Goed nieuws voor wie al eens graag met een rotvaart langs Zweedse akkers of Portugese rotsheuvels scheurt: de sprong die WRC 7 maakt ten opzichte van zijn voorganger verdient een Olympische medaille. De Franse jongens van ontwikkelaar Kylotonn hebben niet alleen schoon schip gemaakt, ze varen ook gedecideerd een andere koers. WRC drijft nu voorzichtig richting simulatie. Je merkt het aan kleine dingen. Zo kan je de cockpitcamera beperkt aanpassen of ruitenwissers en koplampen zelf bedienen. Maar de twee hoofdverantwoordelijken zijn makkelijk aan te duiden: de fel verbeterde physics en de uitdagende parcours.

De physics, het weggedrag van de verschillende rallywagens zeg maar, overtuigen van in het begin. We moeten meteen denken aan twee klassiekers: de originele WRC op PS2 en Rallisport Challenge op de goede, oude Xbox. De natuurlijke manier waarop je jouw rallybolide in een gecontroleerde drift door onverharde haarspeldbochten stuurt, zit goed. Dat heb je als geoefende sofaracer onmiddellijk door. Je voelt meteen hoeveel grip er is, wanneer je over- of onderstuur krijgt en hoe je dat kan corrigeren. Een immense sprong vooruit dus wat besturing betreft.

Wat heb je aan goed sturende auto’s als je ermee op een warenhuisparking moet rijden? Niets. Daarom dat WRC 7 ook de parcours realistischer maakt. Van belachelijk slechte wegen in Argentinië tot onder sneeuw bedolven, Zweedse plattelandsbaantjes: je komt het allemaal tegen. En ze zijn vaak beklemmend smal, een must voor de rallysimulatiepurist. Tarmac vreten doe je hier met kilometers. Jammer genoeg valt net die ondergrond tegen. Net dan verdwijnt het uitstekende rijgevoel en steken oude trauma’s de kop op. Zonde. Eenzelfde domper beleven we met de voorwielaangedreven auto’s van de Junior WRC. Dan kan je beter op de boomstammetjes in Plopsaland kruipen. Die sturen even goed, maar ze zorgen voor meer entertainment. Een goede stap vooruit dus, maar nog allesbehalve