Nihon Falcom is het soort van developer waar je ofwel nog nooit een game van gespeeld hebt, ofwel hopeloos verslaafd aan bent. In grote lijnen brengt de ervaren studio ‘slechts’ twee franchises op de markt: de turn based RPG’s in de Legend of Heroes-reeks, en het langlopende Ys. Die laatste was één van de eerste actie-RPG reeksen ooit, maar kende doorheen de decennia een enorme evolutie. Met het in 2017 verschenen Ys VIII: Lacrimosa of Dana brak de reeks voor het eerst écht door bij ons, wat we overigens niet meer dan terecht vinden.

Ys is het soort franchise dat je moet koesteren: de personages en wereld blijven doorheen alle games consistent, waardoor je jezelf enkel maar meer plezier schenkt, naarmate je de games beter leert kennen. Ys IX lijkt op de oppervlakte een heel andere game te zijn dan zijn voorgangers, maar sommige constante factoren keren terug. Waaronder het ondertussen in de gamewereld reeds legendarische hoofdpersonage Adol Christin

Mobiliteit

Over Adol hoef je eigenlijk maar één iets te weten: waar hij ook arriveert mag je steeds avontuur en spektakel verwachten. Niet dat de roodharige held zo’n provocerend gedrag vertoont, maar als beroepsavonturier gaat hij uiteraard ook geen enkele ‘call to adventure’ uit de weg. Dit keer gebeurt het al bij aankomst in de stad Balduq. Een Europees aanvoelende stad van steen en noeste werkkracht, en dus het volledig omgekeerde van wat we in Ys VIII te zien kregen.

Waar Adol en co daar nog op een tropisch eiland vastzaten, speelt de actie zich nu af op de daken, in de steegjes en tussen de winkels en kerken van een drukke binnenstad. Herinneringen aan de eerste twee Assassin’s Creed games zijn nooit veraf, zeker aangezien Adol bijna onmiddellijk in de game een transformatie ondergaat die hem toelaat om in heuse parkour stijl overal op te klauteren en te springen. Aanvankelijk misten we nog de versmachtende jungle en wijd open stranden van deeltje acht, maar na enkele uurtjes waren we volledig mee met deze meer stedelijke variant op de Ys-gameplay.

Meet the Monstrums

Dé grote twist die deeltje negen ons schenkt, is de mogelijkheid om te transformeren naar een Monstrum. Een mysterieuze dame genaamd Aprilis vervloekt Adol en enkele andere inwoners van Balduq, en schenkt hen op die manier speciale, bovenmenselijke krachten. Waarom doet ze dit? Omdat er een kwaadaardige gebeurtenis, genaamd Grimwald Nox, staat te wachten op deze wereld. Aprilis zoekt machtige krijgers genaamd Monstrums die deze calamiteit kunnen bekampen, en Adol wordt uiteraard als de ideale kandidaat gezien. Minpuntje: de Monstrums worden door de algemene bevolking van Balduq als verdachte criminelen bekeken, waardoor ze hun werk dus enkel in het geniep kunnen vervullen. Beetje zoals de X-Men dus: gehaat door de wereld, maar toch vechtend om hem te redden.

Een extra plotelement is de stad Balduq zelf. Centraal in die stad ligt namelijk de grootste gevangenis ooit door de mensheid gebouwd. Al snel ontdekt Adol dat deze instelling een sinister kantje heeft, en gebruikt hij zijn Monstrum vaardigheden om regelmatig de gevangenis te infiltreren (en er onschuldigen te bevrijden). In de loop van het verhaal zullen er steeds meer Monstrums je helpen bij het verkennen van gebieden, wat zeer van pas komt aangezien ze allen over een unieke mobiliteit beschikken. Binnen de kortste keren zoef je over daken, wandel je verticaal tegen muren of zweef je van de ene kant van levels naar de andere. Over het verhaal spoilen we verder liever niets, dat heeft zoals altijd wel enkele interessante wendingen maar blijft grotendeels rechtlijnig.

Avondklok

De gameplay zelf bestaat voor ongeveer 50% uit conversaties en exploratie tijdens side quests, en 50% uit combat. Het is naar onze smaak een ideale mix die de plot vooruit stuwt en na verloop van tijd best uitdagend wordt naarmate je meer van de wereld ontdekt. In principe ben je altijd bezig met ofwel het onderzoeken van een nieuw vrijgekomen gebied, het afwerken van een zijmissie, of het bekampen van de monsters in Grimwald Nox. Wie het vorige deel van de reeks speelde zal dit patroon zeker herkennen, en zich vrij snel thuis voelen. Het enige ietwat jammer is dat de tijd ook wat is blijven stilstaan op grafisch gebied. Nu we de eerste stappen gezet hebben in een nieuwe generatie consoles, ligt de lat uiteraard automatisch wat hoger, maar zelfs voor een PS4-game vinden we Ys IX toch matig.

Bij het verkennen van de stad merken we regelmatig dat de framerate moeite heeft om de snelle bewegingen te volgen, en tijdens gevechten zorgt een gebrekkig auto-lock systeem ervoor dat het visueel chaotische strijdtoneel soms totaal onoverzichtelijk wordt. Toch weten fans van de reeks, en van de developer, dat graphics niet op de eerste plaats staan. Wel de algemene sfeer, verhaallijn en boeiende characters die je in deze wereld ervaart en ontmoet. En natuurlijk de fantastische soundtrack, een element waar Nihon Falcom telkens veel aandacht aan besteedt. Het zorgt er alles samen voor dat Ys IX een oerdegelijke, zij het net iets te bekend aanvoelende, nieuwste telg van deze prestigieuze reeks geworden is. Wie nog nooit eerder deze reeks probeerde, zouden we eerder Ys VIII aanraden, maar met elk van beide games kunnen we je garanderen dat je aangenaam verrast zal zijn.