontketenen bij zowel jong als oud.