Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

‘Vier wielen? Dat zijn er twee meer dan gewoonlijk,’ moeten ze bij Milestone gedacht hebben toen ze aan Monster Jam Showdown begonnen. Want Milestone, dat is het Italiaanse bedrijf achter MotoGP, Ride en tot voor kort MXGP. Als we de fantasierijke Hot Wheels-games even niet meerekenen, dan is het al van 2018 geleden dat de Italiaanse ontwikkelaar zich nog aan vier wielen waagde. Met Monster Jam Showdown zien ze het meteen groots. En dat mag je heel letterlijk nemen.

De onzin van kaarten

Van bij de eerste momenten doet Monster Jam Showdown denken aan het verdacht gelijkaardig getitelde Dirt: Showdown. Die spin-off van de Dirt-reeks ging voor spektakel, met een focus op stunts en destructie. Ook daarin loopt de parallel verder. Het jasje waar deze monstertrucker in verpakt zit, doet dan weer denken aan de veelkleurige stijl van Dirt 5, met een vleugje van de uitbundigheid die Forza Horizon kenmerkt. Met de wijze waarop Monster Jam Showdown zich aan de wereld toont, zit het dus wel snor.

Aan de user interface van deze extraverte game rammelt het echter. Om door de met evenementen bezaaide plattegrond te navigeren bijvoorbeeld, moet je voortdurend heen en weer klikken. Dat komt omdat die opgedeeld is in verschillende zones en niet uit één groot geheel bestaat. Pakweg Alaska en Death Valley verschuilen zich achter twee verschillende maps en dus menu’s. En dat gaat irriteren.

Bovendien rijd je in deze arcaderacer niet vrij rond in een grote map, maar werk je de welomlijnde scenario’s apart af. Die map is dus omslachtig en overbodig. Daardoor is het al vlug een bron van onnodige ergernis.

Do a kickflip

Milestone trakteert je in Monster Jam Showdown op een behoorlijk aantal verschillende racetypes. Dat gaat van gewone races tot een gemotoriseerd spelletje kat-en-muis. Twee spelvarianten springen eruit: de stuntparcours toveren deze game om in Tony Hawk op wielen. Halfpipes, salto’s, donuts, wheelies, driften en meer: dat is wat je mag verwachten. Door combo’s aan elkaar te rijgen, hou je de score hoog. Helemaal zoals Tony Hawk dus. Heel onrealistisch maar wel bijzonder leuk: je kan je monstertruck ook in de lucht blijven besturen. Zo heb je controle over jouw landing en de capriolen die je vooraf maakt.

Ook van de H2H – een gestileerde afkorting voor head to head – hebben we genoten. Daarin neem je het in een rechtstreeks duel op tegen een andere monstertruck. Je werkt hetzelfde circuit af, maar in de tegenovergestelde richting. De winnaar gaat door naar de volgende ronde. De marge voor fouten is hier klein, omdat de lijnen waarbinnen je je moet bewegen krap bemeten zijn. Daardoor is de uitdaging groter en stijgt de voldoening evenredig.

Monster Jam Showdown zit vol leuke tussendoortjes die de boel helaas niet lang interessant kunnen houden. Door het beperkte aantal circuits en te weinig verschil in het weggedrag afhankelijk van de ondergrond – sneeuw, gravel en alles ertussenin – zit de klad er snel in.

Beetje déjà vu

Dat neemt niet weg dat de expressieve manier waarop de monstertrucks sturen zonder twijfel het sterkste aspect van deze game vormen. De – geef toe – wat vreemde voertuigen voelen heel krachtig aan terwijl je fotogeniek door het decor drift. Heerlijk is het als je door een scherpe bocht glijdt en je gecontroleerd 1 van je voorwielen doet steigeren met een welgemikte duw op de trigger. Die driewielendrift is een unieke belevenis die we nog nergens anders tegenkwamen.

Helaas blijf je wel onnatuurlijk lang kleven aan de tegenstand, als je met ze in aanraking komt. Het schademodel is goed verzorgd, met overtuigend ingedeukte motorkappen en deuren die krampachtig in het wilde flapperen, als gewonde vogels die tegen beter weten in toch proberen te vliegen.

Monster Jam Showdown is een game die makkelijk aan te raden valt, op voorwaarde dat je er niet te veel van verwacht. Het is een lekker tussendoortje dat je vooral spelplezier wil schenken. Helaas valt er te weinig te beleven om je lang bezig te houden.

Het is alsof je een wonderbaarlijk pretpark bezoekt, maar je amper een kwartiertje krijgt om ervan te genieten. We kregen een déjà vu. In Valentino Rossi The Game verraste Milestone ons op geweldig sturende bikes. Maar je kon er enkel mee rijden op de ranch van The Doctor. Alleen kreeg je er toen nog een volledige MotoGP-game bij. Nu blijven we wel op onze honger zitten.