Al wie zelf een poezenbeest in huis heeft, zal na tien minuten Stray kunnen beamen dat de naamloze kat die je in die game bestuurt zich verdomd realistisch gedraagt. Je harige viervoeter strekt bijvoorbeeld haar voorste pootjes nadat ze is ontwaakt uit haar slaap. Ze krabt aan alles wat van ruwe stof is, zoals tapijten en gordijnen. Ze banjert met een parmantige tred over de daken, krabt met haar achterste poten aan haar oor krabben, lebbert alleen aan bewegend water. En bij een sprongetje zie je haar zichzelf eventjes afzetten met haar rug.

Dat schitterende oog voor detail waarmee de rosse zwerfkat werd geanimeerd – twee mensen bij de Canadese ontwikkelstudio Blue Twelve hebben er twee jaar van hun leven aan gewijd – maakt van Stray alvast een overtuigende, emotioneel verpletterende, warm behaaglijke game-ervaring. En dan hebben we nog niet eens de betoverende wereld geëxploreerd.

Miauwkes!

Eerst even over die laatste, want het is zonder overdrijven de tweede ster in deze game. Na een hartverscheurende scène waarin je kat door een calamiteit wordt gescheiden van haar soortgenoten, ontdekt ze een wereld waarin de mensheid het loodje heeft gelegd. Robots, met een oud Apple Macintosh-scherm als hoofd, hebben de dagelijkse beslommeringen van de mens overgenomen. Ook zij zijn wezens van de allerbeminnelijkste soort, die hun scheppers al eeuwen na hun verdwijning nog altijd op handen dragen.

Maar goed, Stray zou geen game zijn als er geen onnoemelijk kwaad hoefde te worden tegengehouden. En dat is meteen ook de reden waarom de mensheid het loodje heeft gelegd. We verklappen natuurlijk niet wàt het is, maar laat ons het erop houden dat we er goed in zijn geslaagd om onszelf uit hebzucht, wild consumentisme en ongeoorloofd vertrouwen in technologie te gronde te richten.

Dakhaas

Al zijn we er wél in geslaagd om goedaardige AI te ontwikkelen. De robotten hebben zonder ons een prima werkende – zij het wat slordige – samenleving opgebouwd in de achtergelaten gebouwen van een onbestemde Aziatische stad (de in 1994 ontruimde ommuurde stad Kowloon, nabij Hong Kong, stond hiervoor model). Maar de gevaren die de mensheid op de knieën dwongen zijn er nog altijd, en het is aan jou en het minirobotje dat je al snel op je rug krijgt om die af te wenden.

Stray is een oldschool avonturengame waarbij je vooral moet verkennen en puzzels oplossen. Er zijn een aantal actiesequenties die best solide gemaakt zijn, maar een stuk minder sterk overkomen dan de rest van de game. Ze steken zelfs schril af tegen het element dat een kleine instantklassieker maakt van Stray: de gesprekken die je via je vliegend robotje B-12 voert met al die wandelende ijzerwinkels.

Je onderzoekswerk, ook snuisterend door documenten en computerterminals – rekt de ervaring van Stray flink op (reken zo’n 5 uurtjes spelplezier). Maar tijdens de korte rit ontspint zich een zeer consequente wereld, waarin alle details verband houden met elkaar. Een korte topervaring die je niet onberoerd zal achterlaten.