Shin Megami Tensei V was één van de eerste aangekondigde games voor de Nintendo Switch. En nu, bijna vijf jaar later is het ein-de-lijk zover. Van wachten ga je gelukkig niet dood, en in dit geval worden we er zelfs gelukkig van.

Dit is géén Persona

Veel reviewers vergelijken Shin Megami Tensei V graag met die andere populaire rpg uit de Atlus-stal: Persona 5. Dit leidt op het internet tot groot ongenoegen bij de Megami Tensei veteranen. Terecht. Want nieuwkomers die een gelijkaardige spelervaring verwachten, moeten we waarschuwen: dit is een totaal ander spel. Duisterder, volwassener en vooral een pak uitdagender dan Persona.

Shin Megami Tensei V speelt zich af in Tokio en focust op een groepje studenten waaronder ook de naamloze protagonist. Al na tien minuten verandert dit normaal uitziende tafereel echter in een apocalyptische omgeving. Waar je vrienden zijn en wat er precies gebeurd is, daar moet je zien achter te komen.

Het verhaal is intrigerend, maar verwacht hier geen filmische ervaring. Al vrij snel word je immers losgelaten in de grote open wereld en schuift het verhaal naar de achtergrond. We willen niet heel veel kwijt over de plot, maar uiteraard biedt de game opnieuw verschillende eindes afhankelijk van de keuzes die je in de loop van je avontuur maakt. Typisch voor de Shin Megami Tensei serie is dat niet alles zomaar zwart of wit is zoals in de meeste rpg’s. Het klassieke ‘good vs evil’ cliché is hier dan ook absoluut niet van toepassing.

Demonen rekruteren

De echte blikvangers zijn ongetwijfeld de karaktervolle demonen die je in deze donkere wereld tegen het lijf loopt. Naast de protagonist mogen er tegelijk drie demonen op het veld staan om de hordes vijanden te bestrijden. In ware Pokémon stijl probeer je dus zoveel mogelijk van die vechtersbazen te rekruteren. Dat doe je niet door Pokéballen tegen ze aan te gooien, maar door ze te overtuigen met argumenten. Elke demon heeft z’n eigen karakter, dus kan je ze lang niet allemaal op dezelfde manier benaderen. Bovendien willen de meesten ook wat extra’s; je zal dus ook in je virtuele buidel moeten tasten om hen allen tevreden te stellen.

De dialogen tijdens deze onderhandelingen zijn bij momenten hilarisch. Zo wilde een demon enkel joinen als we haar zachtjes zouden folteren terwijl we haar de huid volschelden. Wat een mens al niet moet doen om te overleven tijdens de apocalyps! Een andere demon wilde niet aansluiten omdat we nog te zwak waren, maar wanneer we die enkele level ups later opnieuw tegen het lijf liepen, was hij ons niet vergeten en besloot hij vanzelf toch aan te sluiten bij de groep. Best geniaal. Als je voldoende demonen hebt gerekruteerd, kan je ze bovendien ook fuseren met elkaar. Zo ontstaan nieuwe en met wat geluk sterkere demonen die je zullen bijstaan in de strijd.

Niet voor doetjes

En dat zal nodig zijn, want dit is allesbehalve een makkie. Tijdens de turn-based gevechten moet je gebruik maken van de sterktes en zwaktes van je tegenstanders. Doodgaan is deel van het spel en per je geschikte team samenstellen deel van de fun. Bovendien kan je je hoofdpersonage ook volledig gaan customizen. Ga je voor een vechtersbaas die focust op handgevechten of toch de magische toer op? Gaandeweg kan je allerlei aanvallen en spreuken leren van de demon essences die je in de wereld kan vinden.

Deze kan je trouwens ook gebruiken voor je demonen, waardoor het niet altijd nodig is je hele team te veranderen als ze toevallig net zwak zijn tegen die ene baas. Je moet wel je kopje erbij houden: de dood loert om elke hoek, dus aandacht is altijd een vereiste. Deze Shin Megami Tensei V is pittig, maar voor wie het allemaal wat te veel wordt, is er ook een makkelijker variant. Naar onze mening mis je dan wel voor een goot stuk van wat de franchise net zo uniek maakt.

Levendige dodenwereld

De wereld is een stuk groter dan we van de serie gewoon zijn. Bovendien ligt er op elk plekje van apocalyptisch Tokio wel een geheim verborgen. Dat kunnen mimans zijn, kleine monsters die je toegang verschaffen tot de vele perks die je harde leven iets aangenamer maken. Verder vind je in de wereld ook allerlei vreemde figuren die je opzadelen met zijmissies. Vaak staan daar nòg lastiger tegenstanders op je te wachten. Maar de extra experience punten en demon essences zijn de moeite meer dan waard.

En dan de keerzijde van de medaille. We vinden het doodzonde dat deze grote wereld niet helemaal tot zijn recht komt op de Nintendo Switch. Vijanden poppen in en uit het beeld als je ze voorbij rent en ook de framerate duikt regelmatig onder de 30fps. De meeste grote games worstelen hiermee op Nintendo’s handheld, maar het zijn vooral de grafische problemen die opvallen. De grafische stijl pleit dan weer in het voordeel van de makers: ze hebben er alles aan gedaan om de demonen zo levendig mogelijk voor te stellen. Anders dan in voorgaande delen komen de unieke aanvallen heel goed uit de verf.

Day One DLC

Hoewel je nooit het gevoel hebt een onvolledige game te spelen, is dat eigenlijk wel een beetje zo. Atlus koos er opnieuw voor om een heleboel content achter een betaalmuur te proppen. En dat vinden we bijzonder jammer. Had je zin in de epische demongevechten die je toegang verschaften tot de Amala kerker in Nocturne? Dat is dan €10. Wou je graag Cleopatra of Mephisto in je party? Ook dan moet je betalen.

En dan zijn er nog de XP boosters en andere pakketjes tegen betaling, die grind die bij een rpg van dergelijke omvang hoort drastisch inkort. We houden niet van deze aanpak en het is ook zo onnodig. Mocht Atlus binnen enkele maanden enkele unieke gevechten en kerkers toevoegen aan het spel, willen we daar met plezier geld voor neerleggen. Nu voelt dit gewoon verkeerd. Een kleine smet op een verder uitstekende rpg.