Kleine zelfstandigen hebben ook weleens rust nodig, moeten de loodgietersbroeders Mario en Luigi gedacht hebben. Dus trekken ze er met spookhondje Polterpup en de rest van de bende op uit naar The Last Resort, een hotel met een naam die het ergste doet vermoeden. En ja, uiteraard loopt de spreekwoordelijke septische put dra over, wanneer blijkt dat de feeks Hellen Gravely, onder leiding van oude bekende King Boo, het rustoord in haar greep heeft, samen met haar bataljon van poltergeisten in alle kleuren en maten. Mario en co. zien zichzelf omgeturnd in schilderijen waarop enkel Luigi met knikkende knieën (en een ei in zijn salopette) achterblijft.

Suck ‘n slam

Gelukkig ontmoet Mario’s groengebroekte sidekick niet lang daarna professor Elvin Gadd – nog zo’n oude bekende – die Luigi opnieuw voorziet van de Poltergust G-00, een stofzuiger waarvan Carmen Waterslaeghers alleen maar kan dromen. In combinatie met zijn bijwijlen allesverschroeiende zaklamp is de schijtlijster in staat de vele spoken die zijn pad kruisen te verblinden om vervolgens z’n nieuwe suck ‘n slam-techniek te botvieren.

En zo schuim je, continu bibberend en angstreekjes slakend, verdieping na verdieping af, met als voor de hand liggend hoofddoel je metgezellen te redden. Grappig detail: je staat te allen tijde in contact met de professor middels een hoofdsieraad dat wel heel erg lijkt op de Virtual Boy, Nintendo’s pijnlijk mislukte poging tot VR-bril uit de jaren 90. En zo zijn er nog tal van referenties en oprecht geestige kwinkslagen te bespeuren.

Afwisseling verzekerd

De structuur van dit pseudo-akelige actie-avontuur valt enigszins te vergelijken met die van de Zelda-games van weleer. Zo fungeert iedere verdieping als een soort dungeon met telkens een compleet uniek thema – gaande van overwoekerde botanische tuinen over een met boobytraps bezaaide Egyptische zandwereld tot een als funhouse opgetrokken labyrint. Zélfs dinosaurussen, piraten en breakdancers zijn van de partij!

Je hoort het al: variatie troef in The Last Resort, en iedere wereld is, zoals we gewend zijn van Nintendo, minutieus afgewerkt en erg sfeervol. Extra lof voor de indrukwekkende physics: zowat ieder object valt op te zuigen/om te stoten/weg te blazen. Meer zelfs: kuisvrouwgewijs ieder hoekje afspeuren wordt vaak beloond met gouden munten, geheime kamertjes of andere collectibles.

Slijmjurk

Iedere etage wemelt van de puzzels, de ene al wat pittiger en/of vindingrijker dan de andere. Bleef ons het meest bij: de Hollywood-wereld, waarin Luigi op zoek moet naar de luidspreker van een cineast, onderwijl zelf de ‘hoofdrol vertolkend’ in meerdere films, met als orgelpunt een heus titanengevecht tegen een godzilla-achtig gevaarte.

De vele breinkrakers zijn extra, euh, geestig, dankzij de introductie van Gooigi, Luigi’s uit groene smurrie opgetrokken tweelingbroer die je gelijk wanneer uit je Poltergust kan oproepen en zelfs door een tweede speler bestuurd kan worden. Hij glibbert zich met gemak een weg door ventilatieroostertjes en ook uit de grond schietende pinnen vormen geen probleem voor deze flexibele slijmjurk. Al resulteert in een plasje water stappen wel weer in een gewisse dood.

De lift in

Om naar een volgende verdieping te kunnen reizen moet je de verdwenen knoppen van de hoofdlift bijeen zien te sprokkelen. Die verdien je na een van de vele immer entertainende baasgevechten, die stuk voor stuk gelden als absolute hoogtepunten van deze vermakelijke dodentocht. Met een respectabele speelduur van zo’n 16 uur verveelt Luigi’s Mansion 3 eigenlijk geen enkel moment.

Oké, toegegeven: Polterkitty met d’r lange vingers werkte veeleer op onze zenuwen. Maar dat is werkelijk de enige smet op een voor de rest kraaknet geheel. Zelfs de op het eerste gezicht snel toegevoegde multiplayermodi ScareScraper en ScreamPark – beide in feite een kleine verzameling van minigames opgebouwd rond de Poltergust-mechanics – zijn onderhoudend en worden binnenkort geüpdatet met vers content. Kwaliteitsmerk Nintendo stelt nooit teleur, en raad eens: ook dit keer niet.