Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: PC

Final Fantasy begon ooit als een reeks meeslepende verhalen over epische helden, magische kristallen en bruisende werelden. Maar gaandeweg durfde Square Enix ook te experimenteren met science fiction. Final Fantasy XVI grijpt nu terug naar de klassieke thematiek en zet de reeks op ramkoers. Het resultaat is een geweldig en vaak donker PS5-epos dat niet alleen verhalend en grafisch de lat hoog legt, maar ook stevig inzet op spektakelcombat.

Het verhaal volgt Clive Rosfield, zoon van de Hertog van Rosaria. Hij is aangesteld als beschermer van zijn broertje en troonsopvolger Joshua die de kracht van de machtige Eikon Phoenix bezit. De jonge Joshua is echter die immense power van de onsterfelijke vuurvogel niet de baas. En wanneer de kolossale demonische Ifrit opduikt, moet de Phoenix het onderspit delven.

Duistere toon

Die gebeurtenissen uit Clives verleden – die je ook in de demo beleeft – trappen een weergaloos avontuur in gang, dat van de ene daverende verhaalpiek naar de volgende raast. We willen geen milliseconde van dit epos spoilen, maar geloof ons als we zeggen dat dit voor velen het beste en spannendste verhaal uit de reeks zal zijn.

Zo bouwt Final Fantasy XVI verder op het erfgoed van de klassieke games. Elk hoofdstuk serveert een meeslepende opbouw naar een epische confrontatie die altijd garant staat voor spektakel. Exact wat een Final Fantasy hoort te doen dus.

Schrik echter niet, JRPG-fan: de toon is een pak volwassener dan voorgaande delen. Zo durven de makers voor het eerst in de geschiedenis van de reeks bloed te tonen. Maar ook de beklijvende thema’s omtrent de Bearers – personen die zonder kristal magie kunnen gebruiken – maken deze game soms erg grimmig.

Sommige personages lijken met hun dubbele motieven zelfs rechtstreeks uit de tv-serie Game of Thrones geplukt. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de vele plotwendingen in het hoofdverhaal. Uitstekend voer voor een Netflix-serie, als je het ons vraagt.

Magisch schouwspel

Ook tijdens baasgevechten komt die volwassen toon naar boven. Eikons zijn monsterlijke entiteiten die het uitvechten in battles even furieus als spectaculair. Die titanenstrijd is niet alleen geweldig gechoreografeerd, ze worden gepaard met explosies die een volledig woud van de kaart kunnen vegen. Tel daarbij nog de epische muziek en het wordt een audiovisuele traktatie van jewelste.

Bossfights bestaan altijd uit meerdere fases, waarbij vrije gameplay afwisselt met interactieve cutscenes. Tijdens de vrije gameplay voel je de rauwe kracht van de Eikons in je vingers. Maar het zijn de uitstekende cutscenes die met de prijzen gaan lopen. De cinematic actions (lees: korte QTE’s) zijn daarbij leuke toevoegingen, want ze geven extra impact aan die laatste allesvernietigende aanval.

Finishers zijn trouwens bijzonder minutieus uitgewerkt en spatten van je 4K-scherm. Die magische aanvallen zijn over de hele lijn een feest voor het oog. Om even een voorbeeldje te geven: de magische spreuk Holy zag er nooit eerder zo mooi uit. Maar ook iconische moves zoals de bekende Mega Flare van Bahamut zijn fantastisch om te aanschouwen.

(R)evolutie

Als je niet aan het vechten bent met Eikons, dan trek je ten strijde met Clive. Ook zijn Eikonic Abilities ogen fantastisch goed en voelen heerlijk krachtig om te activeren. Al valt op dat de makers met Final Fantasy XVI steeds meer afstand doen van het klassieke vechtsysteem. Magische spreuken zoals Fire, Thundara en Blizzaga bestaan niet meer. Elementaire zwakheden evenmin. Er is zelfs geen sprake van debuffs. Negatieve statuseffecten zoals Poison, Blind en Silence? Die werken je nooit meer tegen.

Of dat storend is? Nee, want de strategische focus ligt in de gloednieuwe action battles eerder op de timing van Clive’s aanvallen en evades, alsook het gebruik van zijn Limit Break en Eikonic Abilities. Hoewel we dat micro management van voorgaande delen af en toe misten, speelt dit nieuwe vechtsysteem zo vloeiend en ziet er zo cool uit, dat we het gemis nooit als negatief ervaren hebben.

Doorheen het avontuur ontgrendelt Clive een waaier aan verse vaardigheden, die je kan configureren zoals jij dat wil. Niet blij met de huidige build van het hoofdpersonage? Dan kan je alle skill points resetten om Clive van een andere set vaardigheden te voorzien. Op die manier kan je vrij experimenteren en de meest destructieve combo’s uitdokteren.

Substantiële side quests

Wat doe je dan tussen alle verhaalmissies en epische confrontaties door? De burgers van Valisthea bijstaan met alledaagse problemen. Aanvankelijk gaat het om eenvoudige fetch quests, maar gaandeweg blijkt dat veel van die zijmissies met evenveel zorg uitgewerkt zijn als het hoofdverhaal. Square Enix vertelt zelfs enkele van zijn meest aangrijpende verhalen via zijmissies, dus neem zeker je tijd.

Kudo’s trouwens aan de uitgever voor de uitstekende balans tussen het hoofdverhaal en randactiviteiten. Wij hebben zo’n 70 uur over de game gedaan, inclusief side quests. Van die volledige speelduur hebben we slechts een kleine 20% van onze tijd aan side quest gespendeerd. Het hoofdverhaal is dus echt wel uitgebreid en dat juichen we enkel toe.

Framerate met kuren

Dat Final Fantasy XVI alle verwachtingen inlost en een topgame is, staat buiten kijf. Toch heeft de titel ook een minpuntje. Zo dropt de framerate soms wanneer je in grote, uitgestrekte omgevingen beweegt. Best vreemd, vooral omdat de engine tijdens de vaak chaotische en imposante battles niet sputtert. Nu goed, producent Yoshi P. heeft al beloofd om dat euvel via een patch te fiksen, en nog wat extra visuele opties, zoals Motion Blur, toe te voegen.

Als je dat kleine euvel kan overzien, is deze game een fantastisch dark fantasy avontuur dat de Final Fantasy-naam bijzonder veel eer aandoet.