Persona 5 was volgens ons de beste turn based JRPG van de vorige consolegeneratie. Dat we niet de enigen zijn die er zo over denken, leiden we af uit de immens hoge Metacritic score die de game te beurt viel. Vorig jaar bracht Atlus nog een verbeterde versie van de game uit in de vorm van Persona 5 Royal, dit jaar verblijden de Japanners ons met een heuse sequel. Al ziet die er iets anders uit dan je verwacht.

De terugkeer van The Phantom Thieves

De ontwikkeling van Persona 5 Strikers was dit keer naast P-Studio ook in handen van Omega Force. Als die naam niet meteen een belletje doet rinkelen, dan heb je vast nooit een zogenaamde Musou game (denk genre Dynasty Warriors) gespeeld. Afgaande op het palmares van deze ontwikkelaar gingen we ervanuit dat we opnieuw op enorme slagvelden van baasgevecht naar baasgevecht moeten rennen, zoals recent nog in Hyrule Warriors: Age of Calamity. Niet dus.

Strikers voelt meer als een Persona game met enkele Musou elementen dan andersom. Dat merk je bijvoorbeeld al bij het opstarten aan de kenmerkende stijlvolle menuschermen en ditto muziek. Maar ook het verhaal sluit verder aan op het einde van z’n voorganger. Wie die game nog niet uit heeft, laat deze dus best nog even aan de kant liggen. Voor de anderen: hoofdrolspeler Joker keert tijdens de zomermaanden terug naar Tokio waar zij vrienden hem warm onthalen. Al gauw blijken zich echter weer vreemde gebeurtenissen af te spelen in de Japanse hoofdstad en de helden besluiten snel hun dievenpakken terug aan te trekken om de misdaden in de Metaverse te bestrijden.

Echt heel veel willen we niet kwijt over de verhaallijn omdat het de voornaamste reden is om Persona 5 Strikers te spelen, maar trouwe fans kunnen we geruststellen: alle Phantom Thieves uit de originele Persona 5 zijn terug van de partij. Enkel Kasumi, die pas in Royal haar intrede deed, geeft verstek. We krijgen wel twee nieuwkomers die zich snel onmisbaar weten te maken binnen het team.

Geen Phantom Warriors

En daarmee komen we meteen bij het grootste verschil met het origineel: de gevechten. Waar Persona 5 een typische turn-based vechtstijl hanteert, zijn de gevechten hier voor een groot stuk actiegericht. Net zoals in Dynasty Warriors baan je je een weg door vele vijanden, maar de slagvelden zelf zijn eerder beperkt in oppervlakte. Bovendien is dit geen game voor button mashers, want vooral tijdens de baasgevechten is strategisch gebruik van je Persona vereist.

Sommige vijanden hebben geen verweer tegen bliksemaanvallen, anderen schiet je best vanop afstand neer. Wanneer je handig gebruik weet te maken van de zwaktes van je tegenstander, kan je die sneller afmaken met een goed getimede ‘All-out Attack’. Spelers die net schrik hebben om fouten te maken door de meer actiegerichte aanpak, kunnen we geruststellen: tijdens het selecteren van je grote aanvallen, staat de tijd even stil, zodat je rustig kan selecteren uit het menu. In die zin lijken de gevechten zelfs meer op het vorig jaar gelanceerde Final Fantasy VII Remake, maar dan uitgebreider.

Laten we duidelijk zijn: Dynasty Warriors fans die niets geven om een goed verhaal hebben hier niks te zoeken:,daarvoor is de verhouding van het aantal cutscenes tot de werkelijke gevechten te groot. En die verhalende tussenfilmpjes lopen makkelijk uit tot een half uur of langer per keer. Voor alle duidelijkheid: wij ervaren het zeker niet als een minpunt, vooral omdat het verhaal zo meeslepend is.

Persona Light

Hoewel de game op vele vlakken aanvoelt als een echte sequel op Persona 5, ontbreken er ook verschillende elementen die de reeks zo uniek maken. Zo is het confidant systeem waarbij je via interacties met de karakters een sterkere band opbouwt, volledig verdwenen. In plaats daarvan is een groepsdynamiek-mechanic gekomen die zo goed als vanzelf aanvult gedurende het verhaal en tijdens gevechten. De punten die je via dit systeem verzamelt, kan je inruilen tegen allerlei voordelen zoals extra HP of sterkere magische aanvallen. Leuk bedacht, maar toch niet hetzelfde.

Door het ontbreken van een confidant systeem is ook de kalender er nu puur voor de sier. Je hoeft er in principe geen rekening mee te houden zoals je dat al gewend bent sinds Persona 3. Een voordeel daarvan is dan weer dat je zo vaak als je wil de Metaverse in en uit kan wandelen, de tijd zal er niet door verstrijken. Zo kan je tussendoor makkelijk je HP en SP hervullen zonder nadelen.

Bleef wel zo goed als intact: het fusen van Persona die Joker kan gebruiken gedurende het avontuur. En wie een beetje bekend is met de verschillende demonen heeft opnieuw een streepje voor, want dan ken je dan ook hun verschillende sterktes en zwaktes, die hetzelfde zijn gebleven als in het origineel.

Change of heart

We vielen tijdens het reviewen van de ene emotie in de andere. Eerst was er verbazing: dit voelde veel meer aan als een Persona 5 sequel/spin-off dan we gehoopt hadden en de fanboy in ons schreeuwde meteen mee op de geremixte tonen van ‘Last Surprise’. Even later de teleurstelling omdat bepaalde features de game niet gehaald hebben, zoals time management en het confidant systeem. Hierdoor ligt de focus heel sterk op het verhaal en de gevechten.

Maar gelukkig laat de game op beide vlakken geen steken vallen, waardoor de Phantom Thieves een tweede ‘change of heart’ teweegbracht. Onze conclusie luidt dan ook: een dikke aanrader voor wie houdt van alles wat Persona is. En aan wie nooit eerder een stap zette in de Metaverse: schaam u en haal als de bliksem Persona 5 Royal in huis!