Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: PS4/Xbox One/Xbox Series/PC

2023 is een belangrijk jaar voor vechtspellen. De grote drie maken hun comeback en strijden om de steeds tanende interesse van het grote publiek. Met Street Fighter 6 zet Capcom alvast de toon: de vechtkampioen is forser dan ooit en maakt ook nog eens alle fouten van zijn voorganger goed. Dubbel en dik zelfs.

De magere vijf

Want in alle bescheidenheid mogen we stellen dat Street Fighter V maar een mager beestje was. Het vechtrooster miste verschillende favorieten – die Capcom als betalende DLC achterhield – het online gedeelte was eenvoudigweg gebroken en qua content leek het alsof Capcom de helft van zijn to do-lijst niet had afgevinkt. Er was zelfs geen Arcade Mode. Erfzonde!

De Japanse vechtjassen lapten vervolgens de boel stapsgewijs op met een stroom aan updates, maar herstellen deed deel 5 nooit helemaal. Niets van dit nu: Capcoms pakt uit met een lijvige en van de pot gerukte campaign modus, een online hub die de ouderwetse speelhalcultuur probeert te recreëren en genoeg singleplayercontent voor wie niet competitief is aangelegd. En dit bovenop een vechtsysteem dat het meest gestroomlijnde ooit is. Ready? Fight!

Slapstick City

Street Fighter 6 is onderverdeeld in drie grote brokken. En daarvan is World Tour ongetwijfeld de meest verrassende. In een gedurfde poging om het vechtgenre aan een breder publiek te slijten, kan je je eigen fighter aanmaken en vervolgens een 25-uur lange singleplayerrit ervaren in een soort open wereld RPG-modus die doet denken aan Yakuza. Hierbij kan je de straten van onder andere Metro City verkennen, elke passant uitdagen tot een potje beuken en allerlei zijmissies uitvoeren. Die variëren van uitermate onnozel tot geschift Japans. Jouw uiteindelijk doel: de wereld afreizen om alle vechtlegendes in hun eigen habitat te bezoeken en hun skills te leren. Om zo de ultieme vechtkampioen te worden.

World Tour neemt zichzelf niet serieus en da’s best verfrissend. Het ene moment neem je het op tegen het lokale misdaadsyndicaat of straatjochies met een kartonnen doos op hun hoofd, het volgende beuk je een roze ijswagen kapot of stuur je selfies naar Ryu. World Tour houdt op verhaalvlak geen steek, is excentriek en serveert evenveel slapstick als vechtlessen. Hoefde deze World Tour eigenlijk wel? Absoluut niet. Maar het is gewoon fun en staat haaks op het sérieux van vechtgames. Het is Capcoms manier om niet-competitieve gamers te tonen dat games gewoon fun moeten zijn. En dat juichen we toe.

Modern noch Dynamic

Minder positief zijn we over de vereenvoudigde besturing die Capcom je voortdurend door de strot probeert te rammen. De Modern-besturing gooit de klassieke zes-knoppige input overboord en laat je special moves, combo’s en Critical Arts met amper 2 knoppen uitvoeren. De AI assisteert je wel. Kies je voor Dynamic dan hoef je zelfs gewoon een aanvalsknop indrukken en doet de game de rest. Autoplay dus.

We begrijpen de strategie van Capcom: er is ongetwijfeld een groep gamers die blij is met de snelle hapklare besturing en zo zonder enige toewijding of training kan winnen. Leuk voor hen, maar hierdoor kan je onmogelijk het vechtsysteem stapsgewijs ontdekken en zo de fundamenten van Street Fighter onder de knie krijgen. Nee, geef ons maar de klassieke manier van vuisten wisselen: met zes knoppen, een kapotgedraaide duim en veel gevloek.

Drive deze maar!

Het vechten zelf – daar draait het uiteindelijk om – is een voltreffer. Die is meer gebalanceerd dan in Street Fighter V en zorgt dankzij de toevoeging van de 6-delige Drive-meter voor intensere doch strategischere gevechten die snel kunnen keren. Met een volle Drive-meter kan je allerlei nieuwe trucjes uitvoeren waarbij de Drive Impact uitblinkt in veelzijdigheid. Daarmee absorbeert de anticiperende speler elke vijandelijke aanval alvorens hem/haar verder af te troeven.

