Bouw een legertje hacktivisten op en – dit is een quote – ”unfuck London”. Dat is in een notendop het opzet van Watch Dogs: Legion, een brandend actuele titel in een wereld waar cybercriminaliteit hoogtij viert. Aan ambitie duidelijk geen gebrek, maar heeft Ubisoft dit keer een écht prijsbeest te pakken of is het stilaan tijd voor een spuitje?

Londen ontploft

Zoals iedereen weet: de wereld is naar de kloten (of we zijn toch goed op weg). In de nabije toekomst is het hart van het post-brexit Verenigd Koninkrijk al in een meer vergevorderde staat van dystopie: de economie staat op instorten, Big Brother monitort iedereen en zijn grootmoeder en georganiseerde misdaad tiert welig. Tot overmaat van ramp doet een bomaanslag The Old Smoke op zijn grondvesten daveren.

Niets minder dan het ethisch hackerscollectief DedSec krijgt de schuld van de aanslag in zijn schoenen geschoven. Dat clubje, onder meer geleid door de gortdroge grappen spuiende artificial intelligence genaamd Bagley, is dringend aan uitbreiding toe om dat en ander onrecht de wereld uit te helpen. Aan ons om die revolutie op gang te trappen. Dat doe je door rond te lopen in de straten van Londen, voorbijgangers te profilen en ze vervolgens te rekruteren tot jouw leger.

Iedereen speelbaar

Van graffitikunstenaars over bouwvakkers tot spionnen en zelfs trigger happy omaatjes: werkelijk íédere sterveling die in de metropool rondwaart is een potentiële nieuwe rekruut. Maar voor wat hoort wat, en dus is enige overtuigingskracht van tel, in de vorm van – zelden opwindende – missietjes. Elk nieuw lid voegt nieuwe vaardigheden en/of items toe aan DedSecs arsenaal (lees: paintbalgeweren, AR-onzichtbaarheidsmantels, spijkerpistolen,…) waardoor opdrachten vervullen een strategische toets krijgt.

Zij het een enorm lichte, strategische toets. temeer omdat de meeste skills toch beschikbaar zijn voor je hele squad en je uiteindelijk met eender welk personage victorie kan kraaien. Op zich werkt Ubisofts hoog gegrepen feature wonderwel: nooit eerder hielden we zo nauwgezet NPC’s in de gaten wanneer we doorheen de prachtig nagebouwde Londense wijken, inclusief de vele landmarks, struinden. Maar er is helaas ook een keerzijde aan die diversiteit.

Zo veelzijdig als jouw legioen verzetsstrijders na een tijdje is, zo zielloos is elk personage afzonderlijk en zo onbestaand is hun invloed op het eveneens generiek aanvoelend verhaal – enkele interessante ethische vraagstukken buiten beschouwing gelaten. Allemaal zijn het gewoon inwisselbare DedSec-pionnetjes met vettige Britse accenten om wie we eerlijk gezegd geen roestige reet gaven. Meer zelfs: op den duur snakten we naar een uitgepuurd hoofdpersonage. Hell, we begonnen zelfs Aiden Pearce te missen! (Die maakt overigens een comeback in toekomstige DLC.)

Leuke zandbak

Nu, voor wie verhaal en geloofwaardigheid slechts bijzaak zijn, biedt Watch Dogs: Legion een meer dan degelijke zandbakervaring waarin het heerlijk experimenteren is met technologische snufjes allerlei. Beveiligingscamera’s overnemen, om vervolgens in het exoskelet van een robotspin te kruipen die op zijn beurt per cargodrone naar hogere oorden gevlogen wordt om daar die broodnodige digitale sleutel te bemachtigen: het is slechts een van vele manieren waarop een missie te volbrengen valt. Stealth wordt te allen tijde aangemoedigd aangezien vuurgevechten liever te vermijden zijn, want knap lastig en dus riskant – zéker wanneer Permadeath ingeschakeld is. De gebrekkige mêleecombat raden we al helemaal af trouwens.

Ondanks de vele opties die Watch Dogs: Legion de spelers toereikt, worden de verhaalmissies echter snel eentonig.  Meestal komt het neer op: ga naar punt X en bemachtig informatie over deze of gene villain, uiteraard al computerkrakend. Van een game van dit kaliber verwacht je gewoon meer afwisseling. De puzzel- en platformsegmenten bieden wat soelaas, maar kunnen uiteindelijk niet verhinderen dat het missiedeuntje snel bijzonder voorspelbaar wordt.

Daartegenover is er in Londen naast de verhaalmissies wel voldoende te beleven en/of verzamelen. Dat gaat van wijken bevrijden, pakketjes bezorgen, affreuze outfits kopen, darten, clandestien boksen tot zelfs zuipen – we zitten tenslotte nog altijd in Groot-Brittannië. Kwantiteit zat, kwaliteit ietsje minder. Qua openwereldgame valt dus wel wat te beleven in Watch Dogs: Legion, enkel jammer dat het verhaal en de personages ons niet weten te overtuigen.

Ubisofts nieuwe keffer ontloopt wat ons betreft die gevreesde spuit, maar valt evenmin in de prijzen. Daarvoor is een acuut gebrek aan narratieve diepgang en een weinig geïnspireerd spelverloop te prominent aanwezig. Misschien weet de online multiplayer die gepland staat voor december ons meer te overtuigen?