Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: PS4/Xbox One/Xbox Series/PC

Zou de derde game uit een serie de onhandelbare puber van het pak zijn? TT Isle of Man: Ride on the Edge 3 lijdt alleszins aan een stevige identiteitscrisis. Ontwikkelaar RaceWard Studio twijfelt tussen voluit kiezen voor een realistische ervaring of gaan voor het vrijblijvende spelplezier van Forza Horizon met een paar wielen minder. Door dat gehink op 2 gedachten missen ze spectaculair de bocht. Het trouw terugkerende publiek moet het met de overgebleven brokstukken stellen.

De vergelijking met Forza Horizon ligt voor de hand. In plaats van enkel de befaamde Snaefell Mountain Course minutieus te digitaliseren, bootst deze nieuwste het volledige eiland Man na. Alleen vergeten ze daarbij dat de spelwereld in Forza Horizon een op de werkelijkheid gebaseerde fantasie is, vol hyperfotogenieke uithoekjes en boordevol op zijn minst halfinteressante activiteiten. De freeroam in deze racer – die we vanaf nu voor het gemak Ride on the Edge 3 zullen noemen – beperkt zich tot min of meer verplicht enkele wegen verkennen om de events vrij te spelen. De tank met inspiratie is dus meer dan halfleeg.

Saai, saaier, Snaefell

We kunnen ons voorstellen dat een volledig eiland nabootsen veel bloed, zweet en motorolie kostte. Helaas ging dit ten koste van content die je wel in de twee vorige edities vond. We denken daarbij niet in het minst aan de andere, vaak denkbeeldige circuits, waar best aardige baantjes tussen zaten.

Geen enkele van die parcours maakt nog zijn opwachting in Ride on the Edge 3. In plaats daarvan krijg je delen van de TT Course met flarden verbindingswegen die het geheel afwijkend aaneenbreien. We stellen vast dat er nog een pijnlijk ontslag viel. Je kan niet langer jouw eigen motorcoureur het asfalt opsturen. Alleen de echte namen komen aan bod.

De compensatie voor die onfortuinlijke keuze is een soort geschiedenisboek. Met mondjesmaat speel je info vrij over de rijders, het eiland, de wedstrijd en meer van dat. Mooi, want de Isle of Man TT is een zeer traditierijk gebeuren. De presentatie van die historisch feiten kan niettemin wat extra toeters en bellen gebruiken. Mooie filmpjes of speelbare scenario’s? Niets van dat!

Waarom die allesomvattende saaiheid? Geef ons een campagne waarin je het van een huis-tuin-en-keukenamateur tot een deelnemer aan de Senior TT schopt. Of vertel het verhaal van de familie Dunlop. De bekendste straatracefamilie ter wereld heeft een geschiedenis vol kilometershoge pieken en nog veel diepere dalen. Hollywoodscenario’s verbleken erbij. Zelfs als je het slecht uitwerkt, heb je er een interessante modus bij.

Groundhog Day op de moto

Ons bakje bagger is nog niet leeg. Door te focussen op al die zijwegen, vallen er nog meer bouten en moeren van het chassis. Alle startmotoren zijn basisversies zonder upgrades die sturen als een zatte fietser in het bos van Wallers-Arenberg. Door upgrades vrij te spelen, verbetert het weggedrag stelselmatig. Maar: dat moet je voor elke motor apart doen.

Zo blijf je wel even bezig met altijd maar hetzelfde doel. De eindeloze cirkel kan je op geen enkele manier doorbreken. In de custom events – zeg maar de quick play – kan je ook niet met een volledig gepimpte versie van de racepaarden op pad. Hoe wereldvreemd kan je zijn?

Onze testsessies speelden zich af op de PS5. Daar stuitert de framerate alle kanten op. Op welbepaalde stukken parcours flirt de framerate zelfs met de grens van het onspeelbare. De Ramsey Hairpin is elke keer opnieuw net geen diashow. Delen van de omgeving laden bij momenten net voor je wielen in.

Als er tussendoor toch vloeiende beelden verschijnen, dan merk je meteen dat het weggedrag nog altijd niet perfect zit. Vreemde valpartijen, waarbij je zonder reden omvervalt, komen veel te vaak voor. Vooral bij lage snelheden ontbreekt het de motoren aan elke logica.

Gemiste potentie

Om onze ontgoocheling te benadrukken, vermelden we nog 1 keer de volledige titel. TT Isle of Man: Ride on the Edge 3 rijdt zichzelf de dieperik in. Deel 2 is onomwonden een betere game. Wij slaan onszelf voor de gehelmde kop, want op de weinige momenten dat alle puzzelstukjes in elkaar vallen, merk je welke potentie deze reeks heeft.

Geen enkele racegame weet die rauwe adrenaline zo door de aderen te pompen, wanneer je met een bokkende motor toch vol gas langs ommuurde voortuinen vliegt. Daardoor blijven motorjunkies zoals ons deze game tegen beter weten in spelen. Maar eerlijk: deze kunnen we niet aanraden.