10 jaar nadat de Amerikanen van Volition de over-the-top spektakelknop helemaal opdraaiden met Saints Row IV – en die er met Saints Row: Gat out of Hell er zelfs afbraken – is het tijd voor de langverwachte reboot. Saints Row zet beide criminele voetjes terug op de grond, zonder in te boeten aan vaak insane taferelen, crazy set pieces en humor met een hoek af. Al hebben we dat allemaal al eens eerder gezien…

LARP-spelende nerd

Met Saints Row wilden de jongens van Volition ooit in de voetsporen van GTA treden. Waar de eerste twee zich nog serieus namen en een behoorlijk fout Wiggas with an Attitude-sfeertje neerzetten, had de ontwikkelaar plots zijn koers gevonden: die van volledig van de pot gerukte actie die bij elk deel stelselmatig werd opgedreven. Tot we ons in de hel bevonden om satanisch gebroed, een dooie piraat en zelfs Shakespeare op de korrel te nemen met een feremoonschietende shotgun. Eerlijk? Bij Saints Row: Gat Out of Hell waren ze ons helemaal kwijt. Deze reboot is dan ook een terugkeer naar de serie, die zich op verhaalvlak ietwat aan zijn nieuwe GenZ-doelpubliek heeft aangepast.

Hier geen drugsdealende straatboefjes die meer poen willen verdienen, wel een kwartet samenhokkende jongeren die hun studentenleningen grondig beu zijn en door enkele tegenslagen dan maar een crimineel bedrijf opstarten. De cast kan je op zijn minst kleurrijk noemen: samen met een shirtloze dj, een LARP-spelende nerd en een latina motorchick met ballen, kies je een verlaten kerk als uitvalsbasis. Et voilà, The Saintszijn geboren. Jullie missie: de zanderige en trouwens uitstekende ontworpen metropool Santo Ileso veroveren van The Icons, Panteros en andere schorriemorrie dat er rondwaart. Inclusief de corrupte arm der wet.

Die stereotiepe teamgenoten die in leven lijken geroepen om het woke GenZ-publiek te plezieren, blijken na enkele uurtjes best oké. Zo wordt tijdens missies hun achtergrond verder uitgediept waardoor je zelfs enigszins sympathie kweekt voor je kompanen. Oké, een The Last of Us wordt dit nooit, maar voor een game die vroeger van een honkbaldildo zijn keurmerk maakte, is dit best verrassend.

Deze reboot is bovendien het ideale instapmoment voor wie de reeks niet kent of nooit eerder een kans gaf. Wie dat wel deed, zal merken dat Volition meer tijd en energie heeft gestopt in dialogen en scenario’s. De toon blijft immer ludiek, de grappen soms best wel cringe, maar het verbindend verhalend laagje zorgt ervoor dat missies meer een solide geheel vormen dan tevoren.

Smooth combat

Die missies zijn vaak – naar hun grote voorbeeld van Rockstar – een aaneenschakeling van verschillende gameplaytypes waarbij shootouts, grote knokpartijen en achtervolgingen elkaar in hoogtempo opvolgen. Altijd explosief en eeuwig bombastisch, da’s Saints Row. Elke missie mondt uit in gewelddadig spektakel waar kogels, explosieven noch ledematen gespaard worden. Dat je al na enkele uurtjes een achtervolging op de cockpitkap van een F-16 achter de rug hebt, deelgenomen hebt aan een Manhunt-marathon waarbij je andere deelnemers moet afknallen, en je bodycount hoger ligt dan die van Stalin, zegt genoeg. Volition heeft het DNA van zijn serie duidelijk behouden: wie niet knalt, is verloren.

Doet Saints Row iets nieuws? Niet echt. Deze reboot leunt nog het dichtst aan bij Saints Row 3 en is een openwereldgame pur sang: een best compacte, maar voldoende grote zandbak waarin je tussen de uitgebreidere verhaalmissies een rotzooi aan nevenactiviteiten kan uitvoeren. Van eenvoudige fotomissies, dumpster diving of wingsuit races tot meer uit de kluiten gewassen sidejobs zoals drugs vervoeren met je nieuwe taco food trucks of je voor de bus gooien voor een portie verzekeringsfraude. Onze favoriet: de laundromat missies waarbij je bewijsmateriaal van een plaats delict moet jatten en vervolgens vluchten en die vernietigen. Best geinig en gevarieerd, maar we hebben het in een of andere vorm al eens elders gezien.