Klinkt eenvoudig, maar het systeem is weldoordacht en best gebalanceerd. Gebruik je het te vaak, raakt je meter uitgeput en gaat je fighter in Burnout modus waarbij je onder andere meer schade oploopt. Of veelgebruikers kunnen hun eigen Drive Impacts gecounterd zien en vervolgens helemaal kapot worden gemaakt. Met de Drive meter kan je ook gewone aanvallen upgraden, Drive Parries uitvoeren en vervolgens connecteren met een Drive Dash. Genoeg mogelijkheden om mee te experimenteren en op elke vijandelijke strategie een gepast antwoord te vinden. Het resultaat is ontzettend vermakelijk en evenwichtig, waardoor de gevechten ook langer duren.

Singles only

Hou je niet van online, dan kan je terecht in Fighting Ground waar je heel wat singleplayeropties vindt. Van de oefenmat en klassieke Arcade Mode tot Extreme Battles waarbij je zelf je regels bepaalt en er al dan niet een stel drones of andere gimmicks tussen gooit. Het is trouwens de plek bij uitstek om kennis te maken met het nieuwe vechtrooster.

Vaste waarden zoals all-rounder Ryu, supersonische militair Guile en opdiener van tsunamivuisten E. Honda zijn lichtjes herontworpen. Die oude garde wordt aangevuld met een heleboel nieuwkomers. Onze favorieten? De breakdancende kungfumeester Jamie, de reusachtige Italiaanse worstelkoningin (denken wij) Marisa en Lily, dochter van T.Hawk die een stel vreemde pollepels hanteert. De mix van oud en nieuw werkt, al missen we alweer enkele favorieten. Je hebt toch wel de versie met Battle Pass aangekocht?

Het vechten zelfs ziet er bovendien weergaloos uit. Overgestileerd, voorzien van hectoliters neonverf en doordrenkt van een rauwe hiphopstijl die doet denken aan Street Fighter III: Third Strike. De decors zijn kleurrijk en zitten tjokvol detail. De animaties alweer heerlijk vloeiend, met schermvullende Super Arts die het visueel vermogen van je 4K tv zullen testen. Het zit hem vooral in de vele visuele details: de dwarrelende rozenblaadjes in Ryu’s stage, de tronies en lichamen die na de eerste ronde sterk gehavend zijn en ga zo maar verder. O ja, en tijdens het laadscherm kan je jouw vechter grimassen laten trekken. Helemaal overbodig, maar o zo leuk.

Naar de speelhal

Naast World Tour en Fighting Ground – die zich beiden richten op offline – is er nog de Battle Hub. En wat een contrast met het magere online gedeelte van deel 5. Hier moet je zijn wanneer je je online wil meten. Of de sfeer van een arcadehal wil opsnuiven. Zo word je gedropt in een futuristische versie van een speelhal waar de arcadekasten rug-aan-rug zijn opgesteld. Hier kan je je zelfgemaakte vechtersbaas testen, nieuwe kledij aanschaffen, retroklassiekers spelen of naar één van de arcadekasten gaan en een speler uitdagen voor een gevecht. Een social hub die wel eens kan uitgroeien tot de belangrijkste pijler van deze Street Fighter 6.

We moeten nog afwachten of Capcom die Battle Hub levendig kan houden met events en andere live service content. Maar het is nu al duidelijk: in tegenstelling tot de grotdroge menu’s van zijn voorganger, is deze Battle Hub een verademing. En dat mag gezegd worden van het ganse vechtpakket dat Street Fighter 6 is. Capcom heeft duidelijk geleerd van zijn fouten en biedt bakken content om zowel nieuwkomers als oudgedienden aan de slag te houden. Wat ons betreft nu al de kampioen van 2023. Al maakt het ons tegelijk razend benieuwd hoe concurrent Bandai Namco hierop zal reageren met Tekken 8. Een uitstelletje naar 2024 misschien?