Als The Quarry één ding bewijst, dan wel dat de Britten van Supermassive Games véél betere horrorverhalen bricoleren wanneer ze daar de nodige ademruimte voor krijgen. Hun laatste episodische exploten, uitgebracht onder de vlag van The Dark Pictures, excelleerden vooral in middelmatigheid, goeddeels te wijten aan de kortere en daardoor ook oppervlakkige (sub)plots. En dan laten we de overvloed aan voorspelbare jump scaresen griezelclichés nog buiten beschouwing.

Teen slashers

Nee, dan waren we een pak meer onder de indruk van het veel grootsere Until Dawn uit 2015, een interactief gruwelavontuur dat met zijn mix van melodrama en terreur herinneringen opriep aan de beste (of slechtste, zo u wil) teen slashers die wij als prille pubers verslonden, genre Scream, I Know What You Did Last Summer, Urban Legend en House of Wax. The Quarry, pas in maart van dit jaar aangekondigd, beloofde een spirituele opvolger van die sleeperhit te zijn. En hartritmestoornissen ten spijt, zijn we niet teleurgesteld na ons uitje naar dit helse zomerkamp.

Grootser en langer betekent in dezen ook gezapiger, want The Quarry is – zeker bij aanvang – nogal een slow-burn. Het begint allemaal met kampleiders Laura en Max die een pikzwarte landweg afrijden op weg naar Hackett’s Quarry Summer Camp, dat zoals te verwachten na verloop van tijd het toneel wordt van een reeks verschrikkingen. Wanneer Laura een maanverlicht bos doorkruist, wordt ze plots opgeschrikt door een geestachtige flikkering, waarna je als speler een eerste van de vele ronduit nagelbijtend spannende momenten ervaart, als je het op een lopen zet richting veiligheid. Alhoewel, veiligheid? Nooit voel je je op je gemak en daar speelt Supermassive erg goed op in, door vooral zuinig te zijn met schrikmomenten.

Stereotiep groepje

Ook wordt de vijftienkoppige cast (onder wie David Arquette, vooral bekend van het eerder vernoemde Scream) in een rustig tempo aan je voorgesteld. Hoewel de potentiële moordslachtoffers een stereotiep groepje vormen, bestaande uit de malle jock, de ongemakkelijke nerd en die ene grapjas met veel te veel zelfvertrouwen, toch beschikken ze over net genoeg eigenheid om je op het minst mild geïnteresseerd te houden. Wij begonnen ons zowaar gehecht te voelen aan enkelen van hen, hetgeen een brute scène met grimmige afloop net dat tikkeltje impactvoller maakte.

Want ja, net zoals bij zijn voorgangers, is het ook hier de bedoeling om het gezelschap zo ongehavend mogelijk door deze dodentocht te gidsen. Veel gameplay hoef je ook hier niet te verwachten, afgezien van de overigens belachelijk vergevingsgezinde quick-time events. Die zijn zodanig eenvoudig dat we vermoeden dat dit een bewuste designkeuze van Supermassive was, opdat je helemaal zelf kan bepalen wie er al dan niet het loodje legt. Want ook keuze is hier vitaal, met zijn 186 (!!) eindes (toegegeven: we hebben ze heus niet allemaal gezien).

Tergend traag

Naast gesprekken voeren, knopen doorhakken, knoppen rammen en het occasionele schietsegment, speur je de kampsite vooral af op zoek naar aanwijzingen, bewijzen en tarotkaarten. Dat exploreren is helaas bijzonder rechtlijnig en vooral tergend traag, wat we gezien de continue tensie als extra enerverend ervoeren. Was een lichte looppas nu echt zo veel gevraagd? Gelukkig zijn Jacob, Kaitlyn en co. dan weer wel in staat om te rennen wanneer het échte gevaar op de loer ligt.

Hoewel The Quarry nooit zo beangstigend wordt als een Silent Hill of P.T., – de game neemt zich dan ook niet té serieus – is het er toch met brio in geslaagd een onheilspellende sfeer voortdurend hoog te houden, met zijn prachtige belichting, filmische vertelstijl en de toevoeging van waarzegster Eliza, die ieder hoofdstuk aan elkaar praat.

Afgezien van een co-opmodus, waarbij je de controller dient door te geven, en een Movie Mode die de gameplay al helemaal naar de vuilnisbak verwijst, is er weinig extra’s te bespeuren. Maar herspeelbaarheid is dan weer wel van tel, al zeker voor de completisten die alle mogelijke opties willen afgaan. Met zijn Friday the 13th-vibe en liefde voor alle creature features uit het VHS-tijdperk, heeft Supermassive verreweg zijn beste werk afgeleverd sinds Until Dawn.