Voor wie een beetje thuis is in de wereld van de JRPG behoeft de Tales-serie geen introductie. Al sinds de 16-bit Super Nintendo vecht de franchise voor een plaatsje in de spotlights naast grote namen als Dragon Quest en Final Fantasy. Of het daar eindelijk in slaagt op next-gen consoles?

OG from 1995

Geloof het of niet, maar de Tales-reeks is al ouder dan het gros van onze community. De JRPG-reeks startte in 1995 in Japan, maar de doorbraak in het westen kwam er pas écht met de toenmalige Gamecube-exclusive Tales of Symphonia. Sindsdien heeft er zich een heus legertje fans verzameld, waardoor Bandai Namco met het volste vertrouwen om de 2-3 jaar een nieuwe titel kan lanceren.

Het voordeel aan dit alles, zeker als je op dit moment totale leek bent? De games zijn zo goed als losstaand van elkaar. Ze delen alleen enkele elementen, zoals een gelijkaardige visuele stijl, een handvol plotelementen die terugkeren en… dat is het zowat. Ook Tales of Arise bouwt bewust verder op die traditie, omdat de makers net een heel nieuw publiek willen aanboren. Of zo lijkt het toch aan de oppervlakte…

Verhaal van de Rijzende Zon

De grafische stijl van deze Tales wijkt af van de norm bij Namco Tales Studio. De animelook van vroeger is er min of meer wel nog in de (hoofd)personages, maar alles errond heeft een stijl die je eerder zou verwachten in een westerse RPG als The Witcher. De omgevingen en menu’s zijn doorheen de hele game knap ontworpen met heel wat oog voor detail, waarvan er nu des te meer zichtbaar zijn aangezien de game beroep doet op de Unreal Engine 4.

Leg deze game en zijn rechtstreekse voorganger Tales of Berseria (of de Definitive Edition van Tales of Vesperia) naast elkaar, en je kan nauwelijks geloven dat ze uit dezelfde stal komen. Die achtergronden, de lichteffecten,… Tales of Arise is een heuse sprong voorwaarts op visueel vlak en die evolutie kunnen we enkel toejuichen. Al zijn er af en toe nog vervelende grafische pop-ups merkbaar, ook op next-gen consoles. Onder die nieuwe visuals schuilt echter een JRPG die niet zo sterk afwijkt van wat je zou verwachten.

De verhaallijn begint weliswaar erg duister, net als de soundtrack die geen seconde aflaat met de bombastische composities. De eerste uren en locaties van Tales of Arise tonen een weinig hoopvolle wereld, ver weg van de vaak idyllische plekken die we gewend zijn uit de reeks. Zelfs het hoofdpersonage start naamloos, gemaskerd en gevangen als slaaf in een wereld die onder de knoet gehouden wordt door de Renans, een militair volkje dat stelselmatig de hele wereld veroverd heeft.

Ons hoofdpersonage bezit een unieke “gave” waardoor hij geen pijn kan voelen, maar verder dan dat zou je hem en zijn lotgenoten geen kans geven in deze grimmige wereld. Uiteraard raakt Iron Mask – de naam die hij draagt aangezien hij wegens geheugenverlies zijn echte niet meer kent – al snel verwikkeld in het verzet tegen de Renans. Hij blijkt een capabel krijger en je kan misschien al raden dat zijn identiteit en herinneringen nog een rol zullen spelen in het verdere plot.

Revolteren

Samen met Iron Mask ontdek je dat de wereld door de Renans in vijf zones werd verdeeld, met elk een Renan Lord aan de macht. Samen met de verzetsgroep Crimson Crows is het jouw doel om alle vijf deze regio’s te bevrijden van de tirannie. De eerste uren spelen zich af in regio Caliglia en bevatten ontzettend veel cutscenes en dialogen. Je kan het beschouwen als een tutorial, maar toch blijft de hele looptijd van Tales of Arise een afwisseling van verhaal versus actie.

