Koreaanse games zijn in opmars. Na de soulslike avonturen van steampunk Pinokkio in Lies of P, vuurt het land met de meest ongezellige noorderburen nu ook Stellar Blade op ons af. Een hoogwaardige, volbloed actiegame voor PS5 die allesbehalve woke is.

Groetjes uit Seoel

Dat we steeds meer Chinese en Koreaanse games op onze consoles te spelen krijgen, heeft vooral met Sony te maken. Die heeft verschillende Aziatische studio’s gepord om de mobile en free-to-play games links te laten liggen en zich te focussen op consolegames voor het westen. Ontwikkelaar Shift Up is er eentje van.

De developer uit Seoel kijkt voor een keer verder dan de Aziatische markt en brengt met Stellar Blade een volwaardig actiegame naar PS5. Het is een visueel indrukwekkende kruising van Devil May Cry en Alita: Battle Angel geworden, met een vechtsysteem waar menig westerse developer een puntje aan kan zuigen. Al merk je ook dat dit de consoleprimeur van de studio is. Terwijl er ongetwijfeld gretige afnemers zullen zijn van die typische Aziatische ingrediënten zoals een onbegrensde anime-bewondering voor de vrouwelijke vormen, zie je dat ze weinig ervaring hebben met twee elementen die er meer toe doen: een sterke verhaalvertelling en world building.

Bombastische intro

De jongens en meisjes van Shift Up hebben onze aandacht vanaf de eerste minuut. En dat heeft niet alleen te maken met de welgevormde bilpartijen. Tijdens de bombastische intro dendert een ruimtepod richting planeet aarde en maak je – tussen ontploffingen en instortende megabuildings door – kennis met de inzittende Eve.

Als cyborgsoldate van de Airborne Squad moet je onze desolate planeet moet zien af te helpen van de Naytiba’s, een parasitair monsterras dat de menselijke beschaving om zeep hielp. Dat doe je met behulp van een hypermodern scifi-zwaard en een praatgrage drone die zich tot vuurwapen kan omvormen. Hakken, ontwijken, knallen en sterven. En dat in een wereld die er ronduit fantastisch uitziet.

Wie echter ook een sterk verhaal verwacht, moeten we teleurstellen: de post-apocalyptische scifi-vertelling is er een van flinterdunne soort. De personages zijn stereotiepe anime met een bordkartonnen persoonlijkheid. De dialogen tussen de emotieloze Eve en de haar crew schipperen tussen lagere schoolniveau en uitermate cringey. En de enkele plotwendingen die de makers op je afvuren, zie je al van mijlen aankomen. Gelukkig is er nog de combat en billen.

Perfect parry

Waar Stellar Blade in uitblinkt is zijn vechtsysteem. Dat is ijzersterk en combineert een ballet van geschifte combo’s en supermoves met heel wat parry- en countermogelijkheden. Op gepaste tijden een aanval blocken zorgt voor een perfecte parry, waarna je met een speciale Bèta Attack kan uitpakken. Na enkele perfect parry’s (hoeveel hangt af van vijand tot vijand) verliest je opponent ook zijn stance en kan je hem een spectaculaire en doorgaans fatale blow toedienen. Zoals een Sekiro light? Juist ja.

Het vechtsysteem van Stellar Blade zit gevarieerd in elkaar. Naast parryen en het ontwijken van onblockbare aanvallen, moet je ook afrekenen met fatale attacks. Dan licht je zwaard even blauw of paars op en is het zaak van snel te counteren met de juiste input. Reflexen en timing zijn cruciaal. Want de Naytiba’s zijn een verdomd gevarieerd legertje rotzakken die steevast beschikken over verschillende aanvalspatronen. Enkel om met jouw parry timing te fucken. Best sterk werk voor een eerste grote game.

Gezondheidsmanager

Vechten in Stellar Blade betekent ook levensmetermanagement. Verdedigen is belangrijk, maar doe het niet constant. Elke geblockte aanval zorgt voor chip damage waardoor hardnekkige verdedigers tijdens bossfights hun levensmeter snel zien leeglopen. Regelmatig helende middelen nemen is belangrijk, al is daar ook timing cruciaal. De animatie neemt een seconde in beslag en laat je onbeschermd. En dat kan dodelijk zijn tijdens baasgevechten.

Die bossfights zijn visueel indrukwekkend en steevast spectaculair, al zie je dat de makers worstelen met de balans. De meeste bosses zijn best behapbaar, maar naar het einde toe schotelt Stellar Blade enkele onmetelijke lastige en daarom ook frustrerende gevechten voor die je moet blijven herproberen. Dat terwijl je die guns only bossfights van een half uurtje eerder met twee vingers in de neus hebt geklaard.

