Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: PS4/Xbox One/Xbox Series/PC

Hier bij Invader zijn we best nostalgische zielen. We keken dan ook uit naar deze laagvlieger: een hack ’n slasher van enkele Ninja Gaiden-veteranen met zoveel bloed en batshit-crazy ideeën dat zelfs Suda51 er jaloers van wordt. We hoopten op een sleeper hit, maar krijgen een miserabel stukje videogame dat hard faalt in zijn opzet.

Bloedsplatterfest

Die opzet? Een eerbetoon aan de glorieuze PlayStation 2-dagen en dat in de vorm van een actiegame die helemaal volgens de gamewetmatigheden van toen is gemaakt. Al weten we nog steeds niet wat we er precies van moeten denken. De graphics lijken van de PS3 geplukt, het stemmenwerk is vreselijk en we zijn er niet uit of we de lange cutscenes en de animeflashbacks onbegrijpelijk maar cool vinden, of eerder gewoon onbegrijpelijk.

Jij speelt Hannah Stone, aanvoerder van de Zombie Unit die hakkend en stekend haar missies voltooit. Waar jij gaat, vliegen de ledematen in het rond. Ben je geen bloedbad aan het maken? Dan kan je gaan met je squad gaan chillen op het politiekantoor. En chillen mag je hier ruim interpreteren: zo kan je naar een kookprogramma met Stefanie Joosten kijken (ja, Quiet uit MGS), een shoot ‘em up spelen op de arcadekast of naar de karaokebar. Veel mini-games, net als vroeger dus, al is dat zowat het enige positieve aan dit PS2-eerbetoon.

Een snelle dood

Op alle andere vlakken slaat Wanted: Dead de bal mis. De missielevels zijn rechtlijnig en spelen als een lightversie van Devil May Cry. Met een heleboel gore finishers. Leuk in het begin, maar na een uurtje merk je dat Wanted: Dead geen afwisseling op het menu heeft staan. Zowel bij de combat, vijanden als omgevingen is eentonigheid troef.

Voor een actieheldin in wording is Hannah Stone bovendien best kwetsbaar. Na enkele goed gemikte schoten van de baddies, legt ze steevast het loodje. Als ze zelf schiet, duurt het dan weer een eeuwigheid om die kogelsponzen om te leggen. Het customizen van je guns is bijzonder basic en wanneer je aan de slag gaat met de skill trees om je personage te upgraden, krijg je constant het gevoel dat ze al die skills eigenlijk al vanaf de start had moeten hebben.

Actiestatistieken

Het maakt ook niet veel uit of je de stats van je aanvallen, verdediging of utility bijwerkt: het lijkt weinig impact te hebben op je prestaties. De AI van de vijanden is bij momenten erbarmelijk en de moeilijkheidsgraad enorm ongebalanceerd. Terwijl je het ene moment een groep baddies moeiteloos een stukjes rijt, zit je het volgende onherroepelijk vast. Daarenboven liggen de checkpoints soms tenenkrullend ver uiteen, waardoor een slecht afgelopen actie je een kwartier laat backtracken.Af en toe is er een lichtpuntje in de vorm van bijvoorbeeld een dolle trip met een kettingzaag, maar die momenten zijn veel te schaars.

Wat een heerlijk onbegrijpelijk retrozootje had moeten worden dat deed denken aan de gouwe ouwe PS2-tijden, is uiteindelijk een ultrafrustrerende trip down memory lane. De cheesy dialogen, vreselijke voice-acting en flinterdunne personages, hadden we zelfs nog door de vingers kunnen zien. Maar na een uurtje ook op het hakken en beuken zijn uitgekeken? Da’s onvergeeflijk. Sorry boys, van de makers van Ninja Gaiden hadden we toch meer verwacht.