fbpx

The Callisto Protocol is niet de Dead Space-killer waar we op hoopten

callisto protocol review A

Laat ons beginnen met de olifant in de kamer – of in dit geval: de tweekoppige reuzenzombie in de ruimtegevangenis: ja, The Callisto Protocol heeft nogal wat weg van zijn spirituele voorganger Dead Space. Kan ook moeilijk anders: als de cobedenker van EA’s succesfranchise, Glen Schofield, een nieuwe scifi-horrorgame bouwt, dan moeten de knipogen naar zijn geesteskind wel aanwezig zijn. Maar dit debuut van studio Striking Distance louter afdoen als afkooksel zou oneerlijk zijn. The Callisto Protocol heeft z’n eigen smoelwerk gekregen. Een beetje een mismaakt smoelwerk, dat wel. Maar toch.

Murphy strikes again

Al van bij het prille begin is een van de triomfen van deze gruweltocht ongetwijfeld de sfeer, een haast misselijkmakende mix van verval en eenzaamheid. Er is ook voldoende intrige, als je personage Jacob, een ‘doodgewone’ interplanetaire vrachtvervoerder, zonder duidelijke reden gevangengenomen wordt in de Black Iron Prison, gelegen op de maan Callisto.


De wet van Murphy laat zich uiteraard snel gelden, wanneer Jacob afdaalt in de onderbuik van de gevangenis terwijl een mysterieuze ziekte de bewoners transformeert in bijtgrage mutanten. Met een verscheidenheid aan locaties, groezelige cellen, steriele laboratoria, besneeuwde buitenposten en ondergrondse plekken, is er genoeg diversiteit te bespeuren.

Helaas zijn de voorgeschotelde missies nogal voorgekauwd: genre de typische zoektocht naar zekeringen om een bepaalde deur open te krijgen of stroom zien te leiden naar ontoegankelijke gebieden. Ondertussen word je vaak opgejaagd door de meest gortige wezens, veelal in de vorm van jump scares. Zelfs angsthazen als wij kunnen een goed geplaatst gilmomentje appreciëren, maar Striking Distance morst ermee als zatte Rita op een vrijdagavond.

Callisto protocol review 3

Tenenkrommend

Jacob kan zich verweren met een handjevol schietijzers die je doorheen de game vrijspeelt, maar meer focus ligt op de meleecombat – alleen al omdat munitie vanzelfsprekend nogal schaars is. Die confrontaties zijn op hun best even zenuwslopend als uitdagend, maar op hun slechtst ronduit tenenkrommend Een-op-eengevechten, waarbij je naast lappen uitdelen ook even hard moet focussen op ontwijken, kunnen er ondanks de nogal funky besturing mee door, maar wanneer je belaagd wordt door een groepje gedrochten, voelt het gewoonweg alsof de vechtmechanics hier niet op voorzien zijn.

Het resultaat is veel te vaak een ronduit choquerende sequentie waarin Jacob op degoutante wijze de pijp aan Maarten geeft – ja, nog ranziger dan een Mortal Kombat of God of War. Nu, aangezien je wel vaker het onderspit delft tijdens zo’n chaotisch handgemeen, verliezen die niet-doorspoelbare doodsscènes snel hun schokeffect, en dragen ze alleen bij aan de frustraties. De makers hebben al verbetering beloofd, maar op moment van spelen was dat voor ons nog niet het geval.

the callisto protocol review 2a

The Force

Net als bij Dead Space is ook hier geen sprake van een HUD, maar zie je aan de hand van Jacobs hoogtechnologische chokercollier hoelang je het nog kan uitzingen, en wordt het aantal overblijvende kogels hologramgewijs weergegeven op je pistool. Tijdens kalmere momenten is zo’n gebrek aan visuele ballast op je scherm een fijne touch, maar wanneer je een robbertje op leven en dood aan het uitvechten bent, kan het toch handiger zijn om duidelijk te zien hoeveel muilperen je nog kan verdragen, alvorens je gezicht en twee armen te verliezen.

De coolste feature is wat ons betreft Jacobs telekenise-vaardigheid, die je toestaat om belagers als een lappenpop tegen de grond te keilen – of nog beter: tegen een ronddraaiende vleesmolen of handig geplaatste spikes op de muur. Zie het als The Force, maar dan met iets gruwelijker resultaten. Eens je deze skill hebt vrijgespeeld, gaat het niveau van The Callisto Protocol de hoogte in, of toch wat de actie betreft.

Callisto protocol review 1.jpg

Doordeweeks

Plotgewijs overtreft dit griezelfestijn dan weer zelden de meest doordeweekse horrorprent, met zijn overvloed aan goedkope trucjes om je de stuipen op het lijf te jagen en weinig innemende personages en/of dialogen. Op dat vlak hebben we de laatste jaren toch een pak beter gezien. En ook de technische performance laat het op PS5 tijdens de meest hectische momenten afweten, met vervelende frameratedrops en gestotter.

The Callisto Protocol is misschien in staat om de meest hardcore horrorliefhebber te beroeren, naast masochisten die geen graten zien in veelvuldig sterven en opnieuw proberen. Maar wie gewoon een even enge als solitaire reis door de ruimte wil maken, wacht beter op de Dead Space-remake, die begin volgend jaar al in de rekken ligt.

7.1
The Callisto Protocol
  • continu beklemmend sfeertje
  • visueel niet onaardig
  • telekinese heerst
  • doordeweekse plot
  • te veel goedkope jump scares
  • vaak frustrerende combat
  • performance issues

BESLUIT

Solide debuut van Striking Distance, al zijn er te veel gebreken. Wie gehoopt had op de Dead Space-killer komt van een kale ruimtereis thuis.

Een reactie achterlaten