The Evil Within lanceerde op het perfecte moment. Survival horror zat in het slop door een verschuiving naar shooteractie. Bethesda deed een tegenaanval: de uitgever haalde de Japanse bedenker van Resident Evil aan boord en gaf hem een carte blanche. Het resultaat? Een geschifte horrortrip die ze nu overnieuw willen doen.
Sebastian Castellanos daalt opnieuw af naar de akelige STEM-wereld. Een terugkeer naar bekend terrein is het niet, want deze keer komt de ex-rechercheur terecht in Union. Wat normaal een idyllisch dorpje had moeten zijn, wordt nu overspoeld door duivelse gedrochten en monsters. Gelukkig is Sebastian het schieten nog niet verleerd en legt hij alle griezels zonder schroom om. Met één verschil: in tegenstelling tot zijn voorganger, neemt The Evil Within 2 de structuur over van Rise of the Tomb Raider. Intense verhaalgedreven sequenties worden afgewisseld met sandbox-omgevingen. De vrijheid om op verzamelobjecten te jagen en zijmissies te ondernemen is leuk, maar neemt tegelijk ook het claustrofobische angstgevoel weg. Toegegeven, de game is uitdagend, maar als de locatie van monsters in een sandbox voorspelbaar wordt, ebt de spanning snel weg.
Zonde, want tijdens de rechtlijnige gameplay is The Evil Within ronduit geniaal. Vaak kom je zo’n afgrijselijke en vreemde taferelen tegen dat je spontaan naar een kostzakje grijpt. En dat heeft alles te maken met het visuele spektakel van de horror. Noem ons gerust psychopaten, maar wij hadden geen idee dat gruwel zo elegant en gracieus in beeld kon worden gebracht. Een voorstelling van de bovenste plank dus, al doet The Evil Within 2 tegelijkertijd niet veel nieuwe dingen. Er zijn zelfs duidelijke knipogen naar Resident Evil 7 en BioShock.
Dat gezegd zijnde, hebben wij de hele rit uitgezeten met ofwel een brede grijns op onze smoel vanwege de prachtig vormgegeven horror, ofwel met een maag in de knoop van de spanning. En dat is alleen maar een goed teken.