Burnout-injectie

Zijn we fan van: de car combat is met succes onder handen genomen. Oké, de wegligging van niet alle wagentypes is even consistent, maar de Burnout-injectie die Volition toedient, vinden we geslaagd. Driften, boosten, jouw tegenstanders met een zijwaartse beuk van de weg rammen en vervolgens toekijken hoe hij met een fantastische knal uit elkaar spat wanneer hij een betonnen muur raakt. Dat je nu ook op het dak van je bolide kan klimmen en met bijvoorbeeld een raketwerper alle tegenstand liggend in de prak kan schieten, is wat bij de haren gegrepen. Maar het schroeft het spektakelgehalte verder op.

Het vecht- en schietsysteem is lichtjes gestroomlijnd. Het mikken zonder autotarget gaat nog steeds lastig, al is het knokwerk wel ietsje leuker gemaakt. Is je executiemeter vol dan kan je net als in Call of Duty, cinematische kills uitvoeren waarbij je je tegenstander John Wick gewijs eerst enkele raken kungfu kicks verkoopt om hem/haar/hun dan van dichtbij af te maken met enkele kogels tussen de ogen. Dat soort bruut ongein. De combat is vooral geënt op bombastisch spektakel en wordt nooit echt uitdagend of geraffineerd. Een dekkingsysteem bijvoorbeeld is er nog steeds niet (je kan enkel wat halvelings knielen achter objecten) waardoor er maar één aanpak is: de directe aanval.

Grafisch wisselvallig

Op grafisch vlak scoort deze Saints Row hoog op de wisselvalligheidsmeter. Terwijl de wereld van Santo Ileso er best goed uitziet, laat de kwaliteit van personages en voertuigen te wensen over. Die gezichtsanimaties? Zelfs in een openwereldgame zijn die niet meer van deze tijd. Onze grootste ergernis is echter de overmaat aan pop-up en pop-in waarbij voorwerpen, voetgangers en gebouwen uit het niets opduiken in je beeld. Of texturen die vlak voor je neus worden ingeladen. Te laat dus, Volition.

Hopelijk kan dit nog met updates worden aangepakt, want anno 2022 willen we dit op de zogenaamde next-gen consoles liever niet zien. Ben je aan het cruisen, lekker genietend van die stereotiepe westernsetting en de verrassend sterke radiostations (Outrun 101.1 is fan-tast-tisch), zie je in de verte alle verkeer plots verdwijnen om een seconde later in een volledig andere bezetting terug op te duiken. Een laattijdig verschijnende cactus, tot daaraantoe, maar wanneer ook wolkenkrabbers bij het voorbijvliegen compleet van gevel veranderen, weet je dat er iets niet goed loopt met het streamen van de data.

Driver seat

Blinkt deze Saints Row wel in uit: de gigantische hoeveelheid opties waarmee je jouw personage, wagenpark, wapens, hoofdkwartier en zelfs bendeleden kan customizen. Hoewel we tijdens het reviewen wegens deadlinedruk hier doorgaans weinig tijd aan spenderen, hebben we er ons kostelijk mee vermaakt. Van gangbangende lucha libre die raketten schiet uit een gitaarkoffer tot het finetunen van onze Saints Row-jeep waarvan je zelf de bodemverlichting tot het motorgeluid kan gaan finetunen. Naast je personage waarvoor je een klein perks en skills kan ontgrendelen, heeft elk voertuig ook zo zijn specialiteit. O ja, en een sleurmagneet waarmee je zo goed als elke ander voertuig of object kan voortrekken. Wat meteen de beste spelmomenten van de hele game opleverde.

We hebben best genoten van onze criminele rit door Santo Ileso, maar kregen ook soms af te rekenen met irritante spelverstorende bugs. Verschillende keren moesten we een lange missie herstarten of de game rebooten omdat er iets fout liep. Onze guns die plots verdwenen, een vijand die dood moest maar in het decor vastzat en onraakbaar was en meer van dat soort onfortuinlijke zaken. We hopen dat ettelijke post-launch updates hiermee zullen afrekenen. We hebben het tijdens het reviewen nog niet kunnen testen, maar je kan de campagne ook helemaal in co-op spelen. Maar ook zonder heb je met Saints Row een solide brok openwereldplezier voor de kiezen. Niets wereldschokkend nieuws, wel vermakelijk.