Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series / PC

Ontwikkelaar Deck 13 kennen we nog van de scifi Soulslike The Surge en het pikdonkere Lords of the Fallen. Met hun gloednieuwe en erg zanderige Atlas Fallen schuiven ze de Dark Souls-invloeden opzij en kiezen ze resoluut voor actie zoals God of War. Maar of ze daarmee eindelijk de middelmatigheid van zich kunnen afwerpen? Helaas niet.

From Zero to Hero

Zoals in elke moderne RPG, mag je in Atlas Fallen je eigen personage maken. De character creator is niet zo uitgebreid als in pakweg Skyrim, maar biedt genoeg opties om je digitale evenknie van een unieke identiteit te voorzien. Niet dat het veel uitmaakt, want jij bent een Unnamed en behoort tot de ratten van de samenleving.

Het avontuur start wanneer je nomadenkaravaan in de woestijn gestrand raakt door een hevige zandstorm. Als de wind gaat liggen, moet je op zoek naar vermiste zielen. Een riskante taak, want de zengende vlaktes zijn het domein van de Wraiths, gruwelijke zandmonsters. Niet te ver afdwalen van de karavaan is dus de boodschap.

Tijdens je zoektocht naar overlevenden struikel je per abuis in een kloof waar je een magische Gauntlet vindt. Al snel ontdek je dat de handschoen gelinkt is aan een mysterieuze entiteit genaamd Nyaal die op telepathische wijze met jou praat.

Veel tijd om kennis te maken met Nyaal zit er niet in, want de zandmonsters duiken op en na een eerste knokpartij laat de oppermachtige god Thelos die waakt over het zandland, zijn toorn op je los. Tijd om de ontsnapping in te zetten, uit te vogelen waar de geheimzinnige handschoen vandaan komt en een boze god mores te leren.

Vloeiende verkenner

Al snel maak je kennis met de coolste feature in Atlas Fallen: zandsurfen. Het ziet er niet alleen cool uit, het maakt de exploratie ook snel en aangenaam. Sandgliding is immers even verslavend als slingeren door de straten van Manhattan in Marvel’s Spider-Man.

Doorheen het avontuur ontgrendel je extra vaardigheden om het doorkruisen van de wereld nog verder te vergemakkelijken. Wat dacht je van een triple air dash waarmee je zelfs de breedste ravijnen kan overbruggen? Het world design en de leuke traversal zijn meteen de uitblinkers van dit avontuur: deze zandbak – voorzien van genoeg verticaliteit – zal je met plezier uren verkennen.

Atlas Fallen biedt ook genoeg activiteiten voor spontane avonturiers. De maps – in totaal vier grote zandbakken – zijn gevuld met sides quests, collectibles, schatten en uitdagingen die je graag tegemoet gaat. Tot je wordt afgemaakt door een Wraith die 10 keer sterker is dan jou.

Loeiharde combat

Die gevechten met het legertje aan soms kolossale zandmonsters zijn in het begin behoorlijk uitdagend. Maar eenmaal je het vechtsysteem in je vingers hebt, merk je dat de combat enorm diep is. Alles draait in Atlas Fallen om Momentum. Hoe meer Momentum je kan opbouwen, hoe groter de schade die je uitdeelt, maar ook incasseert.

Elke rake klap vult je Momentum-balk, die opgedeeld is in drie segmenten. De vraag is natuurlijk of je het balkje volledig wil vullen voor de ultieme finisher? Of minder schade wil riskeren door elk segment meteen te benutten? Het systeem zorgt voor een constante afweging van je kansen, waarbij één verkeerd oordeel het tij van een gevecht razendsnel kan keren. En dat kan ook frustrerend werken.

Experimenteren troef

Cool is dat vaardigheden – in de vorm van Essence Stones – aan je Momentum-balk gelinkt zijn. Zo heeft elk segment van de balk vier slots om Essence Stones aan te koppelen. Zwakkere vaardigheden kan je enkel linken aan het eerste segment, terwijl de sterkste thuishoren in het derde segment.

De twist hier: de gekoppelde Essence Stones worden enkel actief als je voldoende momentum hebt opgebouwd, waardoor je die coolere aanvallen enkel kan inzetten als je al goed aan de gang bent. Een gewaagd vechtsysteem dat vooral offensieve spelers die risico’s durven nemen, beloont met meer spectaculaire combat.

In totaal zijn er 150 van die stenen – en dus vaardigheden – te verzamelen. Best veel diepgang en keuzevrijheid voor gamers die hun vechtskills willen perfectioneren. Al moeten we als doorwinterde actieveteranen er meteen bijzeggen: Atlas Fallen doet op combatvlak niets wat we nog niet in andere titels hebben gezien.

Combat fail?

Het opbouwen van Momentum is dus essentieel en dat vergt wat oefening. Vaak is je deflecterend pantser de sleutel tot succes. Slaag je er in aanvallen drie keer te pareren? Dan bevriest je vijand en kan je uithalen met een loeiharde counter.

Al hangt je Momentum-opbouw ook af van het monsterdesign. Die vliegende Tailwhippers zijn irritante hellebeesten die je haast niet kan raken, terwijl de imposantere Marauders eigenlijk makke lammetjes zijn. Weten bij welke vijanden en op welk moment je risico’s kan nemen, is een must.

Atlas Fallen biedt verrassend leuke combat, waardoor het extra zonde is als tijdens gevechten bugs de kop opsteken. En dat gebeurde tijdens het reviewen best vaak. Zandmonsters lopen zich vast in de omgeving waardoor je een gemakkelijke win kan scoren. Maar ook het omgekeerde valt voor en zit je opeens zelf vast in de omgeving. En da’s irritant ergerlijk.

Nog een voorbeeld van een moment waar we ons dood hebben geërgerd. Net wanneer we een Wraith in een hoekje hebben gedreven en klaar zijn voor het betere aflapwerk, verdwijnt zijn staart opeens in de muur door clipping. Waardoor we die ene zwakke plek op zijn staart niet meer kunnen raken. Een erg oneerlijk gevecht dat eindigde met onze dood.

Niet dat we dit soort situaties om de haverklap hebben ervaren, maar het toont wel de vele ruwe kantjes van Atlas Fallen.

Povere presentatie

Over ruwe kantjes gesproken: de algemene presentatie van Atlas Fallen gaat vaak de mist in. Die prachtige graphics uit de trailers bijvoorbeeld? Niet meer dan een rookgordijn. Wij speelden de game op PS5 en zagen vooral verouderde graphics en grauwe kleuren. Denk eerder aan The Last of Us op PS3, dan aan PS5-waardige visuals.

Nog erger dan de ondermaatse graphics zijn de animaties: die zijn houterig, vloeien niet vlotjes in elkaar over en zijn bovendien repetitief. En da’s ongeloofwaardig voor een actiegame die het moet hebben van zijn vloeiende combat.

Verder hadden we nog last van een resem slordigheden en bugs. Zo staan de ondertitels bijvoorbeeld vol spelfouten. ‘Die halen we er na de launch wel uit met een update’, moet de vertaler van dienst gedacht hebben. De game crashte op console ook verschillende keren. Eén keer moesten we de game zelfs herstarten omdat we enkel de hud te zien kregen.

Ook wat stemmenwerk betreft, scoort Atlas Fallen uiterst middelmatig. De performance van het mannelijke hoofdpersonage valt nog te pruimen, maar het stemmenwerk van Nyaal en andere NPCs is behoorlijk belabberd. Erg wisselvallig dus en dat is zowat hét kenmerk van deze Atlas Fallen. Voor elke leuk aspect heb je er minstens een slechte.