Of we uitkijken naar Doom? Big Fuckin’ Yes! Op 13 mei beleven we gegarandeerd de bruutste comeback in de geschiedenis van de videogames. Waarom? Daar hebben we zo onze redenen voor.  Acht om precies te zijn.

1. Nonsens verboden

Wolfenstein 3D mag dan wel eerder geboren zijn, het is Doom met zijn hoge rock & roll-gehalte dat in 1993 het shootergenre écht op de kaart zette. Zonder Doom geen Call of Duty of Battlefield. Dit is de granddaddy van de shooters, terug met slechts één missie: de nichterige schietspelletjes van vandaag tonen hoe het écht moet. Je missie op Mars is eenvoudig: de horden demonen terug richting de hel knallen. That’s it. Het tempo ligt verschroeiend hoog, herladen is voor losers, net als dekking zoeken en stilletjes wachten tot je levensmeter terug vol is. Doom is het equivalent van een zinderend metalconcert waar je eerst een fles whisky achterover kapt, op het podium springt, de frontman met een kopstoot uitschakelt en het concert zelf verder uitbrult. Maar dan met wapens.

2. Iconische schietijzers

Voor een AK-47 met laserscope of andere tactische wapens moet je niet bij Doom zijn. Hellemonsters zoals Cyberdemonen en de Mancubus ruim je uitsluitend uit de weg met klassieke schietijzers die vooral gemaakt zijn om veel schade aan te richten. Met de Super Shotgun bijvoorbeeld knal je de vliegende zombiesoldaten gewoon doormidden, al zal de grootste vernieling veroorzaakt worden met de BFG9000. Voor de leken: BFG staat voor Big F*cking Gun en vuurt een groen plasmaprojectiel af dat alle monsters op je scherm in een rode pulp verandert.

3. Bloederiger dan ooit

Mocht Mortal Kombat een shooter zijn, dan zou het Doom heten. Alle gore termen die we voor die vechtgame in de mond namen, zijn ook van toepassing op Doom. Brutality? Fatality? Doom zit vol brute finishers waarbij je je prooi op belachelijk expliciete wijze ombrengt. Schedels worden opengereten, ligamenten afgescheurd en kloppende harten uit hun borstkas gerukt. Om vervolgens in de luchtpijp geramd te worden. Onze favoriet? Met die loeiharde kettingzaag je onfortuinlijke tegenpartij middendelen. Bloed zal vloeien. EN wie dat niet gelooft, checkt best deze vid.

4. Monstruositeiten! 

De gedrochten die je voor je loop krijgt, zijn wansmakelijk en wastaltig. Bekende tronies uit het verleden kregen liters testosteron ingespoten en proberen nu in grote getalen de huid van je gezicht te vreten. Een bijzonder gruwelijk monsterdesign dat tegelijk een feest van herkenning is voor wie de vorige drie Dooms overleefde. Die vliegende kotsgezichten van Cacodemons zijn terug, net als de gehoornde bastard Baron of Hell en de vliegende Revenants die met hun jetpack verrassingsaanvallen garanderen. Je grootste zorg? De metershoge Cyberdemon waartegen enkel je BFG9000 soelaas lijkt bieden.

5. Nu mét multiplayer

Net omdat het er zo snel aan toegaat, is een game als Doom ideaal geschikt voor multiplayer. De competitieve spacemarines zijn dusdanig mobiel dat ze zich kunnen optrekken aan platformen én double jumps uitvoeren. Het knallen in de arena’s heeft dan weer wat weg van Quake III: Arena, die andere topshooter van id Software. Transformeren in een uit de kluiten gewassen demon is een optie, al kan je evenzeer zonder hoornen brokken maken. Zo zitten de pijnlijke mêlée-finishers ook hier gewoon in de gameplay verwerkt. Dat de multiplayer meer wordt dan een extraatje voor de dertien uur durende verhaalmode staat nu al vast.

6. Doom-het-zelf

Doom-spelers met de ambitie om gameontwikkelaar te worden, hebben zich gegarandeerd ooit gewaagd aan de Doom map editor. Helaas was een level in elkaar knutselen een behoorlijk huzarenstukje, waar je heel wat technische kennis voor nodig had. Dankzij SnapMap is dat alvast verleden tijd. Deze feature laat je toe om je eigen levels in elkaar te boksen – ja, ook op consoles – die voor singleplayer, multiplayer én co-op gebruikt kunnen worden. Als we id Software mogen geloven is het ontwerpen van je eigen slagveld zo simpel als Legoblokjes op elkaar klikken.

7. Klinkt duivels goed

 Wanneer de chaos op het scherm je te veel wordt en je je ogen dichtknijpt, wordt je alsnog op een vette portie nostalgie getrakteerd. De audiodesigner van dienst heeft het oude theme met succes onze eeuw binnengeloodst. De horrorsoundtrack die je tijdens je vernielingstocht te horen krijgt, doet denken aan de geniale PSone-versie van Doom. Samen met de luide knallen, demonische kreten en sappige geluidseffecten voldoende reden om je surroundsysteem drie hoger te schakelen. En leuk detail: het openen van deuren klinkt nog steeds als vroeger. Home sweet home!

8. Übervette Collector’s Edition

Verzamelaars van de betere prullaria en Doom-fanaten van het eerste uur zullen wellicht iets dieper in de buidel willen tasten om deze Collector’s Edition in huis te halen. Net als de game zelf bevat deze verzameleditie geen nonsens. Wel in het pakket: een awesome figurine van een Revenant. Het demonisch skelet met raketwerpers op de schouders is 30 cm groot en staat bovendien op een lichtgevend, roterend platform. Prijskaartje om deze lieverd in je vitrinekast te kunnen zetten? 130 euro. Ach, we gaan toch naar de hel.