Sta andermaal op, Tarnished, want de Elden Ring-uitbreiding is nabij. Hoef het te verbazen? Shadow of the Erdtree belooft weer een moddervette kluif te gaan worden voor hen die zelfpijniging en -vernedering niet schuwen. Want in het drietal uurtjes dat we de uitbreiding mochten voorproeven in Parijs, passeerde de onsterfelijke ‘You Died’-leuze vaker de revue dan we eigenlijk durven toe te geven.

Maxed out krijger

‘Rust roest’, luidt het spreekwoord en inderdaad: het was al even geleden dat we ons op de rug van Torrent een weg hakten doorheen Caelid, Liurnia, Altus Plateau en omstreken. En dus vlijden we ons met licht knikkende knieën neer in een van de klapstoeltjes die de Bandai Namco-medewerkers hadden neergepoot in een Parijse kerk, voor de gelegenheid omgebouwd tot heidense testruimte. Dat zorgde voor een best akelig sfeertje, al zat het levensgrote standbeeld van posterboy Messmer The Impaler – ons immer in de gaten houdend – daar ook voor iets tussen.

Stipt drie uur tijd kregen we, en een minimum aan richtlijnen – naar goede From Software-gewoonte. Gelukkig niet met een hulpeloos kwezeltje, maar met een maxed out krijger (m/v/x) die over een veelheid aan maxed out wapentuig, spreuken en uit as opgetrokken metgezellen beschikt, waaronder ook enkele novelty’s. We kozen voor de Warrior, wiens vaardigheden vooral op brute kracht geënt zijn. De zelfzekerheid nam lichtjes toe… (spoiler alert) tevergeefs.

Spooky Limgrave

De uitbreiding start nabij Mohgwyns troon. Een verdorde arm die uit een cocon steekt, sleurt je mee naar het schaduwrijk alwaar Messmer kennelijk lelijk huisgehouden heeft. Dit startgebied doet gelijk denken aan Limgrave, niet toevallig ook het startgebied uit de basisgame, maar dan tijdens spooky season. Lees: duisternis, schimmige grafzerken overal, kermende schaduwfiguren en een boom in de verte die meer weg heeft van een kolossale treurwilg dan zijn majestueuze tegenpool, de Erdtree.

Over kolossaal gesproken: de rondstrompelende vuurkorf op poten in de verte – waarvoor Miyazaki duidelijk de mosterd haalde bij de legendarische manga Berserk – besloten we wijselijk gerust te laten, om via een zijweggetje richting een mausoleum te galopperen.

Daarin werden we verwelkomd door onze eerste baas: de Blackgaol Knight, een bepantserde snelheidsduivel die ons algauw met beide voetjes op de grond pleurde. Maar zoals we op pijnlijke wijze uit Elden Ring geleerd hebben: als een baas té pittig lijkt, is het misschien beter om eerst elders te exploreren.

Op en top From

En dus trokken we richting Belurat, een niet zo heel erg grote dungeon die veel verwantschap toont met Stormveil Castle, maar dan gedrenkt in een gotisch Bloodborne-sausje. Het welkomstcomité – een uit de kluiten gewassen schorpioen en haar nageslacht – bood maar weinig weerstand tegen onze Smithscript Axe, een van de nieuwe wapens. Coole weapon art overigens: zolang je magiebalk het toestaat kan je blijven roteren en hakken wanneer je de linkertrigger ingedrukt houdt.

Het is ook hier, nabij een Site of Grace, dat we op nog een nieuwigheid stootten: de zogeheten Scadutree Blessings. Deze her en der rondliggende zegeningen kunnen je personage permanente statboosts geven, de Revered Spirit Ash Blessings krikken dan weer jouw Spirit Ashes op. Leuke toemaatjes die vooral broodnodig blijken, want deze uitbreiding slaat, zoals steeds, een pak harder toe dan de basisgame.

