Getest op: PS VR2
Ook beschikbaar op: Meta Quest

De Antwerpse gamestudio Cyborn brengt met Hubris een buitenaardse scifi naar PS VR2. Eentje dat er bovendien weergaloos uitziet. Maar of de gameplay op hetzelfde niveau zit?

Rekruut in de ruimte

In Hubris kruip je in de huid van een veelbelovende ruimtemarinier die lid wil worden van het machtige elitegroepje OOO. Je wordt samen met je compagnon en piloot Lucia op pad gestuurd om een andere OOO-agente genaamd Cyana te lokaliseren. Een opzet die binnen het scfi-genre weinig tot de verbeelding overlaat.

Hubris laat er geen virtueel gras overgroeien en geeft je meteen een introductie tot de parkour-mechanics. Zo leer je klimmen en zwemmen in VR door middel van het bewegen van je armen. Het voelt best natuurlijk aan. Na de training vlieg je naar de kleurrijke planeet waar dit avontuur zich afspeelt. En wat ziet het er allemaal verdomd verbluffend uit. Misschien hadden ze deze game ook moeten voorzien van een extra kinhouder voor je PS VR2. Want je bek zal geheid meermaals tegen de grond plakken van verwondering.

Pakken wat je pakken kan

De meeste elementen van Hubris leer je spelenderwijs en worden je niet opgedrongen door saaie tutorials. Het deed ons denken aan games van zo’n 20 jaar geleden, eenvoudiger in opzet maar waarbij alles organisch aanvoelt. Zo is er bijvoorbeeld goed nagedacht over de HUD, of beter: het gebrek eraan. Je hoeft je tijdens je avontuur niet door verschillende menu’s te worstelen. Je gezondheid check je eenvoudig op je pols en hier bevindt zich ook een knop die een soort hologram van de inhoud van je rugzak projecteert. Het oppakken en bewaren van voorwerpen doe je door het over je schouder te tillen en als het ware te laten vallen in je rugzak. Erg intuïtief allemaal.

Buiten het voedsel dat je levensmeter herstelt vind je ook voorwerpen waarmee je jouw wapens kan upgraden bij de stations. Het zorgt ervoor dat je alle hoekjes en kantjes van de omgevingen gaat uitkammen. De wapens zelf waarover je als agent beschikt, zijn wat minder indrukwekkend. Je begint met een pistool dat je gaandeweg kan upgraden of uitbouwen naar een machinegeweer of jachtgeweer.

Alleen: dat basispistool blijkt echter voldoende voor elke tegenstand, waardoor het uitbouwen ervan eigenlijk niet hoeft. En we missen ook andere opties naast vuurwapens: zo zijn er geen explosieven of andere coole gadgets om in de strijd te gooien. Een mêlée-aanval is er ook al niet, al hebben de ontwikkelaars dit opgevangen door de wapens uit te rusten met onbeperkte munitie.

Oppervlakkige vijanden

Hoe goed we de presentatie van Hubris ook vinden, de combat kan ons minder bekoren. De vijanden die je tegenkomt in de vorm van zee- en landmonsters en kwaadaardige ruimtemariniers bieden niet de weerstand waarop we hoopten. Zo zoeken vijanden geen dekking en lopen ze vaak recht op je laatste positie af. De AI in Hubris kan zich moeilijk meten met die van concurrerende titels.

Het uit elkaar laten spatten van space bugs met een welgemikt schot is dan weer wel bijzonder bevredigend. Al kan het de combat niet redden. Het is duidelijk dat Hubris meer aandacht heeft besteed aan de looks.

Parkour!

Misschien nog wel het element wat ons het meest bij zal blijven is het platformen. Zo moet je vaak zelf uitdokteren hoe je bij je bestemming komt. Is een aanloop en sprong voldoende of zul je met de grijp-knoppen op je controllers moeten klimmen? We zijn ook absoluut lovend over de stukjes waarin je al zwemmend de omgeving moet trotseren en gelukkig komt dit regelmatig terug in de verschillende levels.

In dat opzicht is Hubris zowat de tegenpool van Horizon Call of the Mountain: het platformen, klimmen en voortbewegen in VR is een stuk leuker dan het knallen. Maar ook hier een kanttekening: het bewegen met de sticks mist wat precisie waardoor je regelmatig in een ravijn belandt en opnieuw moet beginnen. En dat soort dingen kan je tijdens een buitenaardse reddingstocht missen als kiespijn.