Terwijl Eve het ene moment ontzettend overpowered aanvoelt dankzij de zooi aan skills, upgrades en verse powermoves die je aan razendtempo vrijspeelt, word je het volgende moment met drie snelle, opeenvolgende hits van een vijand terug naar af gestuurd. Tijd om te helen heb je niet eens gekregen. De balans? Die kan stukken beter en zorgt soms voor frustratie.

De afgrond achterna

Ondanks de vette combat en technische hoogstandjes – de framerate blijft tijdens de vaak chaotische actie lekker stabiel – merk je op andere vlakken dat dit de allereerste grote consolegame is van Shift Up. Stellar Blade is een actiegame, maar heeft ook gejat bij andere genres. Zo moet je ook vaak klimmen en klauteren zoals in Uncharted, zijn er guns only segmenten waar de game plots hard aan de horrogame Dead Space doet denken en integreert het een kampsysteem zoals soulslikes. Het zorgt voor een gevarieerde mengelmoes, waarbij niet alle factoren even geslaagd zijn. 

Dat vleugje Uncharted is eigenlijk een onwelriekende vlaag. Niet alleen is de besturing tijdens het platformen niet precies genoeg, ook bij het walrunnen loopt het connecten vaak mis. Dit hebben we al stukken beter gezien in veel andere games. En dat de Koreaanse makers flagrant een treinwrakgedeelte erin hebben gestopt die ontzettend hard lijkt op Uncharted 3, duidt eerder op een gebrek aan inspiratie dan een collegiale knipoog naar het team van Naughty Dog.

Semi open wereld

Stellar Blade mixt verschillende elementen van populaire genres en kampt daardoor met een lichte identiteitscrisis. Als je het ons vraag was deze beter af geweest als rechtlijnige hack ’n slasher. Dat besef komt het hardst tot uiting in de semi-openwereld segmenten. Zo word je vaak in een halflege settings gedropt – van een Grand Canyon vol ruïnes tot zanderige woestijn – waar vijanden doelloos rondlopen en je allerlei zijmissies kan voltooien.

Die segmenten voelen kaal en levensloos, halen het tempo naar omlaag en de schwung uit de game. De werelden zijn leeg en de zijmissies niet meer dan veredelde fetch quests. En dat de makers dan ook de kans laten liggen om wat meer aan world building te doen, vinden we erfzonde.

Stellar Blade is best wispelturig en heeft evenveel highs als lows. Waar je het ene moment geniet van de geraffineerde en uitdagende combat, of je de ogen uitkijkt tijdens een spectaculaire set piece, word je het volgende geconfronteerd met amateuristisch gamedesign. Zoals die scare attacks waarbij een vijand gewoon achter een hoekje staat te wachten om je vast te grijpen. Een poging om wat extra Souls te integreren, we begrijpen het, maar het voelt goedkoop aan. Vooral wanneer je hem/haar/het na een omgevingsscan gewoon omdat hoekje ziet staan wachten.

Allesbehalve woke

Dit gezegd zijnde hebben we ons 20 uur lang prima vermaakt met Stellar Blade. We hebben op de tanden moeten bijten tijdens de cutscenes met cringey dialogen. En gevloekt wanneer we een stuk helemaal opnieuw moesten doen door de bizarre verdeling van savepoints.

Nog een waarschuwing: wie het niet heeft voor Aziatische games, is met Stellar Blade niet aan het juiste adres. De bijzonder eclectische soundtrack bijvoorbeeld combineert hotelliftmuzak met K-pop en vage rocknummers. De beste audiodesign is diegene waar je tijdens het gamen nooit op let. Maar wanneer je door een haflege woestijn holt en voortdurend dezelfde Koreaanse pianoballad wordt herhaald, dan zit er toch iets verkeerd.

Ook het concept woke heeft de Koreaanse gamesector duidelijk nog niet bereikt. De door boob & ass physics gezegende lichaamscurven van Eve zijn dankzij de strakke pakjes en stiletto naaldhakken enorm opvallend. Op zich niets verkeerd mee, al laten de animatoren geen enkele kans onbenut om haar bevallige Kardashian butt in de kijker te zetten.

De manier waarop ze voorover buigt om een koffer te openen? Of haar suggestieve lichaamshouding wanneer ze aan een touw naar beneden glijdt? Halleluja! Er zullen ongetwijfeld jonge gamers zijn die Stellar Blade enkel daarvoor kopen. Ook wij hebben daar doorgaans geen probleem mee, maar zo dik hoefde het er nu ook weer niet op te liggen.

Dat de basisoutfit van deze emotieloze Alita Battle Angel een strak, vleeskleurige doorkijkpak is, hoeft dan ook niet te verrassen. Wat ons betreft helpt het de eindscore echter geen punt omhoog. Daarvoor worstelt Stellar Blade ondanks de geslaagde combat en technische hoogstandjes nog te hard met enkele rudimentaire grondelementen.