Nieuwe IP’s uitbrengen in deze barre gametijden getuigt van lef. En al zeker als het ook nog eens je studiodebuut is. Reflector Entertainment ziet het groots en wil naast een game ook meteen boeken, comics en podcasts uitbrengen. Te veel hooi op de vork? Dat spreekwoord kennen deze Canadese jongens spijtig genoeg niet.

 Een queeste in clichés

Dat deze Unknowkn 9: Awakening de torenhoge ambities van zijn makers onmogelijk zal waarmaken, dat besef je als speler al na ongeveer een kwartiertje. De game wil een soort paranormale actie-avontuur zijn in de stijl van Assassins Creed en The Last of Us, maar schiet daarbij op zowat elk vlak tekort.

Eerst en vooral valt het meteen op dat Unknown 9 niet de mooiste game is. Visueel een tegenvaller, en dankzij een schare aan bugs, frameratedrops en een algehele technische problemen, zuchten we helaas al net iets te veel nog voor we goed en wel in de game zitten.

Unknown 9 speelt zich af in een soort alternatieve versie van de 20^e eeuw. Haroona is een Quaestor die het vermogen heeft om de Fold binnen te gaan: een mysterieuze dimensie die de onze overlapt. Daarmee trekt ze echter de aandacht van de Ascendants en die willen de geschiedenis van de mensheid veranderen omdat ze een splinterfactie zijn van een geheim genootschap dat… Ach, te complex en eigenlijk te cliché om memorabel te zijn.

Stealth voor beginners

De gameplay dan maar? De stealth secties in de stijl van Assassin’s Creed zouden kunnen werken, ware het niet dat de AI zo’n verschrikkelijk slecht kortetermijngeheugen heeft. Gewoon even 5 seconden in hoog gras schulen en de gemiddelde baddie is vergeet meteen dat je zonet de hel ontketend hebt.

Vinden ze je toch, dan moet je je behelpen met enkele schabouwelijke combat moves die zo gelimiteerd zijn dat een vechtpartij al snel repetitief en vervelend wordt. De skill tree die je wat meer op weg moet helpen, verandert daar weinig en voelt bijzonder basic en nutteloos aan. Investeer je bijvoorbeeld in stealth, dan stel je al vrij snel vast dat de game daar van weg lijkt te evolueren.

Ook de gewone combat is een flauw doordrukje van wat we elders al beter zagen. Ontwijken, lichte aanvallen en heavy attacks. Zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad wals je probleemloos door een legertje vijanden met ondermaats IQ. Ook de bosses en minibosses waarbij je geen stealth kan gebruiken, blijken niet de verwachte hoogtepunten, maar vervelende lows in de gameplay.

Het leukste aan deze Unknown 9 zijn de mind-control krachten: je kan je eigen lichaam verlaten om van andere personages bezit te gaan nemen. Zo kan je je geest naar een sniper verplaatsen om zo de bewakingscamera’s uit te uitschakelen. Na verloop van tijd kan je dat kunstje zelfs toepassen op verschillende baddies, zodat je in slowmotion kan gaan kijken naar het scenario dat je net hebt voorbereid.

Niets vernieuwend, maar heel soms vermakelijk. Of tenminste: het meeste vermaak dat je met Unknown 9 kan beleven. De platformsegmenten en de puzzels die voor wat afwisseling moeten zorgen zijn zo dun gezaaid dat je niet met je ogen mag knipperen om daarvan niks te missen.

Routineklus

 Unknown 9: Awakening voelt aan als een routineklus. Elk aspect van deze nieuwkomer heb al elders en beter uitgevoerd gezien. Uiteindelijk is dit niet meer dan een lineaire aaneenschakeling van kleine arena’s waar je vijanden met barre stealth en iets betere telepathische krachten om zeep moet helpen. En dat doorspekt met een gruwelijk uitgesponnen verhaal over persoonlijke groei.

Tel daarbij de zwakke AI en de generische en basic combat en je beseft dat acht uur te lang is voor deze game. Zeker wanneer je daar nog enkele vreemde beslissingen in gamedesign bijtelt. Wat dacht je bijvoorbeeld van skillpoints die je moet vinden in de spelwereld in plaats van ze te verdienen? We vrezen dat de multimediale aanpak van deze ontwikkelaar helemaal niet op zijn plaats is.