Yakuza: Like A Dragon is een geslaagde nieuwe start

Voor we van ons Japans gangsterjetje geven, eerst even een open deur intrappen: Yakuza is een nicheproduct, een Japans buitenbeentje dat over de jaren heen ook in het Westen op steeds meer fans kan rekenen. De redactie van Invader inclusief. Daarom waren we uitermate tevreden toen we de nieuwe Yakuza mochten testen op onze nagelnieuwe Xbox Series X. Al snel ontdekten we dat Like A Dragon in meer dan één opzicht een uniek exemplaar is.

I’m a loser baby

De Yakuza-reeks die SEGA oorspronkelijk exclusief voor de Japanse markt had ontwikkeld, is de laatste jaren uit zijn voegen gebarsten. Zonder googlen kunnen we zelfs niet met 100% zekerheid zeggen de hoeveelste game deze Like A Dragon is. Toch hoeft dat geen slecht teken te zijn. Sterker nog: de reeks werd met de jaren ook populairder als een lightversie van openwereldgames. Yakuza slaagt er steeds beter in om zijn relatief serieuze verhaallijnen en pittige combat te combineren met maffe Japanse shizzle en zijmissies. Al pakt SEGA het dit keer net iets anders aan.

Zo kruip je niet langer in de lederen schoenen van gangster Kiryu Kazuma, maar in die van een zekere Ichiban Kasuga. Hij is een ordinaire vechtersbaas die deel uitmaakt van de Arakawa-clan. De eerste paar uurtjes zal je trouwens vooral toekijken, want om elke hoek loert een cutscene van een tiental minuten. Erg traag voor een actiegame, maar zo leer je beetje bij beetje hoe Ichiban bij de Japanse maffia is terechtgekomen en wordt het al snel duidelijk dat hij niet het scherpste mes in de keuken is.

Ichiban heeft het hart op de juiste plaats, maar zijn temperament en doorgedreven loyaliteit brengen hem uiteindelijk in nauwe schoentjes. Hij belandt – dit is heus geen spoiler – vrij vroeg in de game in de gevangenis en komt er pas 18(!!!) jaar later weer uit. De wereld is een heel andere plaats geworden en Ichiban bevindt zich letterlijk op de bodem van de maatschappij. Heel wat anders dan de vorige Yakuza-games dus, waar je vaak deel uitmaakt van de top van een machtige familie, in dure pakken rondloopt en door iedereen gerespecteerd en gevreesd wordt.

Werkmens

Ichiban wil echter terug knokken en laat het drukke Kamurocho achter zich. Hij verzeilt in havenstad Yokohama, waar hij hoopt snel te promoveren van dakloze nietsnut tot… ja, wat eigenlijk? Hij weet het nog niet goed, en wij volgen hem tijdens zijn ontdekkingstocht. Eén ding is zeker: Ichiban is dol op de klassieke RPG’s van zijn kindertijd (met Dragon Quest op kop) en ambieert voor zichzelf een rol als held. Reden genoeg dus om zijn neus in allerlei ongure zaakjes in Yokohama te steken en te bewijzen dat hij nog steeds een uitmuntend vechtersbaas is.

En dan komt de echt grote schok van deze Yakuza: het vechten gebeurt nu in turn based RPG-stijl. Exact zoals in Ichibans geliefde Dragon Quest-games dus. Met HP- en MP-metertjes, Skills, EXP en stijgen in levels. Gek genoeg werkt dit perfect: de gevechten zijn supervlot en de keuzemenu’s overzichtelijk. Niet alleen dat: je zal in de loop van de game een handvol personages ontmoeten die deel worden van jouw ‘party’. Elk van hen heeft zijn eigen skills en statistieken, kan je uitrusten met nieuwe wapens en kledij, en kan je zelfs bepaalde ‘jobs’ toekennen.

Het Job-systeem betekent dat je elk personages een specialiteit kan toekennen, waardoor een deel van hun moves en statistieken veranderen. Ichiban kan bijvoorbeeld muzikant worden, of hiphopdanser, Saeko kan Hostess of Pop Idol worden, en telkens levert dat volledig nieuwe moves op. Je hoort het: Yakuza is niet langer zomaar een actiegame met talloze uren aan cutscenes. Dit mag je zonder verpinken een RPG noemen.

Licht en donker

Over de hoofdverhaallijn willen we niet te veel kwijt. Die zit, zoals steeds bij Yakuza, vol plotwendingen en enkele zeer lugubere momenten. Als je enkel dit plot zou volgen, valt de game wellicht uit te spelen op zo’n 25 uur. Maar het is alles errond dat Yakuza Yakuza maakt: de zijmissies, de minigames, het ronddwalen in het prachtige, ietwat vervallen Yokohama. Met meer dan 50 Substories (lees: bonusmissies) heb je absoluut de handen vol, en zoals gewoonlijk brengen ze de nodige humor en menselijkheid in dit vaak gitzwarte verhaal.

Ook de minigames zijn weer in groten getale van de partij met (uiteraard) karaoke, een game waarbij je wakker moet proberen blijven in een bioscoopzaal, Mahjong, Pachinko machines, een resem arcadegames (inclusief een volledige versie van Virtua Fighter 5) en een bijna volwaardig kartspel genaamd Dragon Kart. Yokohama is net groot genoeg en zo cool dat je wil gaan verkennen om alle restaurants, winkels en activiteiten terug te vinden. Het is een modern ogende stad die er vooral ’s avonds echt prachtig uitziet.

Next-geniaal

Als we al een minpunt moeten noemen, dan zou het dat trage begin zijn, waarbij je eerder het gevoel hebt naar een film te kijken. We vermoeden ook dat dit niet dé game zal zijn die leken plots zal overtuigen om de reeks een kans te geven. Voor wie echter al helemaal gek is op Yakuza, is dit een heus festijn. Die soundtrack, die besturing, dat stemmenwerk? Het voelt zo goed als perfect aan.

Op grafisch vlak volgt Like A Dragon het patroon van de laatste Yakuza’s. Je krijgt zeer degelijk in-game graphics en alweer een mooie kwaliteitsstijging in de cutscenes. De next-gen versie doet op zich weinig anders, behalve dan dit spektakel aan een stabielere framerate bieden of de optie om in hogere resolutie te spelen. 

Toch moeten we één iets vermelden over deze Series X/S-editie van de game: hij laadt zo snel dat je nauwelijks de tijd hebt om de hints op de laadschermen te lezen. Het klinkt inmiddels al bijna als een cliché, maar fast travel van de ene kant van Yokohama naar de andere kost letterlijk nog geen 5 seconden. Indrukwekkend, maar meer nog: een absolute boost voor onze levenskwaliteit. Wie de game op PlayStation 5 wil hebben, moet nog even geduld uitoefenen tot maart volgend jaar. Wat ons betreft nu al rijp voor het najaarslijstje van 2020.