Devil May Cry, Bayonetta en de old school God of War-franchise bewezen het al: na een dagje hard werken voelt niets zo goed als grote aantallen schurken de pan inhakken met een scherp voorwerp. Deze Soulstice haalt de mosterd bij bovengenoemden en haalde er ook Stefanie Joosten bij, de stem van Quiet in Metal Gear Solid V. Goeie combo of komt deze twintig jaar te laat?

Dark Soulstice

De toon wordt meteen gezet: het koninkrijk Keida heeft last van demonen die vanuit de dodenwereld het rijk van de levenden op stelten zetten. Die Wraiths nemen bezit van hun slachtoffers, waardoor het leger niet te stoppen is. Gelukkig zijn er ook nog de Chimera, krijgers die ontstaan zijn uit twee zielen.

De zusjes Briar en Lute vormen samen zo’n hybride krijger: Briar is de typische sterke brawler met oversized wapens, en Lute het zieltje met magische krachten. Beide gaan op pad om alle Wraiths het koninkrijk uit te zwieren. Klinkt bekend? Nja, een Oscar voor scenario gaat deze Soulstice niet winnen.

De makers kozen voor een geslaagde cel-shaded tekenstijl dat ergens midden houdt tussen een anime en Borderlands. Alleen: het decor van deze apocalypse ziet er vrij generisch uit. Akkoord, het einde van de wereld gaat doorgaans gepaard met vuur, verdoemenis en kapotte, grauwe omgevingen vol lijken. Maar hier zie je op den duur het verschil niet meer. Daar staan de resem baddies dan weer in schril contrast mee, want vooral de bosses kunnen we ronduit creatief noemen. Een gigantisch hoofd waaruit een hoofdeloze kolos stormt die de hele omgeving sloopt? Neat!

De gezwinde hack ’n slash combat vol spektakelmoves is meteen ook wat deze Soulstice op de kaart zet. Reply Game Studios haalde de mosterd duidelijk bij Devil May Cry: ook hier gaat Briar aan de slag met haar zwaard, aangevuld met een kloeke hamer, pistolen en andere wapens. Elk wapentype heeft een unieke skill: met de vuist klop je bijvoorbeeld door armor heen. Erg cool allemaal, en de combinatie met de magische Lute zorgt voor een extra tactische dimensie.  Zij kan immers assisteren door vijanden te bevriezen.

Unity opbouwen

We beseften het vroeger niet, maar een old school hack ’n slash-game met vaste camerastandpunten maken, is een kunst. En die hebben de Italiaanse makers nog niet helemaal onder de knie. De gevechten variëren van intens naar chaotisch en vaak gooit de camera daarbij roet in het eten.

De vaste cameraperspectieven lijken vooral de mooie decors te willen tonen en kunnen – wanneer de actie losbreekt – moeilijk het overzicht bewaren. Soms kan je de camera zelf bewegen, maar ook daar staat die vaak te dicht op de actie waardoor irritante aanvallen van buiten beeld heel vaak voorkomen.

Gevolg: je moet vaak onvermijdelijke hits incasseren die je een ‘restart from checkpoint’ opleveren.

Steile curve

Nog een minpunt: de leercurve is bijzonder steil. Enige uitleg over hoe je het best aanpakt, ontbreekt volledig. Met combo’s vul je jouw Unity-meter waarmee je aanvallen van Briar kan superpoweren. Maar: één verkeerde move en je bent de opgebouwde meter kwijt. En dat werkt frustrerend.

Ook het platformen zorgt vaak voor frustratie. Door de vaste camera is afstand inschatten niet altijd even gemakkelijk en wanneer je mist, word je vaak terug naar af gekatapulteerd. Regelmatig versperren gekleurde kristallen een doorgang. Enkel na verloop van tijd en met de juiste skills kan je er doorheen breken. Backtracken geblazen dus, maar gezien de generische omgevingen en de frequentie van het platformen is dat in Soulstice absoluut een minpunt.

Deze Devil May Cry-kloon imponeert met zijn gameplay en crazy baasgevechten, maar de eentonige platformgedeeltes, de steile moeilijkheidsgraad en die verrekte kutcamera halen de schwung er grotendeels uit. En dat kan zelfs Stefanie Joosten niet goedmaken.