Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: XPS4/Xbox/PC

Na de ellenlange ontwikkelingsperiode die Vampire: The Masquerade – Bloodlines 2 doorstaan heeft, is het een mirakel dat de game het maanlicht nog zag. De titel werd aangekondigd in 2019, overgeheveld naar een andere studio en verschillende keren uitgesteld. De narratieve meesters van The Chinese Room – bekend van Dear Esther en Everybody’s Gone to the Rapture – lijmden de brokken zo goed mogelijk aan elkaar, maar toch laat de helse ontwikkeling van de vampieren-RPG zijn sporen na.

Vampierenduo

Als speler krijg jij controle over The Nomad, een Elder Vampire die ontwaakt na een eeuwenlange slaap. Opvallend genoeg ben je niet alleen, want in je bloed circuleert de stem van een vreemde. Je interne gast stelt zich voor als Fabien, een vampier en detective die altijd voor de vampier-community in Seattle gewerkt heeft. Hoe de link tussen hem en The Nomad ontstond? Dat is een raadsel, maar hij besluit je wel wegwijs te maken in het hedendaagse Seattle.

Dat moderne Seattle ziet er niet zo visueel indrukwekkend uit als het had kunnen zijn. Het grafische design doet denken aan de PS4-generatie. De belichting probeert het visuele leed te verzachten, maar kan niet verbergen dat de 3d-models en kwaliteit van texturen eerder thuishoren op de vorige generatie consoles.

Duistere beschaving

Het sfeertje in Vampire: The Masquerade – Bloodlines 2 zit dan wel weer goed. Als The Nomad kom je terecht in een maatschappij die net onder het oppervlak van de normale samenleving in Seattle. De vampierengemeenschap is verrassend sterk opgebouwd, met een strikte hiërarchie waarin elk figuur zijn eigen beduidende rol heeft.

Het is van cruciaal belang dat The Masquerade gerespecteerd wordt, want anders dreigt de hele vampierencommunity ontmaskerd te worden door de mensheid. En dat zou hun relatief vreedzame bestaan in gevaar brengen. Je tanden zetten in de hals van een burger doe je best in een donker steegje. Maar ook je paranormale krachten tonen in het bijzijn van je ordinaire medemens is not done. Doe dat te vaak en je krijgt zonder pardon een staak door je hart voor het verstoren van de orde.

Paranormale plaats delict

Te midden van die zorgvuldige opgebouwde beschaving, ontwaak jij als The Nomad met een mysterieus symbool op je hand. Je trekt op onderzoek in de onderwereld van Seattle, waarbij je personages Mass Effect-gewijs kan benaderen op verschillende manieren.

De dialogen zijn best goed geschreven en ook het stemmenwerk is degelijk, zij het bij momenten ietwat overdramatisch. Vanzelfsprekend hangt je reputatie af van je dialoogkeuzes, al vormen die slechts kleine vertakkingen op een grotendeels rechtlijnig pad.

Ook Fabien speelt een belangrijke rol, want hier en daar navigeer je door flashbacks van de excentrieke detective. De agent draait al enkele decennia mee en onderzoekt via zijn telepathische gave een resem brutale moorden, die mogelijk het hedendaagse leven kunnen beïnvloeden. De Fabien episodes bieden geen combat, maar geven nog meer inzicht in de geschiedenis van The Masquerade in Seattle en versterken het achtergrondverhaal.

Bloederig conflict

Tijdens je avontuur krijg je het aan de stok met heel wat vijanden, al is die combat lang niet zo sterk als het verhaal. Na de proloog krijg je de keuze uit een zestal klassen met unieke krachten. Gezien je op termijn de vaardigheden van alle klassen kan vrijspelen, is het slechts een formele keuze. Het bepaalt wel je offensieve opties tijdens de eerste uren van de game. De focus daarbij ligt op stealth of viscerale combat, maar vreemd genoeg geeft Bloodlines 2 je zelden genoeg vrijheid om je personage efficiënt op te bouwen.

Om abilities te unlocken, moet je punten verzamelen door drie bloedtypes uit de halsslagaders van burgers te zuigen. Om diezelfde vaardigheden effectief te kunnen gebruiken, moet je ze opnieuw ontgrendelen met Skill Points – een beloning voor missies. Op zoek gaan naar burgers met het correcte bloedtype is simpel, maar om de hele skill tree zo vrij te spelen? Enorm omslachtig.

Mocht Seattle als omgeving wat interactiever zijn aangepakt, had dat ook geholpen aan de beleving. Maar veel meer dan een decor is de stad niet. Je vindt er een handvol vaste opdrachtgevers voor zijmissies. En je kan jagen op burgers. Meer valt er echter niet te beleven. Dat die zijmissies in essentie altijd een fetch quest zijn, is opnieuw een gemiste kans. Zonde, want de makers hadden zoveel meer kunnen doen met de duistere samenleving.

Rommelige gevechten

Met de combat van Bloodlines 2 hebben we een haat-liefde-verhouding. Eerst en vooral valt het niet te ontkennen dat de game enkele leuke ideeën heeft in de vorm van een resem brute moves. Een hypersnelle regen van vuistslagen op je vijand loslaten? Bloeddolken lanceren? Of de tegenstand met je vlijmscherpe nagels onthoofden? Het ziet er enorm cool uit in first-person en ook de impact ervan voelt krachtig aan.

Maar helaas zijn die gevechten onvoldoende gebalanceerd. Je legendarische vampier is opvallend kwetsbaar, waardoor je meer dan eens het onderspit moet delven tegen een groep sterke vijanden. Inkomende aanvallen ontwijken blijkt bovendien belachelijk desoriënterend, vooral in nauwe gangen. Als de overmacht aan vijanden je dan ook nog eens in een hoekje duwt, is het snel gedaan.

Inconsistent

Het duurt ook lang om tijdens een gevecht je vaardigheden te resetten zodat je die opnieuw kan gebruiken. Dat doe je met potions of door bloed te drinken. Veel skills vereisen echter meer dan één dosis. En gezien de tegenstand zo overweldigend is, ben je daarom vaak aangewezen op de basisaanvallen. Een cooldown had hier wonderen gedaan.

Je beschikt ook over telekinetische moves, maar de regels daarvan zijn niet consequent. Zo kan je voorwerpen gooien en vuurwapens bedienen, maar kogels stoppen is dan weer een brug te ver.

Kortom, de combat van Bloodlines is net zoals het visuele gewoon te pover. Hoewel de moeilijkheidsgraad niet zo hoog ligt, sterf je veel en krijg je frequent het gevoel dat je onterecht bent gestorven vanwege het manke combat design.

Bloodlines 2 had daarom meer baat gehad bij een third-person view. Niet alleen geeft dat meer overzicht tijdens het vechten, het zet ook de deur open voor een lockdown-functie. Iets wat onmisbaar is in het vechtsysteem dat The Chinese Room hier wil serveren.

Misschien iets om mee te nemen voor Bloodlines 3? Wij denken van niet. Gezien de absurd lange ontwikkelingstocht en tonnen budget die het heeft opgeslorpt, vermoeden we dat deze vampier voorgoed in zijn kist beland.