Secret of Mana was één van de hoogtepunten van onze jaren ’90. De topgame zette op de SNES de standaard voor veel hedendaagse RPG’s en het King Arthur-verhaal blijft tot de verbeelding spreken. Geen koninklijke behandeling voor held Randi: hij wordt verbannen nadat hij het Mana-zwaard uit de steen heeft getrokken en zo de wereld heeft verdoemd. Zo’n schitterende bronmateriaal kan in opgepoetste versie enkel uitdraaien op een instant tophit, niet?
Niet dus. Begrijp ons niet verkeerd: Secret of Mana blijft een goeie game, maar daar heeft deze reconstructie helemaal niets mee te maken. Sterker, de goeie dingen die eruit springen zijn zowat integraal toe te schrijven aan het origineel. Het goeie nieuws: die verse 3D-graphics zien er best wel gelikt en kleurrijk uit. En de gepixelde map bovenaan je scherm toont daarenboven de klassieke versie. Helaas deed Square-Enix niet veel meer dan visueel restauratiewerk. Stemmenwerk bijvoorbeeld is nog steeds onbestaande. De monden van de personages bewegen niet eens bij het praten, wat anno 2018 echt vreemd oogt. De dialogen zijn nog steeds heerlijk cheesy, al wordt dat in combinatie met de nieuwe graphics best een vreemde smeltkroes. Ook de opgeblonken soundtrack kon best wel een panfluit of een doedelzak minder gebruiken, al blijft de oude score natuurlijk wel overeind als een huis. Ook de originele optie tot coöp blijft behouden waardoor je dus op gelijk welk moment kan wisselen tussen je drie personages of erop uit trekken met je vrienden.
Deze heruitgave is vooral bestemd voor wie de game uit zijn jeugd wil herbeleven met ietwat opgeblonken specs. Ben je een nieuwkomer? Dan staat je een steile leercurve te wachten: de map met uitleg over de items die je kreeg op de SNES, ontbreekt hier zelfs. Secret of Mana blijft een top RPG, maar misschien kan je beter de originele versie spelen op je SNES Classic.
