fbpx

Wild Hearts verovert niet alle harten

wild hearts review 1

Getest op: Xbox Series
Ook beschikbaar op: PS5/PC

Een eekhoorn, een vlinder en een houten deur. De camera houdt halt juist achter jouw schouder en daar sta je dan in een bos, met een strooien dak op jouw hoofd. Zo start Wild Hearts. Eerste opdracht: volg de Kemono. Dat is een verzamelnaam voor de agressieve dierenwereld in deze game, die tot vervelens toe vergeleken wordt met Monster Hunter. Vrees niet, beste Invader-lezer. We hebben in ons leven nog geen nanoseconde van die genreconcurrent geproefd, dus we zullen de referenties voor onze vergelijkende studies elders halen.


Wild Hearts of Darkness

Bij Dragon’s Dogma, bijvoorbeeld. Wild Hearts schenkt je net als die cultklassieker een creatiemodule die lijviger is dan de Jabba The Hut die zich net een indigestie at. Ons personage, een man van weinig woorden, gaven we een linkeroog dat kleiner, schuiner en dieper in de oogkassen lag dan zijn rechterexemplaar. De pikzwarte, gevlochten haren hebben we naar schatting 6,66 centimeter ingekort en voorzien van een donkergrijze uitgroei met lichtgrijze accenten in de vlecht. De kortgeschoren zijkanten maaiden we helemaal kaal. En die aanvankelijk volgroeide snor die bij een lange baard hoorde, gaven we een schaarser behaard uitzicht. We plakten een likje verf onder de onderlip. De tronie werkten we af met tot op de millimeter juist geplaatste littekens, die nageldiep over neus en oog liepen, om uit te monden in de lachrimpels rond onze mond.

Bovenstaande paragraaf klinkt vergezocht, maar geeft perfect weer hoe ver je kan gaan in het vormgeven van de hoofdrolspeler. En dan moet je nog aan de uitrusting beginnen. Die bewonderenswaardige hang naar personalisatie loopt over in andere terreinen. Volledig aanpasbare HUD? Check. Japans stemmenwerk met ondertitels in het Engels? Check. Meer zelfs, je kan gewoon aanpassen hoe die ondertitels er moeten uitzien. Wel jammer dat de HDR niet standaard ingeschakeld wordt op een compatibel scherm. Waren wij niet zo’n menubladeraar, dan hadden we wellicht enkele minuten zonder HDR gespeeld. De horror!

Wild hearts review 2

Op grootmoeders wijze

HDR of niet, grafisch is deze dierentuin een zootje. Heel af en toe ziet het er fotogenieker uit dan een gefotoshopt supermodel. Maar veel vaker lijkt het op een overgesatureerd portret van de harige bovenlip van jouw groottante. Mocht je ons willen wijsmaken dat dit een grafisch matige PS4-game is, dan geloofden we je blindelings.

Dat ontwikkelaar Omega Force bovendien de framerate niet op orde krijgt, zorgt voor extra zout in de wonde. We speelden dit nochtans in de performance mode en onze tv kan een variabele refresh rate aan. Zelfs dan is de problematische framerate een doorn in het oog. De sneeuw die je soms tegenkomt, ziet er bovendien even lachwekkend uit als de regen in de geremasterde GTA Trilogy. Dit is de PS5 waarop we Wild Hearts testten niet waardig.

Wat is dit ding ook zo oldskool. En dat is geen compliment. Van de overjaarse en niet al te snel vollopende laadbalken tot het ouderwetse design van de menu’s. De bejaarde Japanse saus druipt werkelijk van Wild Hearts af. Dat de makers je bij momenten niet al te strak aan het handje houden, kunnen we wel als vanouds smaken, want soms moet je zelf uitzoeken hoe het zit. Al helt de weegschaal bij momenteel volledig de andere kant op. Dankzij de overbodige x-ray vision, een kompas, stappenteller en een magische GPS, kan je nooit verloren lopen op weg naar de volgende missie.

Wild hearts paraplu

Bloeddorstige Mary Poppins

Als monsterjager trek je op pad om reuzengorilla’s, kolossale aggro-zwijnen en ander exotisch gevaarte de dood in te jagen. Zullen we de gameplay even met beide voeten vooruit tackelen? Die is bijzonder wisselvallig. Van die zeer herkenbare dodge rol – we kijken even streng in de richting van Dark Souls en The Witcher 3 – krijgen we het niet warm. Ook op de meeste wapens reageren we lauw. Denk maar aan de clichématige katana en de slechtmikkende boog.

Al zijn er aangename uitzonderingen. Dankzij een met vlijmscherpe randen afgewerkte paraplu zweef je in geen tijd als een bloeddorstige Mary Poppins op de schermgrote monsters af. Ook die claw blade waarmee je als een wilde muurbeklimmer dwars door de tegenstand klieft, is memorabel. Dat je al jouw upgrades kosteloos kan herverdelen en dat je alle wapens zeer goedkoop kan ontgrendelen, is een bijkomende plus.

Wild hearts karakuri.png

Karakuri

In Wild Hearts kan je niet om de Karakuri heen. Zo omschrijft dit spel jouw bovennatuurlijke krachten om vanuit het niets bouwblokken in de strijd te werpen. Je kan torens bouwen, van waarop je een krachtige aanval kan lanceren. Of een muur, die anders niet af te wenden aanvallen blokkeert. Wat dacht je van een snel te bouwen reuzenhamer die volautomatisch op de kop van gelijk welk monster klopt?

Maar Karakuri gaat verder dan dat. Tentenkampen, werkbanken en meer tover je moeiteloos tevoorschijn. Het enige dat je moet doen om al die bouwwerken te financieren is hier en daar een boompje kappen en op tijd en stond knielen bij de dragon’s pit. Het klinkt vergezocht, maar laat het ons zo samenvatten: de Karakuri zorgt voor de verfrissende toets in de anders weinig vernieuwende gameplay van Wild Hearts.

Genoeg voor een vervolg?

Eigenlijk weten we niet goed wat we van Wild Hearts moeten denken. Aan de ene kant heb je enkele leuke ideeën en krijg je de vrijheid om bijna alles naar eigen wens aan te passen. Maar de donkere keerzijde zit niet bijster goed verscholen achter technische imperfectie en oubollige keuzes.

Daarom is ons oordeel over Wild Hearts niet onverdeeld positief. Goed geprobeerd, maar volgende keer beter? Hopelijk komt het zover, want we zijn niet zeker of deze EA Original genoeg zal verkopen om een vervolg te rechtvaardigen.

6.9
Wild Hearts
  • verregaande creatietools
  • veel customizing in opties
  • Karakuri werkt verfrissend
  • grafisch en technisch ondermaats
  • ouderwetse look-and-feel
  • wisselvallige gameplay

BESLUIT

Wild Hearts combineert ingrediënten uit verschillende succesvolle games tot een monsterjagersbrei die er niet bepaald appetijtelijk uitziet, maar best smaakt. Enkel niet goed genoeg om een hogere score te rechtvaardigen.

Een reactie achterlaten