Je kan nooit genoeg Borderlands hebben. of dat dachten we toch. Tot we diep in deel 3 te kampen kregen met een hardnekkige Borderlands-moeheid. Groter, uitgebreider en explosiever dan tevoren, maar niet even raak als deel 2. Gelukkig verschijnt de ratelende ADHD-tiener Tiny Tina ten tonele met een kakelverse, doeltreffende en van draken en goblins voorziene remedie. Zeg niet zomaar ‘een spin-off’ tegen Tiny Tina’s Wonderlands, want deze lijvige zijstap brengt aardig wat geslaagde veranderingen aan Gearbox’ looter shooter-formule.

Bunkers & badasses

Wie denkt dat dit niet meer is dan een brave doorzetting van de Tiny Tina’s Assault on Dragon’s keep-DLC, heeft het verkeerd. Ook al is de opzet vrijwel dezelfde: de grofgebekte Tina nodigt enkele vrienden uit voor een potje Bunkers & Badasses, zeg maar de Borderlands-versie van Dungeons & Dragons. Als dungeon master met dropt ze je in een wereld van magiërs, draken, achtzijdige dobbelstenen en toverspreuken. Wie bij de termen ‘fantasy’ en ‘tabletop’ spontane kotsneigingen krijgt, kunnen we geruststellen: Wonderlands is eerder een parodie op het fantasy RPG-genre dan een verheerlijking ervan. Net als die oude DLC dus, maar dan stukken ingrijpender.

De grootste verandering is de wereldkaart. In Wonderlands rij je niet langer door een open wereld, op zoek naar je volgende doelwit of fetch object. Op een ouderwetse isometrische map à la Final Fantasy beweeg je hier je character van combat arena naar combat arena. Je kan er nieuwe zijmissies of geheime gebieden op ontdekken, maar vechten gebeurt enkel in de combatgebieden. Zo zijn er op de Overworld map net als bij JRPG’s ook random encounters met vijanden, die je naar een combat arena dwingen.

Allemaal erg bizar voor een Borderlands-game denk je dan, maar het werkt. Zo verlies je geen tijd met het doorkruisen van gigantische gebieden en krijg je veel sneller waar het allemaal om draait: vette actie. De combatgebieden waar je doorheen mag knallen vinden we op vlak van gamedesign zelfs beter te pruimen dan de vaak uitgestrekte gebieden van Borderlands 3. Compacter, sneller, maar nog steeds even roekeloos en explosief hard.

Guns galore

Tiny Tina’s Wonderlands draagt vanzelfsprekend nog steeds dat vertrouwde Borderlands-DNA in zich. Ook hier tonnen loot, een gazillion wapens en overdonderende actie gekruid met geestige dialogen. First thing first: het knalwerk voelt nog steeds ongeëvenaard goed. De optie om je mêléé-aanvallen te gaan verfijnen is mooi meegenomen, maar het zijn de magische spells die zorgen voor de grootste aardverschuiving.

De granaten zijn vervangen door een shitload aan magic spells die werken met een cooldown. Zo kan je vuur of elektriciteit afschieten, een beschermend schild opwerpen of kometen uit een interdimensionele poort. Meer visueel spektakel, meer opties om je vijanden pijn te doen en vooral: nog meer afwisseling.  De toevoeging van magische krachten versterkt het explosieve knalfest dat Borderlands al was en voelt belachelijk divers.

Een voorbeeldje zeg je? Ergens in een toverbos hakten we met onze Clawbringer een legertje kwaadaardige paddenstoelen vakkundig in de pan. Eerst vanop een afstand flamberen met onze vuurpijlschietende kruisboog, daarna onze zuurspuwende chaingun erop loslaten. Tussen de salvo’s door toveren we een mini-aardschok uit onze strijdhamer en schieten we sporadisch 2200 volt uit onze vingertoppen. Dat terwijl onze mini-draak Wyvern de vijand van bovenaf met zijn vuuradem bestookt. Niet gewoon fun, maar helemaal awesome.

Klassensysteem op de schop

Nog een wijziging in dat Borderlands-DNA: Tiny Tina’s Wonderlands introduceert verschillende nieuwe klassen – meer hierover op de pagina hiernaast – waarbij je er nu twee kan gaan combineren. Twee skill trees die je kan mixen en matchen? Klopt. Dat multiclassen geeft het experimenteren met perks en het verfijnen van je eigen vechtstijl een enorme boost. Zo kan je van de ijskoude beuker Brr-Zerker een magische supertank maken door hem te combineren met de Clawbringer. Of hem combineren met de Stabbomancer en er een nog brutere super-mêlée krijger van maken. De combomogelijkheden lijken niet alleen eindeloos, maar zijn dat ook.

Verdient absoluut ook een vermelding: na de vaak ellenlange dialogen tijdens het knallen in Borderlands 3 en vaak flauwe witzen die nooit het niveau van zijn voorgangers haalde, hebben de makers op verhaalvlak een versnelling hoger geschakeld. Gearbox heeft aardig wat budget gespendeerd aan een Hollywood-topcast en dat werpt zijn vruchten af.

Een noodzakelijk eigenlijk, want Tiny Tina staat al sinds haar debuut in Borderlands 2 geboekstaafd als één van de sterkste gamepersonages. Wat denk je van dit gezelschap: Will Arnett (Arrested Development) als de immer slechte Dragon Lord, de legendarische Andy ‘Lonely Island’ Samberg als ruimtepiraat Valentine en stand-up comédienne Wanda Sykes (Curb Your Enthousiasm) als vrouwelijke evenknie van Claptrap. Oké, niet alle grappen zijn altijd even geslaagd en bij momenten verdient Tina écht een handvol downers. Maar de sterke personages en het luchtige sfeertje maakt deze nonsensicale D&D-aanval er erg geslaagd op.

Niet zo eindig

Al is het niet allemaal peperkoek en aardbeisiroop in deze Wonderlands. De endgame bijvoorbeeld vinden we (nog) niet overtuigend genoeg, wat best problematisch is voor een Borderlands-game. Na het hoofdverhaal schotelt Chaos Chambers je gerandomiseerde dungeons voor waar je kan bazen knallen voor betere wapens en loot. Maar het voelt allemaal net iets te beperkt om te blijven grinden. Het gevolg van de afwezigheid van een open wereld? Misschien, al deemstert dat gemis gedeeltelijk weg wanneer je de chaos in co-op aangaat.

Tiny Tina’s Wonderlands is vermakelijk als de pest. Verfrissend voor Borderlands-veteranen en door zijn Harry Potter-laagje misschien ook een beginpunt voor nieuwkomers en non-believers. Geen gewone spin-off dus, maar een fantasy powertrip die de Borderlands-formule op eigenwijze manier sterker maakt.