Voer voor menig cafégevecht: wat is nu eigenlijk de beste Assassin’s Creed? Met liefst twaalf hoofdafleveringen en zeventien spin-offs is er keuze te over, maar als je’t ondergetekende zou vragen, dan geldt deel 2 als absoluut magnum opus. Heuglijk nieuws voor de Nintendo-minnaars onder jullie: die is voor het eerst te spelen op de Switch. Nog beter nieuws: de net zo kwalitatieve sequels Brotherhood en Revelations krijg je er nog bij ook.

Deze trilogie werd voor de gelegenheid geoptimaliseerd, maar hoe goed draaien deze ruim tien jaar oude kleppers op Nintendo’s hybride die – laat ons wel wezen – wat hardware betreft al een tijdlang tegen zijn plafond aan schurkt?

Bescheiden oogstreling

Laat ons beginnen met het goede nieuws: in de docked-modus mag deze collectie een bescheiden oogstreling genoemd worden. Zowel Ezio, de Italiaanse rokkenjager annex sluipmoller in wiens huid je kruipt, als de overige nevenfiguren (onder wie Leonardo Da Vinci hemzelve!) zien er behoorlijk gelikt uit, zowel in de cutscenes als tijdens gameplay. De handheldmodus maakt enkele toegevingen om de boel vlotjes draaiende te houden, maar dat valt enkel op als je met een haviksblik richting NPC’s in de verte kijkt.

Daarbovenop krijg je een solide 30 frames per seconde. Dat kan voor sommigen anno 2022 als een domper klinken, maar als zelfs tijdens een chaotische banlieuerel in de drukste gedeeltes van Rome geen enkele framedrop te bespeuren valt, dan prijzen wij onszelf gelukkig. Raar genoeg durft de motor wel al eens te sputteren tijdens de tussenfilmpjes. Maar niets onvergeeflijks.

Een technisch manco dat dan weer wél als hoofdzonde geldt: de alom verguisde input lag. In alle drie de afleveringen worden missies extra bemoeilijkt door Ezio’s (te) trage reacties wanneer wij knoppencombinaties allerlei invoeren. Na een tijd went het wel, maar van een écht vlotte ervaring kun je moeilijk gewagen – en dat geldt voor zowel docked als handheldmodus. Ook durven NPC’s al eens in de weg lopen, waardoor frustratie nooit veraf is. Hopelijk voorzien de luitjes van Ubi nog een patch.

Oppervlakkige extraatjes

Of er iets nieuws te bespeuren valt in deze Switch-collectie? Welja, de HD rumble maakt trillingen lichtjes realistischer, de HUD kreeg een minieme opsmukbeurt en de touchscreen biedt extra functionaliteit. Maar dat zijn weinig verleidelijke toevoegingen op zich, eerder oppervlakkige extraatjes.

Wel krijg je de ultieme trilogie voorgeschoteld, inclusief alle downloadable content van weleer, en zelfs twee kortfilms. Let wel: het geheugen van je Switch uitbreiden met een microSD-kaartje is geen overbodige luxe, want The Ezio Collection neemt in zijn volledigheid een stevige 35 gigabyte in beslag, al kan je vanzelfsprekend iedere aflevering desgewenst apart downloaden. Dat het multiplayerluik uit Brotherhood en Revelations zijn weg niet vond op de Switch-versie, vinden we dan weer een kapitale misser. Of zijn we te hebberig?

Classic

Nu, afgezien van de frustrerende besturing blijven deze Assassin’s Creed-telgen staan als de Duomo in Firenze. De plot van de meest gevierde assassijn uit de reeks, waarin je een generatieoverschrijdende oorlog uitvecht met de zogeheten Tempeliers, staat niet voor niets te boek als loepzuivere classic. Wie Ezio’s avonturen destijds gemist heeft, mag eigenlijk niet twijfelen, al twijfelen wij er op onze beurt niet aan dat de eerder uitgekomen PS4- en Xbox One-versies de vloer aanvegen met deze editie.