Getest op: Xbox Series
Ook beschikbaar op: PS5/Switch/PC

Met Tales of Kenzera: ZAU levert het piepjonge Surgent Studios zijn debuut af. De game gaat taboes niet uit de weg en tackelt een zwaar onderwerp: omgaan met het verlies van een naaste. Maar of zo’n diepzinnig thema ook een geslaagde 2D Metroidvania oplevert? Dat lees je hieronder.

Leren loslaten

In Tales of Kenzera krijg je de controle over Zau, een jonge sjamaan die op spiritueel avontuur trekt om zijn Baba (lees: vader) terug tot leven te brengen. Hij wordt vergezeld door Kalunga, god van de Dood, die hem belooft zijn vader te redden als hij drie verloren Geesten kan begeleiden naar het hiernamaals.

Tales of Kenzera omarmt de persoonlijke ervaringen van bedenker Abubakar Salim (die ook de stem voor Bayek uit Assassin’s Creed Origins leverde) na de dood van zijn vader. Met Kalunga als mentor, ontdekt Zau tijdens een pakkend avontuur hoe hij moet omgaan met verlies. Zo blikt hij terug op memorabele momenten met zijn vader, maar leert hij ook enkele belangrijke levenswijsheden.

De dialogen tussen Zau en Kalunga bevat vaak treffende beeldspraak en aangrijpende levensbeschouwingen, die je als speler meenemen doorheen Zau’s rouwproces. Toch is Tales of Kenzera niet altijd een bedroevende game, want het contrast tussen de naïeve Zau en de wijze Kalunga levert meer dan eens grappige interacties op.

Ondanks de krachtige boodschap, mist het verhaal iets. De dialogen zetten soms aan tot nadenken, maar er zijn weinig elementen die écht blijven hangen. Bovendien zullen persoonlijke ervaringen van de speler altijd bepalen hoe sterk het verhaal van Zau binnenkomt.

Bruisende eenvoud

Tales of Kenzera doet zijn best doet om een memorabele beleving neer te zetten. Niet in het minst door de kleurrijke levels, geïnspireerd door de mythologie en cultuur van de Bantoevolkeren. Zau doorkruist dichtbegroeide jungles, imposante canyons, uitgestrekte velden en duistere grotten, die allemaal een eigen sfeer en uitstraling hebben. De 3D-achtergronden hebben een groot dieptegevoel, waardoor de omgevingen veel groter lijken dan ze zijn.

Ondanks de grafische opsmuk, is het eigenlijke level design vrij eenvoudig voor een Metroidvania. Het pad doorheen de levels is nagenoeg altijd rechtlijnig met weinig ruimte voor exploratie. Uitzondering zijn een handvol optionele challenges, al is het vaak niet de moeite om daar tijd in te stoppen wegens magere beloningen. Ook back-tracking is zelden nodig, omdat je alle verstopte goodies vaak tijdens een eerste verkenning kan spotten.

De platformpuzzels daarentegen zijn leuk bedacht, maar nooit uitdagend. De game voert immers zo vaak een autosave uit, dat je slechts een deel van elke platformsectie moet herhalen na een restart. Wel frustrerend wordt het wanneer Tales of Kenzera niet consequent is met collision detection. Een botsing met scherpe rotsen staat garant voor een insta-death, maar soms vliegt Zau er los over en registreert de game dat toch als een collisie. Andere keren raakt hij de dodelijke pieken overduidelijk, maar gaat de game gewoon verder.

De dans van Zon en Maan

Tussen de exploratie door serveert Tales of Kenzera een heleboel confrontaties. Gelukkig beschikt Zau over twee coole wapens, met elk een eigen skill tree. Activeert hij het Zonnemasker, dan kan Zau de monsters vierendelen met vurige dolken. Met het Maanmasker kan hij ijzige projectielen afvuren om vijanden op afstand aan te pakken. En hoewel Zau een handige dash heeft om aanvallen te ontwijken, missen wij een parry & counter-systeem in de latere hoofdstukken.

Confrontaties zijn best dynamisch waarbij je door arena’s zoeft en tussen beide maskers wisselt afhankelijk van je vijanden. Zonde dat de arena-omgevingen vaak dezelfde lay-out hebben, waardoor confrontaties bijna altijd gelijkaardig aanvoelen. En de beperkte afwisseling in vijanden helpt ook al niet. In latere omgevingen hebben diezelfde monsters zelfs een dubbele levensbalk, waardoor de herhaling nog harder doorweegt.

De boss battles zijn beter uitgewerkt en laten een sterkere indruk achter. Elke verloren Geest heeft een design dat past bij de omgeving waarover hij heerst. Bovendien beschikt elke eindbaas over een dynamische en evoluerende moveset, waardoor je toch wat oplettender moet zijn om overeind te blijven. Erg uitdagend worden de Geesten niet, maar ze vormen een leuke uitbreiding op de rest van de formule.

Slordigheden

Ondanks de mooie presentatie, heeft Tales of Kenzera: ZAU last van een buggy besturing. En da’s nefast voor een Metroidvania. Zo lijkt het alsof Zau soms volledig blokkeert in de omgeving. Dat kan gebeuren na een resem sprongen, maar ook tijdens het gliden. Een extra sprong of de thumbstick naar neutrale positie brengen fixt het probleem, maar tijdens combat leidt dat natuurlijk tot een vroegtijdige dood. En da’s ontzettend ergerlijk.

Tales of Kenzera: ZAU is een goede eerste poging van Surgent Studios. De game serveert een best pakkend verhaal in een mooi grafisch jasje, maar neemt te weinig risico’s op gameplayvlak. Er is in ieder geval wel potentieel aanwezig, dus misschien beter bij een volgend project?