Getest op: Xbox Series
Ook beschikbaar op: PC

Als krankzinnige tocht door het door psychoses geteisterde brein van krijgster Senua, kon Senua’s Sacrifice tellen. Een korte en pikdonkere Viking-fantasytrip die ook nog eens geestesaandoeningen bespreekbaar maakte. Maar of ontwikkelaar Ninja Theory met dit soort experiment nog een tweede keer wegkomt?

Slavendrijver

Eigenlijk had de eerste Hellblade niet echt een sequel nodig. Het verhaal van de getormenteerde krijgster Senua die haar vermoorde vriend terug tot leven wil brengen en daarvoor met zijn afgesneden hoofd tot in Hel afdaalde, was netjes afgerond.

De jongens van Ninja Theory weten met Senua’s Saga echter op best inventieve wijze de wraaktocht van Senua verder te zetten. Nog filmischer en bloediger dan te tevoren. Zonder hun aanpak te veranderen doet Ninja Theory de grenzen tussen game en film nog verder vervagen, met een uitzonderlijk visueel en narratief spektakel als gevolg. Al mocht het op gameplayvlak wat meer zijn.

Na een gruwelijke landing, trotseert Senua met een gevangen slavendrijver de ongerepte natuur van het 11^e eeuwse IJsland. Op zoek naar de Noormannen die haar thuisland en Keltische stam hebben verwoest. Een ogenschijnlijk eenvoudig wraakverhaal dat zich vanaf de tweede helft gelukkig ontwikkelt tot een grootser en fantastischer plot. Waarbij Senua steeds minder gefocust lijkt op haar eigen kwellingen.

Pantheon aan reuzen

De zelfverzekerde Senua strijdt nu vaker tegen échte vijanden van vlees en bloed in plaats van ingebeelde en vervormde innerlijke demonen. Ze moet ook samenwerken met bondgenoten om een pantheon van dodelijke reuzen te verslaan. En hoewel je nooit de confrontatie met de kolossen rechtstreeks aangaat, laat Senua’s Saga hierdoor een veel grootsere en epischere indruk na dan zijn voorganger.

Dit avontuur voelt minder claustrofobisch en gesloten aan dan zijn voorganger, zonder echter het thema van mentale gezondheid opzij te schuiven. We raden ten stelligste aan deze trip met een headset op te ervaren. Door de sublieme 3D-audio hoor je nog beter hoe de waterval aan stemmen in Senua’s hoofd haar twijfel en fragiele psychische staat vertalen. Een uniek gegeven dat nog steeds werkt.

Dat die vele stemmen soms de échte dialogen die Senua voert met andere personages, overstemmen, draagt alleen maar bij tot de unieke manier waarop Ninja Theory mentale gezondheid weet weer te geven. Al worden ze nu ook wat meer functioneler ingezet: ze zorgen voor meer duiding bij het verhaal en geven de speler tips tijdens de combat en het puzzelen. Handig, zo’n psychose!

Verbluffende visuals

Ben je van het type dat geilt op visuals? Dan moet je deze Senua’s Saga zonder nadenken in huis halen. Ninja Theory sloopt zowaar de muur tussen games en films, waardoor je bij momenten twijfelt of je niet op de set van een pikdonkere Lars von Trier-film staat. Maar dan eentje met torenhoge Hollywood-productiewaarden. En dat vertaalt zich in misschien wel de mooiste game die we ooit gespeeld hebben.

Sterker nog, dit is een van de weinige titels die er écht next-gen uitziet. En da’s niet alleen een kwestie van verfijnde character models, slicke gezichtsanimaties en indrukwekkende omgevingen. De schoonheid van Senua’s Saga zit hem in de details. Je zwaard dat tijdens de combat in het vlees van je Noorse tegenstander snijdt, zijn pijnlijke grimassen en het bloed dat uit de wonde blijft stromen. Van de verbluffende verlichting en geschifte visuele caleidoscoopeffecten tot de camera die lekker dicht bij Senua hangt zodat je deze Viking-nachtmerrie van dichtbij meemaakt. Wat regie en artistieke visie betreft, kan zowat elke studio hier een puntje aan zuigen.

Aan de oppervlakte