De berichten over Elden Ring als een toegankelijkere game van de bedenker van Dark Souls waren voorbarig. Nadat we zes uur doorbrachten in de Lands Between, die betoverende wereld waarin Elden Ring zich afspeelt, kunnen we dat met zekerheid zeggen. Ook Elden Ring is een retemoeilijke game: de overwinningen die we boekten tegen zelfs maar middelgrote vijanden waren even schaars als die keren dat we ons aan Dark Souls, Bloodborne of Sekiro waagden.

Wat dan wel het verschil is met de eerdere titels van Miyazaki? Elden Ring wordt de eerste game met een vrij doorkruisbare open wereld. En dat maakt écht een verschil. Die uitgestrekte wereld geeft je namelijk de mogelijkheid om te zware confrontaties uit de weg te gaan, zodat je eerst beter kan worden. Zowel in je eigen motoriek als in de mathematische laag die de hele wereld – en dus ook de impact van je personage en diens aanvallen – drijft.

Mythische laag

Je hebt ondertussen al horen vliegen dat de wereld van Elden Ring mee ontworpen is door George R.R. Martin, de auteur van de boekenreeks waarop tv-serie Game of Thrones is gebaseerd. Het is natuurlijk moeilijk om af te meten welke elementen in de wereld die je tegenkomt aan Martin toe te schrijven zijn, welke aan Miyazaki en welke aan hun medewerkers in dit ontwikkelteam.

Maar één ding merkten we wel op terwijl we in galop door de Lands Between trokken: alles aan deze fascinerende maar verbrokkelde wereld klopt. De lichtgevende bomen, horizontaal liggende barokke bouwsels en sprekende oorlogstrommels die uit de grond moeten worden gewrikt. Al die soms ronduit bizarre taferelen die je er aantreft, dringen door tot een mythische laag van de menselijke ervaringen.

De symbolische kracht van dit alles brengt je in een soort trance die ondergetekende nog niet vaak heeft ervaren wanneer hij door een weidse gamewereld draaft. De gamewerelden die het dichtste in de buurt ervan komen zijn die van Shadow of the Colossus en Red Dead Redemption II: oorden waar zowel schoonheid als dreiging hangt. Wat boekdelen spreekt is in ieder geval dat we na meer dan zes uur spelen nog absoluut geen zin hadden om de controller neer te leggen.

Gaan lopen

De uitgestrektheid van de Lands Between – want de wereld is ook nog eens monumentaal groot – zorgt er ook voor dat je beter in staat bent om confrontaties uit de weg te gaan. Zeker in het begin van de game moet je een grote achterstand in skills en krachten compenseren met controllerbehendigheid.

Na ieder van je vele overlijdens kom je echter opnieuw in de vergevingsgezind gestructureerde wereld terecht, met alleen je Runes (de valuta van de game) en niet je spullen die je kwijt bent. Ook de Sites of Grace, zeg maar de kampvuren uit de Dark Souls-games, zijn gul uitgestrooid over de wereld, zodat je nooit te ver moet terugrijden met je Spectral Steed (een soort paard met hoorns) nadat je het loodje hebt gelegd.

In de systemen waarop de game drijft heeft Miyazaki dan weer geen duimbreed toegegeven: na een moeilijk bereikbare level up heb je bijvoorbeeld zelden zoveel extra kracht dat bepaalde vijanden een pak makkelijker zijn. Daarvoor heb je wat geaccumuleerde extra levenskracht nodig, gecombineerd met verbeteringen aan je uitrusting en persoonlijke groei in de manier waarop je die zestienknoppige controller bedient.

Elden Ring is een game die, net als zijn voorgangers, geen voorgekauwde beloningsstructuur heeft: de game daagt je vooral uit om jezelf mentaal te belonen bij iedere manhaftig behaalde pyrrusoverwinning.

Elden Ring verschijnt op 24 februari voor PS4, PS5, Xbox en pc.