Pittiger of niet: boven alles is de uitbreiding op en top From Software. We zagen weer dat uitstekende level-ontwerp waarin alle bewandelbare gebieden op slimme wijze met elkaar verbonden zijn. We liepen weer tegen hinderlagen aan door opnieuw prachtig (of beter: afschuwelijk) vormgegeven schorem, gaande van ijsspuwende vogels tot titanische motten.

Extra sadistisch vonden we de gluiperige eikel met ronde messen als armen die ons pal voor we de grote eindbaas van het gebied bereikten, toch nog eens terug naar af stuurde. Ahhh, never change, From Soft.

Spuitje voor de draakhond

Maar vooral: we zagen weer dat de Japanse gamebouwer als geen ander hondsbrutale baasgevechten ineen kan poten. En neem dat hondsbrutaal maar letterlijk: de Divine Beast Dancing Lion, die qua design het midden houdt tussen Falkor uit The Neverending Story en een lange Chinese draak, mag zich voor ons part meteen in de bovenste schuiven van de rijke catalogus From Soft-bazen nestelen. De verrassend vinnige draakhond fungeert dan ook nog eens als weergod: bliksemschichten, tornado’s en ijspegels vliegen in het rond. En wij maar rollen.

Ondanks hulp van de NPC Freyja en onze assige riddervriend bleven we tegen een muur aanlopen. En dus begonnen we te experimenteren: de Red Bear’s Claw, een berenklauw met gezwinde aanvallen zonder al te veel bereik, bood weinig soelaas. De Heavy Milady, een licht greatsword met spieskwaliteiten, evenmin. Toen we spiekten bij collega-journo’s zagen we dat we gelukkig niet de enigen waren met moeite. Sommigen gingen zelfs doodleuk andere oorden opzoeken.

Maar wij zijn koppig/dom (schrap wat niet past). We moesten en zouden deze hond zijn spuitje geven. En dus kostte het ons ruim de helft van de beschikbare speeltijd. Maar potverdrie, het was het waard. Hartkloppingen, frustratie en vervolgens de totale euforie: opnieuw weten we weer precies waarom we de Soulsbornes zo liefkozen. Het uiteindelijke wapen waarmee we de klus klaarden: de in vuur en vlam staande Fire Knight Greatsword, die zijn tragere moveset compenseert met stevige elementale schade.

Bruce Lee

Euforie of niet, als we nog veel gedaan wilden krijgen, moesten we het op een lopen zetten: op naar Castle Ensis. Deze burcht deed dan weer denken aan Raya Lucaria Academy, vooral door de vele magiërs en hun irritant accurate aanvalsspreuken. Hier testten we snel nog eens de Heavy Dryleaf Arts, een gloednieuwe martial arts-wapenklasse, waarbij je dus Bruce Lee-gewijs kungfutrappen en -klappen uitdeelt. Bliksemsnel en spectaculair om te zien, al leken de bijna karikaturale geluidseffecten wel rechtstreeks geplukt uit de Bruce Lee-films van de jaren 70.

De tijd drong en dus snelden we langs de opvallend agressieve vijanden om toch maar een glimp te kunnen opvangen van nog een baas. Tien minuten voor deadline stapten we door we de mist, om aan de overkant Rellana Twin Moon Knight te ontmoeten, een van magische krachten voorziene paladijn die ons zonder al te veel moeite afslachtte. Het werd een beetje een afscheid in mineur, maar de zoete wraak laat niet lang meer op zich wachten: maak je borst maar nat, Rellana, want we zien je terug op 21 juni.

Shadow of the Erdtree lijkt simpelweg onze (torenhoge) verwachtingen te gaan inlossen: meer van hetzelfde, maar dan met de overdrive-knop volledig opengedraaid. Het is in feite die ouwe trouwe formule die From Software altijd al toegepast heeft op zijn uitbreidingen. Met acht nieuwe wapentypes, tien hoofdbazen en een gebied ter grootte van Limgrave om te exploreren, belooft de DLC dan ook nog eens behoorlijk lijvig te worden. En over lijven gesproken: die van ons zijn alvast gereed.

De Shadow the Erdtree-uitbreiding voor Elden Ring verschijnt op 21 juni.