Na de demo beloofde Square-Enix de feedback van de community van harte te nemen en een old-school JRPG af te leveren als eerbetoon aan de RPG-klassiekers die we speelden op de SNES. Of ze in hun opzet geslaagd zijn? Vast en zeker. Octopath Traveler  lijkt wel een flashback naar de hoogdagen van Final Fantasy.

Old-school

Octopath Traveler brengt acht verschillende verhalen. Acht reizigers die elk hun eigen achtergrond hebben. Zo beginnen wij met Cyrus, een professor die verbannen wordt en dan maar op zoek gaat naar een lang verloren boek. Na zijn eerste hoofdstuk hoofdstuk kan je één van de andere zeven personages opzoeken om hem (of haar) je team te laten versterken. Er is geen overkoepelende gemeenschappelijke vijand, elk verhaal is apart uitgewerkt en de overlappingen met de andere personages zijn toevallig. Wat een slordig verhaalconcept lijkt op papier, blijkt best een originele insteek.

Je moet bijvoorbeeld goed nadenken wie van de andere travelers je opzoekt, want dit soort tactische beslissingen kan een grote impact hebben op de gameplay. Ophilia blijkt door haar healing skills onmisbaar in gevechten en Trissa zorgt er bijvoorbeeld voor dat je aan items raakt die anders onbereikbaar zijn. Volg je het min of meer geijkte pad, dan is er van grinden geen sprake. Waar je in huidige games een hoog genoeg level moet halen om de vijanden aan te kunnen, blijkt het hier eerder zaak om goed na te denken welke aanvallen of skills een impact hebben bij je vijanden.

Turn-based combat

En het is hier dat de vergelijking met een andere grote in zijn genre opgaat: net als bij Persona 4 Golden moet je in de random encounters tactisch te werk gaan om de zwaktes van je vijanden te ontdekken. Al geeft Octopath Traveler ook hier een flinke draai. De bedoeling is om uit te zoeken waar je vijanden zwak voor zijn en hun verdediging te breken. Want dan maak je ze vatbaar voor jouw aanvallen en kan je de boostfunctie inzetten om sterker uit de hoek te komen. Bossfights vereisen experimenteren en strategie, maar wanneer je na een battle van een half uur vol concentratie hem eindelijk tegen de grond kan werken, is het gevoel van beloning bijzonder groot.

Het job system voegt daar nog een dimensie aan toe: je kan je personages namelijk uitrusten met een tweede ability naast hun grootste sterkte. Om die jobs te unlocken moet je wel telkens een boss verslaan in job shrines en die zijn fenomenaal moeilijk. Met ongeveer 50 uur speeltijd voor het hoofdverhaal raak je er niet en je kan die secundaire abilities ook maar beperkt inzetten, maar het voegt een extra laag toe aan de game.  octopath Traveller kan trouwens wat overweldigend overkomen in het begin, maar eens je erin zit speelt het fantastisch.

Moet je deze dus in huis halen? Ja. En wel om de combinatie van een old school RPG in een nieuw en prachtig vormgegeven jasje van HD-2D-visuals. Een geslaagde ode aan de lang vervlogen SNES-klassiekers.