Zelfs als verstokte RPG-fanaten hebben we toch verschillende malen de fast forward knop gebruikt wanneer de personages opnieuw oeverloos tegen elkaar begonnen te palaveren. De Tales-games stonden altijd al bekend voor de zogenaamde ‘skits’ – spontane conversaties tussen de leden van je heldengroep die wat meer achtergrond geven over de wereld en personages – maar in deze game gaan de makers toch wat overboord met de hoeveelheid conversaties. Zelfs tijdens de gevechten, slagen je personages er nauwelijks in twee seconden hun mond te houden.

Maar laat dat gelukkig het enige negatieve puntje zijn dat we kunnen aanhalen over de actie van Tales of Arise. Je bestuurt aanvankelijk enkel Iron Mask, maar leert op gezette tijden nieuwe kompanen kennen. In battle krijg je de controle over het door jou als actief aangeduide personage, en de rest kan je ofwel volledig automatiseren, ofwel vragen om zich aan bepaalde patronen te houden (zoals het al dan niet opgebruiken van healing items en magie). Dit systeem werkt vlekkeloos en de controle over slechts één personage zorgt ervoor dat de best chaotische gevechten al bij al overzichtelijk blijven.

Naast standaardaanvallen en wapenskills, bestaan er ook Artes (magie waar niet elk personage toegang toe heeft), en een heleboel extra aanvallen die je kan afvuren zodra je Boost meter gevuld is, of zodra één van je teamleden klaarstaat voor een combo. Het geheel kan zo diep gaan als je maar wil, met ook moeilijkheidsgraden die een grote rol spelen op de hoeveelheid tactiek die je zal nodig hebben. Maar zelfs bij de laagste moeilijkheidsgraad mag je rekenen op een visueel spektakel, voornamelijk tijdens de waanzinnig inventieve boss fights. Zonder spoilers: de eerste boss fight ziet er indrukwekkender uit dan de final boss uit heel wat andere games.

Punten en kritiek

Goede graphics, een opvallende soundtrack, oerdegelijke combat. Je mag er al vrij zeker van zijn dat Tales of Arise een mooie score zal ontvangen. Tel er het interessante leveling systeem bij op, waarbij je gedurende de hele game zelf kan kiezen welke extra skills je per personage wil vrijspelen, en je hebt een sterk geheel. Zelfs de verhaallijn slaagt erin, na een wat moeilijke start, om onze aandacht vast te houden. Wat op zich al een sterke prestatie is. De meeste personages zijn  bovendien voorzien van een goeie stemmenacteur. Het is de eerste nieuwe Tales-game sinds 2016, en je merkt aan alles dat Bandai Namco de tijd heeft genomen om een knap afgewerkt product af te leveren.

Knap, maar lang niet perfect. Niets bijzonder storends, want zoals hierboven omschreven zit het best goed met de belangrijkste elementen van een game. Al hadden we bijvoorbeeld liever gezien dat de gevechten net een tikje minder chaotisch werd gepresenteerd. Zeker later in de game, wanneer de moeilijkheidsgraad de hoogte in schiet. Dan gebeurt zoveel tegelijk op het scherm, dat de grootste uitdaging erin bestaat je te oriënteren.

Een ander stoorzender: de betalende DLC-pakketten. Die zijn schering en inslag bij Japanse RPG’s en focussen zich doorgaans op weinig essentiële zaken als extra outfits voor de personages. Zo ook in Tales of Arise, behalve dan dat men ook pakketten aanbiedt met enorme boosts die de game en enkele van zijn onderdelen zoals koken of craften van wapens, totaal nutteloos maken. Het voelt aan als een cynische manier om geld te kloppen uit de zakken van gamers met weinig tijd of zin om de game te spelen zoals hij bedoeld werd.

Maar het moet gezegd: zelfs met deze minpunten, blijft Tales of Arise een meer dan geslaagde JRPG. Een sterke underdog die ervoor zal zorgen dat Final Fantasy, Dragon Quest en andere grote namen binnen het genre een tandje moeten bijsteken.