Het was een prettige verrassing toen we Narita Boy op Xbox Game Pass zagen verschijnen, want dit is nu eens een titel waarnaar we al drie jaar smachtend zaten uit te kijken. Nu zeg je misschien: met Metroidvania’s – zo’n pixelgames die drijven op een mix van invloeden uit klassiekers Metroid en Castlevania – werden we de afgelopen jaren toch zowat doodgekegeld? Klopt! Maar we garanderen je dat je er geen enkele vindt die je in zo’n betoverend vormgegeven en meticuleus gebouwd decor brengt als Narita Boy. En het speelt bovendien als een tiet.

Mystiek universum

Dus jazeker, Narita Boy was dat lange wachten meer dan waard. Zeker wat de spelwereld betreft: een soort game in de game – die wat flauwtjes The Digital Kingdom werd gedoopt – waarmee de Spaanse ontwikkelaar Studio Koba de lat extreem hoog legt. Met waanzinnige explosies van neonkleuren, statige hallen met reusachtige standbeelden, en een belichting die het geheel een laagje vernis geeft van een soort die we nog nooit eerder hadden gezien in een game met pixelgraphics. Dat alles nog overgoten met bijna moleculair uitgezochte details: dreunende geluidseffecten, een rake synthwave-soundtrack, flukse animaties. Alles klopt gewoon aan Narita Boy.

De game gaat ook veel verder dan alleen maar een waanzinnig retrosfeertje creëren: je krijgt hier een universum gepresenteerd, dat je in al zijn details een mystieke ervaring levert. En dat een eerbetoon brengt aan een brede waaier van oude gametitels als Metroid, Loom en Another World, maar ook bredere entertainmentfranchises als Star Wars, Tron en Gundam. En het mooie is dat al die invloeden nooit overduidelijk aanwezig zijn: Studio Koba heeft al die inspiratiebronnen flink in de Moulinex gegooid, en er zijn eigen brouwsel uit gedistilleerd. Geen enkele van die zonet aangehaalde games, films en andere titels had bijvoorbeeld een vliegende floppydiskette als voertuig.

Eéndimensionale gameplay

Helaas waren de ambities op gameplayvlak iets minder groot. Waarmee we absoluut niet willen gezegd hebben dat Narita Boy onspeelbaar is, maar op dit gebied blijft de game flink achter wanneer je het vergelijkt met de zorgvuldige audiovisuele constellatie die Studio Koba heeft opgetrokken. Hakken met je Techno Sword blijft de primaire handeling, en daar wordt nét iets te weinig op voortgebouwd.

Er komen wel upgrades in je hack ’n slash vaardigheden, maar die zijn ten eerste schaars (een twintigtal over de hele game) en volgen geen uitgesproken progressiepad. Ook schort er wat aan het checkpointsysteem, en is er een grote ongelijkheid in de moeilijkheidsgraad: sommige sequenties en bossfights gaan recht naar je slagaders, terwijl andere zich in vergelijking daarmee heel makkelijk laten ronden.

Nogmaals: het wordt nooit écht storend en die stremmingen in de gameplay worden dubbel en dik goedgemaakt door de presentatie van de game. Maar het weerhoudt Narita Boy er wel van die instantklassieker te worden waarop we toch al jaren in stilte hadden gehoopt.